Rubén Darío en Jorge Guillén zijn twee grote universele poëzie in het Spaans en beide deel geboortedag, dat is vandaag. Moeilijk om ze nooit te hebben gelezen. Referenties van modernisme en de generatie van '27Beide zijn fundamenteel bij de constructie van een nieuwe poëzie. Om ze daar te herinneren, gaan ze enkele verzen in de vorm van sonnetten en korte gedichten.
Rubén Darío
Ze doopten het als Felix Rubén García Sarmiento en Nicaragua in 1867, maar hij is wereldwijd bekend onder zijn pseudoniem: Rubén Darío. Werd de maximale referentie van modernisme in het Spaans, voornamelijk met zijn werk Blauw…, hoewel het ook invloeden had van Franse schrijvers. