De riten van water.
La White City-trilogie is een serie gemaakt door de Spaanse schrijfster Eva García Sáenz de Urturi. Alle drie de boeken zijn geweest speelt zich af in de geboorteplaats van de auteur (Vitoria, Álava). Hoewel ze gecommercialiseerd zijn binnen het genre van de misdaadroman, komt de ontwikkeling van hun plots ook overeen met die van een detectiveroman.
De titels van de saga zijn uitgebracht onder het zegel van Editorial Planeta en er zijn tot nu toe meer dan een miljoen exemplaren van verkocht. Om deze reden, De Vitoriaanse auteur wordt tegenwoordig in Spanje beschouwd als de schrijver met de grootste impact. Het is niet verrassend dat in 2019 de eerste aflevering van de trilogie (De stilte van de witte stad) werd naar het grote scherm gebracht.
Over de auteur, Eva García Sáenz de Urturi
Hij werd in 1972 geboren in Vitoria, Álava. Sinds het midden van de jaren tachtig vestigde hij zich in Alicante. Van jongs af aan toonde ze haar fascinatie voor lezen, een passie - in de woorden van de auteur - geërfd van haar vader. Ze heeft een diploma in optica en optometrie, met een brede carrière in het veld. Ze heeft ook gewerkt aan de Universiteit van Alicante en is een bekende docent.
Eva García Saenz de Urturi begon zijn literaire carrière formeel met de zelfpublicatie op Amazon van De sage van de oude gedurende het jaar 2012. Het werk werd goed ontvangen door het publiek op internet, wat leidde tot de gedrukte publicatie door Esfera de Libros. Sinds 2013 publiceert hij bij Planeta. Voordat de White City-trilogie (2016-2018), publiceerde twee romans (beide uit 2014):
- The Saga of the Long-lives II: The Sons of Adam.
- Doorgang naar Tahiti.
Eva García Saenz.
De trilogie
Vanaf de frontlinie van De stilte van de Witte Stad, de auteur weet de lezer te boeien door haar levendige verhaal en constante verrassingen. Een dergelijke intensiteit gaat nog duidelijker door in het tweede boek, De waterrituelen. Er zijn echter enkele kritische stemmen - zoals Carmen del Río van het portaal De toevallige reiziger- Ze wijzen erop dat "de laatste van de boeken niet zo snel gaat".
atmosfeer
Een uniek aspect van de trilogie is de recreatie van de meest karakteristieke locaties van de stad Vitoria, waar een groot deel van de evenementen plaatsvindt. Dankzij dit werk werd de auteur zelfs erkend (door de keuze van radioluisteraars) met de Cadena Ser de Álava 2017 Award.
De beschrijvingen van het historische centrum van Vitoria zijn bijzonder goed gedetailleerd en zeer nauwkeurig. Op dezelfde manier worden de typische gebruiken van de regio prachtig weergegeven. Evenals de eigenaardigheden van samengestelde achternamen - heel gebruikelijk in Álava - afgeleid van de combinatie tussen de vaderfamilies en de gemeenschap van herkomst (bijvoorbeeld López de Ayala).
De stilte van de Witte Stad (2016)
De stad Vitoria wordt opgeschrikt door een reeks moorden op koppels van wie de leeftijd in veelvouden van vijf eindigt. Bovendien verschijnen de lichamen van de slachtoffers op bekende plaatsen in de stad, achtergelaten op posities die een soort symboliek oproepen. Deze verontrustende modus operandi trekt de volle aandacht van de inspecteur van de recherche van Vitoria, Unai López de Ayala, alias "Kraken".
De inspecteur met de mythologische bijnaam koppotigen is een expert in het profileren van daders. Maar bij dit verwarrende onderzoek heeft hij extra ondersteuning nodig, omdat de strategieën van de huurmoordenaar specifieke kennis van oude riten vereisen. Om deze reden wendt de Kraken zich tot een controversiële archeoloog (eerder veroordeeld voor andere doden) om de context van de sterfgevallen beter te begrijpen.
