Semana Santa. Święta, święta, torrija i gulasze, procesje i plaża, wiara i mniej wiary. Y dni czytania. Ta luka, którą odzyskujemy, aby wybrać żądaną książkę lub ponownie przeczytać inne. Wracam ostatnio do domu i zwykle korzystam z okazji, aby zmienić te odczyty. Więc dogadałem się poezja, antologia 25.000 XNUMX najlepszych wersetów języka hiszpańskiego.

A Edycja 1963, oraz Krąg Czytelników, do którego zapisali się moi rodzice. To przypadek sprawił, że kiedy go otworzyłem, natknąłem się na to Sonet do Jezusa Ukrzyżowanego tak pięknego początku. Więc to przyszło do mnie cztery wiersze który napisał czterech znakomitych - to anonimowy, Lope de Vega, Antonio Machado i Gabriela Mistral-. Dla wierzących i niewierzących. Dla wszystkich. Po prostu przeczytajmy je i cieszmy się ich pięknem.

Sonet do Jezusa Ukrzyżowanego - Anonimowy (XVI wiek)

Nie pobudza mnie, mój Boże, do kochania Ciebie
niebo, które mi obiecałeś,
ani piekło nie porusza mnie tak się boję
przestać cię urazić.

Poruszaj mną, Panie, poruszaj mnie, bym Cię zobaczył
przybity do krzyża i wyszydzony,
przenieś mnie, bym zobaczył twoje zranione ciało
Poruszają mnie twoje zniewagi i twoja śmierć.

Porusz mnie, krótko mówiąc, swoją miłością iw taki sposób
że nawet gdyby nie było nieba, kochałbym cię,
I nawet gdyby nie było piekła, bałbym się ciebie.

Nie musisz mi dawać, bo cię kocham
Cóż, chociaż mam nadzieję, że nie będzie czekać,
tak samo jak cię kocham, kochałbym cię.

Czego szuka moja przyjaźń? - Lope de Vega (1562-1635)

Czego szuka moja przyjaźń?
Za czym się interesujesz, mój Jezu,
że u moich drzwi pokryte rosą
Czy spędzasz ciemne zimowe noce?

Och, jak ciężkie były moje wnętrzności
Cóż, nie otworzyłem cię! Co za dziwne delirium
jeśli zimny lód mojej niewdzięczności
wysuszył rany twoich czystych roślin!

Ile razy Anioł powiedział mi:
«Alma, teraz wychyl się przez okno,
zobaczysz, z jaką miłością można nazwać wytrwałość »!

A ile, suwerenne piękno,
„Jutro go otworzymy” - odpowiedział.
na tę samą odpowiedź jutro!

Strzała - Antonio Machado (1875-1939)

Och, strzała, śpiew
Chrystusowi Cyganów,
zawsze z krwią na rękach,
zawsze do odblokowania!
Śpiewaj z Andaluzyjczyków,
że każdej wiosny
prosi o schody
wspiąć się na krzyż!
Śpiewaj o mojej ziemi,
która rzuca kwiaty
do Jezusa konającego,
i taka jest wiara moich starszych!
Och, nie jesteś moją piosenką!
Nie umiem śpiewać ani nie chcę
do tego Jezusa na drzewie,
ale temu, który chodził po morzu!

Nocturno - Gabriela Mistral (1889-1957)

Ojcze nasz, któryś jest w niebie,
dlaczego o mnie zapominasz!
Przypomniałeś sobie owoc w lutym,
kiedy jego rubinowa miazga staje się bolesna.
Moja strona też jest otwarta
i nie chcesz na mnie patrzeć!

Przypomniałeś sobie czarną gromadę
i podał ją szkarłatnej tłoczni winnej;
i przesiałeś liście topoli,
swoim oddechem, w subtelnym powietrzu.
I w szerokiej tłoczni śmierci
nadal nie chcesz uciskać mojej piersi!

Idąc, widziałem otwarte fiołki;
falerno wiatru, które piłem,
i opuściłem, żółte powieki,
za nie zobaczenie więcej stycznia lub kwietnia.

I zacisnąłem usta, zalane
ze zwrotki, której nie muszę ściskać.
Uderzyłeś w jesienną chmurę
i chcesz się do mnie zwrócić!

Ten, który pocałował mnie w policzek, sprzedał mnie;
Odmówił mi się ze względu na podłą tunikę.
Ja w moich wierszach twarzą w twarz z krwią,
jak Ty na płótnie, dałem mu,
a podczas mojej nocy w ogrodzie byli mną
Tchórzliwy John i Wrogi Anioł.

Nadeszło nieskończone zmęczenie
wreszcie spojrzeć mi w oczy:
zmęczenie dnia, w którym umiera
i ten o świcie, który musi nadejść;
Zmęczenie blaszanego nieba
i znużenie indygo nieba!

Teraz upuszczam sandał męczennika
i warkocze proszące o spanie.
I zagubiony w nocy, budzę się
krzyk, którego nauczyłeś się od Ciebie:
Ojcze nasz, któryś jest w niebie,
dlaczego o mnie zapominasz!