Benjamin Prado

Benjamín Prado jest obecnie jednym z najbardziej wszechstronnych pisarzy hiszpańskich o największym zasięgu międzynarodowym. W całej swojej karierze literackiej Madrilenian wyróżniał się jako poeta, powieściopisarz i eseista, oprócz bycia felietonistą ( Kraj, głównie). Dodatkowo jako wokalista i autor tekstów współpracował ze znanymi muzykami, takimi jak m.in. Joaquín Sabina czy Amaia Montero. w 1995 otrzymał nagrodę Hyperion za poezję.

Według większości uczonych Kompozycja pisemna Prado ma wiele cech kulturalistycznych, współczesny podgatunek, którego treść zawiera liczne odniesienia kulturowe. Cechy te można zaobserwować w większości dzieł pisarza iberyjskiego, który od 1986 roku do dziś opublikował 8 tomów poezji, 8 antologii, 13 opowiadań i 8 esejów.

O autorze

Benjamín Prado urodził się w Madrycie 13 lipca 1961 roku. Jeśli chodzi o dzieciństwo i młodość, pisarz nigdy nie był zbyt chętny do opowiadania o tym. Z tego powodu, Niewiele jest informacji publicznych dotyczących początków madrylenia. Zamiast tego woli mówić od swoich początków w literaturze, co odzwierciedla następujące stwierdzenie:

"Bardzo waham się mówić o dzieciństwie: na przykład w biografiach lub autobiografiach autorów, które zawsze wydają mi się najbardziej irytujące, najmniej interesujące. chcę tego Hemingway opowiadać rzeczy od momentu, gdy zaczynasz być Hemingwayem. Bo myślę, że ostatecznie i w pewien sposób literatura i kariera zawodowa trochę zastępują życie”…

(Fragment wywiadu udzielonego Maríi Julii Ruiz w 2019 r.).

Rzeczywiście, dzieci i/lub nastolatki pełniące odpowiednie role praktycznie nie istnieją w pracy Prado. W tym sensie, jedynymi wyjątkami są powieści nie tylko w ogniu (1999) y Źli ludzie, którzy chodzą (2006). W pierwszym jedną z postaci (12 lat) uderza piorun; w drugim bohater został okradziony przez republikańską dyktaturę w dzieciństwie.

Dzieło Benjamina Prado

kompozycje liryczne

Jak opisano w poprzednich akapitach, Poezja Benjamína Prado ma wiele cech kulturowych. Ta cecha przyczyniła się do chwalonej — przez większość hiszpańskich krytyków — zdolności poety do sprawienia, by czytelnik poczuł się utożsamiany. Podobnie Prado zwykle nie odnosi się do emocji w uogólniony sposób w swoich zdaniach.

Właściwie woli zagłębiać się w konkretne sytuacje, w których bohaterami akcji są emocje. W rzeczywistości kompozytor z Madrytu zadeklarował Tes Nehuén (2013) co następuje; „… jeśli chcemy pisać o smutku, lepiej napisać historię kogoś, kto czuje się smutny, niż mówić o tym uczuciu w najszerszym znaczeniu”.

Narracja

Prado to literat z wyraźnym zaangażowaniem społecznym. Ponadto występował w różnych imprezach społecznych i demonstracjach przeciwko niektórym decyzjom rządu. Podobnie hiszpański pisarz nigdy nie „ożenił się” z żadną partią polityczną i stale odrzuca skandale korupcyjne przeprowadzane przez urzędników publicznych na portalach społecznościowych.

Ponadto blizny frankizmu są namacalne w wielu fragmentach jego powieści. Zgodnie z tym, w ostatnich latach pisarz z Madrytu wypowiadał się przeciwko skrajnie prawicowym ruchom (na przykład VOX). Podobnie zasłużył sobie na niechęć hiszpańskiej elity rządzącej z powodu takich oświadczeń, jak:

"Zwykle mówi się o walce, o utracie miejsc, ale w rzeczywistości mówimy o pieniądzach, jak zawsze”. [Prado w wywiadzie udzielonym Marinie Velasco z okazji publikacji powieści dwaj królowie (2022), nawiązując do trudnej sytuacji w Hiszpanii, Maroku i Saharze].