Citaat van Eva García Sáenz.
protagonisten
Als een goede mysterieroman met een detectiveplot, de hoofdpersoon heeft een dominant en raadselachtig karakter. Inspecteur Unai López de Ayala verdiende zijn bijnaam (Kraken) vanwege twee onbetwiste problemen. Ten eerste zijn imposante lichaamsbouw in combinatie met een pragmatische persoonlijkheid, onbegrijpelijk voor de meesten om hem heen.
Ten tweede, een obsessief gedrag dat hem ertoe brengt de meest ingewikkelde misdaden op te lossen, aangezien "niemand buiten het bereik van zijn enorme tentakels is". Bovendien aarzelt hij niet om de grenzen van wat moreel aanvaardbaar is te begrenzen om een zaak op te lossen. De co-ster daarentegen (vaak geïrriteerd door Kraken's onorthodoxe gedrag) is een veel rationeler persoon, assistent-commissaris Alba Díaz de Salvatierra.
De waterrituelen (2017)
En De waterrituelen, Eva García Saenz de Urturi duikt in de psychologie van de hoofdpersonen en presenteert de oplossing van een nieuwe zaak. Het verhaal is opgedeeld in twee tijdlijnen, 1992 en 2016. In 1992 wordt de relatie tussen Kraken en zijn eerste vriendin, Ana Belén Liaño, verteld. Wie zou het eerste zwangere slachtoffer zijn (in 2016) van een seriemoordenaar die (blijkbaar) een ritueel volgt dat 2500 jaar geleden werd beoefend.
Ana Belén werd ondersteboven hangend aangetroffen, verdronken in een vaartuig dat eerder was gestolen uit een museum in Santander. Om de incidenten die zich in het heden hebben voorgedaan te begrijpen, is het dus noodzakelijk om de wederopbouw van een Cantabrische stad in 1992 te kennen. Kraken, zijn ex, professor Raúl en Rebeca (de dochter van de professor) namen deel aan dit werk. Het zou een missie zijn die wordt gekenmerkt door het voorgevoel van een jonge striptekenaar.
Karakter evolutie
En De waterrituelen de meest kwetsbare kant van de hoofdpersoon verschijnt. Omdat de moordenaar gelinkt is aan het verleden van Kraken en achter zwangere vrouwen aan gaat. Zijn angsten zijn gerechtvaardigd omdat adjunct-commissaris Alba zwanger van hem zou kunnen zijn (wat haar mogelijk een doelwit maakt). Alle angsten worden verergerd door trauma uit het verleden bij Unai, die als kind de dood van zijn ouders leed.
De inbreng van de bijpersonages (zoals bijvoorbeeld zijn partner Esti of de grootvader van Kraken) blijkt cruciaal te zijn voor de uitkomst. Daarom zijn er bij de ontwikkeling van het argument geen onnodige of willekeurige passages. Integendeel, elk detail - hoe onbeduidend het ook mag lijken - is relevant binnen de hectische en dramatische plot die door de auteur is gemaakt.
De tijd heren (2018)
Vergelijkbaar met de vertelling van De waterrituelen, en De tijd heren vindt plaats in twee tijdlijnen. De eerste (in het heden) legt de oplossing uit van de zaak van een moord op een zakenman in omstandigheden die vergelijkbaar zijn met die van een roman die op het punt staat te worden gelanceerd. De tweede is een soort historische roman uit de middeleeuwen genaamd De tijd heren.
De heren van de tijd.
Unai's emotionele volwassenheid
Eva García Sáenz de Urturi laat alle facetten van Unai's innerlijke reis zien. Hij gaat van een nogal intimiderend personage aan het begin van de saga naar een zeer attent en emotioneel volwassen persoon. De indruk van een omvangrijke en ruige man, hij verandert in een man die familie boven alles waardeert. Uiteindelijk is de hoofdrolspeler in staat de mensen om hem heen diep te waarderen.
De meesterlijke afsluiting van de saga
Ondanks de schijnbare afstand tussen de tijdlijnen, De tijd heren het wordt de perfecte afsluiting van de trilogie. Omdat de verbinding eindelijk tot stand is gebracht tussen alle claims die sindsdien zijn opgetreden De stilte van de Witte Stad en Unai's familie. Volgens de pagina Van Reader naar Reader (2018), laat de schrijver "alle uiteinden met elkaar verbonden, hoe moeilijk het soms ook lijkt".