Aldous Huxley był angielskim pisarzem, poetą i filozofem, którego urodziny przypadają dzisiaj 60. rocznica jego śmierci. Jego najbardziej znaną i uznaną pracą jest Szczęśliwy świat. W ten sposób to pamiętamy wybór fragmentów, zwrotów i wierszy.
Aldous Huxley
Urodzony w rodzinie intelektualistów, w młodości miał poważne Problemy ze wzrokiem którzy przełożyli studia w Oxford, ale wyzdrowiał, dokończył je i podróżował po Europie jako krytyk sztuki i literatury.
Pisał wiersze i opowiadania, a jego pierwsze powieści nie radziły sobie zbyt dobrze. Ale w 1932 opublikował to, co byłoby najbardziej znane i kontrowersyjne: Szczęśliwy świat. Wizjoner i dystopista W równym stopniu odzwierciedlało to obsesje, które go najbardziej niepokoiły, takie jak kontrola państwa i dehumanizacja technologii.
Później zamieszkał Stany Zjednoczone, gdzie zmarł na raka gardła w Los Angeles w wieku sześćdziesięciu dziewięciu lat.
Aldous Huxley — Wybór fragmentów, fraz i wierszy
Kontrapunkt
- Według niego najlepszym żartem Boga było to, że nie istniał. Po prostu nie istniało. Ani Bóg, ani diabeł. Bo gdyby istniał diabeł, istniałby także Bóg. Jedyne, co istniało, to wspomnienie solidnej, obrzydliwej głupoty, a teraz budzącej grozę bijatyki. Najpierw sprawa do śmietnika, a potem farsa. Ale w głębi duszy może to był diabeł: duch pojemników na śmieci. I Bóg? Bogiem w tym przypadku byłby brak pojemników na śmieci.
- …jeśli więc byłby opętany, zapewniam cię, ten świat wyglądałby bardziej jak królestwo niebieskie niż pod naszym obecnym reżimem chrześcijańsko-intelektualno-naukowym.
Szczęśliwy świat
- I tu jest sekret szczęścia i cnoty: kochać to, co trzeba.
- Szaleństwo jest zaraźliwe.
- Słowa mogą być jak promienie rentgenowskie, które przenikają wszystko, jeśli zostaną właściwie użyte.
- To, co łączy człowieka, natura nie jest w stanie rozdzielić.
- Im większy talent ma człowiek, tym bardziej może zepsuć innych.
- […] Prawdziwe szczęście zawsze wydaje się marne w porównaniu z rekompensatą, jaką oferuje nieszczęście. I oczywiście stabilność nie jest tak spektakularna jak niestabilność. A zadowalanie się wszystkim nie ma uroku dobrej walki z nieszczęściem, ani malowniczości walki z pokusą, czy z fatalną namiętnością czy zwątpieniem. Szczęście nigdy nie ma wielkości.
- Bez wytrwałości niczego nie da się osiągnąć.
- Ale ja nie chcę komfortu. Chcę Boga, poezji, prawdziwego ryzyka, wolności, dobra. Chcę grzechu.
- Nie może być trwałej cywilizacji bez mnóstwa przyjemnych wad.
- Żądam prawa do bycia nieszczęśliwym.
- Wolę być sobą, sobą i nieszczęśliwą, niż kimkolwiek innym i szczęśliwą.
- Jeśli ktoś jest inny, jest skazany na samotność.
- Szczęście jest tyrańskim panem, szczególnie szczęście innych.
- Przemówienia o wolności jednostki. Wolność bycia bezużytecznym i nieszczęśliwym. Wolność bycia jak okrągły kołek w kwadratowej dziurze.
- Rodzina, monogamia, romantyzm, wszędzie ekskluzywność: wszędzie koncentracja zainteresowań, ścisłe kierowanie impulsów i energii.
- Nie ma cywilizacji bez stabilności społecznej. Nie ma stabilności społecznej bez stabilności emocjonalnej.
- Zadawanie im nadmiernego wypoczynku byłoby czystym okrucieństwem.
- Kiedy wszyscy są wobec ciebie podejrzliwi, ty także stajesz się podejrzliwy wobec nich.
- Musisz być obolały i niespokojny; W przeciwnym razie nie uda Ci się uzyskać naprawdę dobrych, przenikliwych wyrażeń.
- Jedną z głównych funkcji przyjaciela jest ponoszenie kar, które chcemy – i nie możemy – wymierzać naszym wrogom.
Lustro
W zwolnionym tempie światło księżyca przeszło
lustrzany marzyciel,
gdzie klęcząc, nienaruszalnie głęboko,
stary port niezapomnianych tajemnic
niezapomniane cuda.
Ale teraz zakurzone pajęczyny przeplatają się
przez lustro, to samo, które kiedyś
Widziałem palce, które usuwały złoto
beztroskiego czoła;
i głębiny są oślepione dla księżyca,
i zapomniał o swoich sekretach, nigdy ich nie powiedział.
Drzwi świątyni
Liczne są drzwi ducha, który prowadzi
do najbardziej intymnego sanktuarium:
i uważam, że drzwi świątyni są boskie,
ponieważ bogiem tego miejsca jest sam Bóg.
A to są drzwi, które ustanowił Bóg
które do swego domu przynieśli: wino i pocałunki,
zimne otchłanie myśli, młodość bez wytchnienia,
i ciche starzenie się, modlitwa i pragnienie,
pierś kochanka i matki,
ogień sądu i ogień poety.
Ale ten, kto w samotności czci te drzwi,
zapomnisz o sanktuarium poza nim, zobaczysz
nagle zamknięcia się otwierają,
odsłaniający, a nie promieniujący tron Boży,
ale ogień gniewu i bólu.