Znaczenie muzyki w jego twórczości

En Raro (1995) uznana pierwsza powieść pisarza z Madrytu, Prado świadczy o jego zamiłowaniu do muzyki rockowej i, w szczególności, jego podziw dla Boba Dylana. Dodatkowo pojawiają się odniesienia do takich postaci jak Beatlesi, Mat Dillon czy Nirvana, wśród wielu innych, którzy są artystami, wokół których kręci się życie grupy dysonansowych młodych ludzi.

Tak więc, mimo że to połączenie historii nie stanowi wyraźnego konfliktu, autorowi udaje się zainteresować czytelnika życiem każdego członka opowieści. Nie na próżno kompozytor twierdzi, że pieśń ma moc wyrażania wszystkiego poezja światowa. W rzeczywistości niektóre z najsłynniejszych piosenek jego przyjaciela Joaquína Sabiny mają niezaprzeczalny wpływ Prado.

Wejście:

• „Kiedy zimne prasy” (1988);
• „Te usta są moje” (1994);
• „Dzisiaj z tobą” (1994).

Inni muzycy, z którymi współpracował Benjamín Prado

• Pancho Warona;
• Siatka koksowa;
• Lenistwo;
• Ruben Dobrze;
• Rebeka Jiménez.

Księgi Benjamina Prado

Sięgnij

Dzieło iberyjskiego pisarza było tłumaczone i publikowane w takich krajach jak Stany Zjednoczone, Wielka Brytania, Niemcy, Belgia, Dania, Estonia, Francja, Grecja, Węgry, Włochy i Łotwa. Na równi, Książki Prado pojawiły się w księgarniach w krajach Ameryki Łacińskiej, takich jak Argentyna, Chile, Meksyk, Kolumbia, Kuba, Salwador i Peru.

Opublikowane książki

księgi wierszy

• prosty przypadek (1986);
• Niebieskie serce oświetlenia (1991);
• Sprawy osobiste (1991);
• Schronienie przed burzą (1995);
• Wszyscy z nas (1998);
• Iceberg (2002);
• Fala ludzka (2006);
• nie jest za późno (2014).

Antologie

• Poezja 1986-2001 (2002);
• moja antologia (2007);
• tu i wtedy (2008);
• nie mów mi swojego życia (2011);
• Jeśli przestaniesz mnie kochać, ten wiersz będzie wiedział (2012);
• Mogę być tylko z tobą lub przeciwko mnie (2012);
• Miałem trzy sposoby myślenia: miasta, rzeki i rock and roll (2013).

Powieści i inne narracje

• Raro (1995);
• Nigdy nie podawaj sobie ręki leworęcznym rewolwerowcem (1996);
• Jak myślisz, dokąd idziesz i kim myślisz, że jesteś (1996);
• ktoś idzie (1998);
• nie tylko ogień (1999);
• śnieg jest pusty (2000);
• Nigdy nie wyjdę z tego świata żywy, opowieści (2003);
• Źli ludzie, którzy chodzą, Przypadki Juana Urbano, 1 (2006);
• Operacja Gladio, Sprawy Juana Urbano, 2 (2011);
• Rozliczenie, Sprawy Juana Urbano, 3 (2013);
• Co chowasz w dłoni, historie (2013);
• Trzydzieści nazwisk, Sprawy Juana Urbano, 4 (2018);
• Diabeł niesie wszystko, Sprawy Juana Urbano, 5 (2020).

Test

• Siedem sposobów na powiedzenie jabłko (2000);
• Imiona Antygony (2001);
• W cieniu anioła. 13 lat z Alberti, wspomnienia (2002);
• z Teresą Rosenvinge: Carmen Laforet, biografia (2004);
• z Joaquinem Sabiną: Przerwij piosenkę, o składzie albumu Ocet i róże (2009);
• Czysta logika, aforyzmy (2012);
• Podwójne dno, aforyzmy (2014);
• Więcej niż słowa, aforyzmy (2015).