Italo Calvino Urodził się w Hawanie (Kuba) zwanym Santiago de Compostela de Las Vegas, a konkretnie 15 października 1923 r., Zmarł w Sienie (Włochy) 19 września 1985 r. W wieku 61 lat.
Kubańczyk z włoskich rodziców, spędził dużą część swojego życia we Włoszech, gdzie nie tylko trenował, ale także rozwijał wiele ze swojej pasji literackiej.
Związany z Partią Komunistyczną, walczył na wojnie jako partyzant, walcząc z faszyzmem. Co pomogło mu napisać swoją pierwszą książkę «Ślady pajęczych gniazd », w którym opowiedział swoje doświadczenia w ruchu oporu. Początkowo jego literatura była neorealistyczna, ale później trylogia «Nasi przodkowie", złożony z powieści «Wicehrabia połowa"Nieustraszony baron » i "Nieistniejący rycerz », dałem się bardziej ponieść fantazja i poetyckie opowiadanie historii.
Najpopularniejszymi tematami w jego powieściach są:
- Świadomość istnienia.
- Wypowiedź wobec współczesnej rzeczywistości.
- Potępienie niewłaściwego lęku ludzi przed samotnością.
- Potępiaj brak indywidualności osoby na świecie.
- Potępienie serii z góry ustalonych zachowań, które są narzucane ludziom.
- Problemy współczesnego społeczeństwa przemysłowego.
W swojej książce «Marcovaldo » (1963), wyraźnie widać, co dwa aspekty literackie nad którym pracuje Calvino w swojej narracji: realistyczne i fantastyczne. Z drugiej strony jego poezja otworzyła się na nowy klimat kulturowy, moralny i stylistyczny, napędzany zainteresowaniem argumentami naukowymi lub matematycznymi, ale w którym wyraźnie przetrwa charakterystyczny ironiczny i wypaczający stosunek do rzeczywistości.
Calvin's Essay: 14 powodów, by czytać klasykę
W eseju opublikowanym w 1986 r. W „The New York Review of Book ”, Kalwin podaje nam 14 powodów, aby czytać wielkie klasyki literatury... I chociaż głównym powodem, i to powinno nam wystarczyć, aby przeczytać wielkie literatury, jest to, że przetrwają i trwają w czasie, te inne powody, które podaje nam kubański pisarz, nie idą na marne. Zobaczymy je i przeanalizujemy punkt po punkcie.
1) Klasyka to książki, o których zwykle słyszy się: „Czytam ponownie…”, a nigdy „Czytam…”.
Czytanie wspaniałej książki po raz pierwszy w wieku dorosłym to niezwykła przyjemność, różna od przyjemności czytania jej w młodości (choć nie można powiedzieć więcej ani mniej niż). Bycie młodym wnosi do czytania, jak do każdego innego doświadczenia, szczególny smak i szczególne poczucie ważności, podczas gdy w dojrzałości docenia się (lub należy docenić) o wiele więcej szczegółów i znaczeń tego samego czytania.
2) Używamy słowa „klasyka” w odniesieniu do książek, które są cenione przez tych, którzy je czytali i kochali; ale nie mniej doceniają je ci, którzy mają to szczęście, że przeczytają je po raz pierwszy w najlepszych warunkach, aby się nimi cieszyć.
Czytanie w młodości może być dość bezowocne ze względu na niecierpliwość, roztargnienie, brak doświadczenia w czytaniu i zrozumieniu książki, wreszcie brak doświadczenia w życiu ... Jeśli ponownie przeczytamy książkę do dojrzałego wieku (o czym była mowa w poprzednim punkcie) powiedział nam) jest prawdopodobne, że ponownie odkryjemy te stałe, które w tamtym czasie są częścią naszych wewnętrznych mechanizmów, ale których pochodzenia zapomnieliśmy.
3) Dlatego w dorosłym życiu musi być moment poświęcony na powtórkę najważniejszych książek naszej młodzieży.
Istnieją wielkie klasyki, które wywierają na nas tak szczególny wpływ, że nie chcą się wykorzenić z umysłu, chowając się w fałdach pamięci, maskując siebie jako zbiorową lub indywidualną nieświadomość. Dlatego należy je ponownie przeczytać, gdy osiągniemy dojrzałość. Nawet jeśli książki pozostaną takie same (chociaż nie zmieniają się w świetle zmienionej perspektywy historycznej), to z pewnością zmieniliśmy się i nasze spotkanie z tą samą lekturą będzie zupełnie nową rzeczą.
