inny San Valentin, data par excellence poświęcona miłości. I kilka piękniejszych kompozycji literackich do napisania o miłości niż sonety. Czternaście wersetów, w których można skoncentrować całą istotę uczucia tak trudnego do wyjaśnienia. Wszyscy poeci chcieli to robić od zarania dziejów. Dziś to pamiętam 6 sonetów miłosnych. Może są najlepiej znany jego autorów, zwłaszcza tych z Lope, Quevedo i Garcilaso de la Vega, i są też chyba najpiękniejsze. Do nich dodaję inne Neruda, Miguel Hernández i Lorca.
Lope de Vega
Słaby, odważ się, bądź wściekły,
szorstki, delikatny, liberalny, nieuchwytny,
zachęcony, śmiercionośny, zmarły, żywy,
lojalny, zdradziecki, tchórzliwy i odważny;
nie znaleźć poza dobrym ośrodkiem i odpocząć,
bądź szczęśliwy, smutny, pokorny, wyniosły,
zły, odważny, zbieg,
zadowolony, obrażony, podejrzliwy;
uciekaj przed wyraźnym rozczarowaniem,
pić truciznę na napój bezalkoholowy,
zapomnij o korzyściach, kochaj krzywdę;
wierzyć, że niebo pasuje do piekła,
dać życie i duszę rozczarowaniu;
To jest miłość, każdy, kto jej skosztował, wie o tym.
***
Francisco de Quevedo
Zamykam oczy na koniec
Cień, który zabierze mnie w biały dzień,
I mogę uwolnić tę moją duszę
Hora, ku jego gorliwym pochlebstwom;
Ale nie stąd, na brzegu
Pozostawi w pamięci, gdzie spaliło:
Pływanie zna mój płomień, zimną wodę
I stracić szacunek dla surowego prawa.
Duszo, dla której wszystko było więzieniem Boga,
Żyły, jaki humor dały tyle ognia,
Medules, które cudownie płonęły,
Twoje ciało odejdzie, a nie twoja troska;
Będą popiołem, ale to będzie miało sens;
Będą prochem, więcej prochem miłości.
***
Garcilaso de la Vega
Twój gest jest zapisany w mojej duszy,
i jak bardzo chcę o tobie pisać;
napisałeś to sam, przeczytałem
tak samotny, że nawet z was zatrzymuję się w tym.
W tym jestem i zawsze będę;
że chociaż nie pasuje do mnie, ile w tobie widzę,
tak wiele dobrego, czego nie rozumiem, myślę,
już wierząc w budżet.
Urodziłem się tylko po to, by cię kochać;
moja dusza cię rozcięła;
kocham cię z przyzwyczajenia samej duszy.
Ile mam, wyznaję, że jestem ci winien;
Urodziłem się dla ciebie, dla ciebie mam życie,
za ciebie muszę umrzeć i za ciebie umrę.
***
Pablo Neruda
Ile razy, kochanie, kochałem cię, nie widząc cię i może bez pamięci,
bez rozpoznawania twojego spojrzenia, bez patrzenia na ciebie, centaury,
w przeciwnych regionach, w palące południe:
Byłaś po prostu aromatem zbóż, które kocham.
Może cię widziałem, zgadłem, że przechodzisz obok podnosząc szklankę
w Angoli, w świetle czerwcowego księżyca,
czy byłeś talią tej gitary
że grałem w ciemności i brzmiało to jak nadmierne morze.
Kochałem cię bez mojej wiedzy i szukałem twojej pamięci.
Wszedłem z latarką do pustych domów, żeby ukraść twój portret.
Ale już wiedziałem, co to było. Nagle
kiedy szłaś ze mną, dotknąłem cię i moje życie się zatrzymało:
na moich oczach byliście panowaniem i królowymi.
Jak ognisko w lesie, ogień jest twoim królestwem.
***
Miguel Hernandez
Umierasz z kasty i po prostu ...
Jestem skazany, kochanie, wyznał mnie
że nieustraszony porywaczu pocałunku,
Uwolniłem kwiatek z twojego policzka.
Uwolniłem kwiatek z twojego policzka,
iz tej chwały, z tego wydarzenia,
Twój policzek, skrupulatny i ciężki,
spada z twoich liści i żółknie.
Duch przestępczego pocałunku
kość policzkowa cię nawiedzała,
coraz bardziej patentowy, czarny i duży.
I bez spania jesteś zazdrosny
patrzę na moje usta z jaką troską!
aby nie zestarzał się i nie wymknął się spod kontroli.
***
Federico Garcia Lorca
To światło, ten pożerający ogień.
Otacza mnie ta szara sceneria.
Ten ból za pomysł.
Ta udręka nieba, świata i czasu.
Ten krzyk krwi, która zdobi
lira bez pulsu teraz, oleista herbata.
Ten ciężar morza, który mnie uderza.
Ten skorpion, który mieszka na mojej piersi.
Są girlandą miłości, łożem rannych,
gdzie bez snu śnię o Twojej obecności
wśród ruin mojej zapadniętej piersi.
I chociaż szukam szczytu rozwagi
twoje serce daje mi dolinę
z cykutą i pasją gorzkiej nauki.