4) Każde ponowne przeczytanie klasyki jest tak samo odkrywczą podróżą, jak jej pierwsze czytanie.
To, co zostało powiedziane wcześniej, że każda nowa lektura tej samej książki jest bardzo różna w zależności od naszej sytuacji osobistej, nowych doświadczeń, stylu życia, jaki prowadzimy w tym czasie ... Wszystko się zmienia, chociaż książka pozostaje to samo.
5) Każde czytanie klasyki jest w rzeczywistości ponownym czytaniem.
6) Klasyka to książka, która nigdy nie skończyła mówić, co ma do powiedzenia.
7) Klasyka to księgi, które przychodzą do nas, niosąc ślady czytań wcześniejszych niż nasze i niosące po sobie ślady, które sami pozostawili w kulturze lub kulturach, przez które przeszli.
I ten punkt jest ściśle powiązany z punktem 5, w którym potwierdza to Italo Calvino „Każde przeczytanie klasyki jest w rzeczywistości ponownym przeczytaniem”.
Według Calvina,
szkoły i uniwersytety powinny pomóc nam zrozumieć, że żadna książka, która mówi o innej książce, nie mówi więcej niż ta, o której mowa. Istnieje bardzo ogólne podejście do wartości, zgodnie z którym wprowadzenie, aparat krytyczny i bibliografia są używane jako zasłona dymna, aby ukryć to, co ma do powiedzenia tekst.
To wyjaśnienie wyjaśnia 5 kolejnych powodów, dla których warto czytać klasyki, które pojawią się w następnej kolejności:
8) Klasyka niekoniecznie uczy nas czegoś, czego wcześniej nie wiedzieliśmy.
W klasyku zdarza się, że odkrywamy coś, o czym zawsze wiedzieliśmy (lub myśleliśmy, że wiemy), ale nie wiedząc, że ten autor powiedział to jako pierwszy, a przynajmniej kojarzył się z tym w jakiś szczególny sposób.
9) Klasyki to książki, które po ich przeczytaniu uważamy za nowsze, świeższe i bardziej nieoczekiwane, niż myśleliśmy, słysząc o nich.
Dzieje się tak tylko wtedy, gdy klasyka naprawdę działa jako taka, to znaczy, gdy nawiązuje się osobisty związek z czytelnikiem. Jeśli nie ma iskry klasycznego czytelnika, szkoda; ale nie powinieneś czytać klasyków z obowiązku lub szacunku, tylko z miłości do nich.
10) Używamy słowa „klasyczny” z książki, która ma postać odpowiednika wszechświata na równi ze starożytnymi talizmanami.
11) Twój klasyczny pisarz par excellence to ten, przy którym nie możesz czuć się obojętny, ponieważ pomaga ci to zdefiniować siebie w stosunku do niego, nawet w konflikcie z nim.
12) Klasyka to książka, która jest prezentowana przed innymi klasykami; Ale każdy, kto najpierw przeczytał innych, a potem ten, natychmiast rozpoznaje ich miejsce w drzewie genealogicznym.
Ten punkt jest problemem związanym z takimi pytaniami, jak: Po co czytać klasyki zamiast koncentrować się na książkach, które pozwalają nam głębiej zrozumieć własny umysł? Albo gdzie znajdziemy czas i spokój na czytanie klasyków, przytłoczeni lawiną bieżących wydarzeń?
I na te pytania Italo Calvino odpowiada dwoma ostatnimi powodami:
13) Klasyka to coś, co ma tendencję do przenoszenia obaw chwili do sytuacji z hałasem w tle, ale jednocześnie ten hałas w tle jest czymś, bez czego nie możemy się obejść.
14) Klasyk to coś, co utrzymuje się jako hałas w tle, nawet gdy najbardziej niekompatybilne chwilowe obawy kontrolują sytuację.
Wydaje się, że pozostaje faktem, że lektura klasyki zdaje się kolidować z naszym obecnym rytmem życia, który nie pozwala nam już na długie okresy czytania. Jednak - dodam własnym głosem - jest to bardziej kwestia decyzji przy zakupie jednego lub drugiego tomu (literatura klasyczna kontra literatura aktualna) z półek w bibliotece lub księgarni.
I wreszcie, aby czytać, wzbogacać się kulturowo, zawsze trzeba znaleźć trochę czasu w ciągu dnia.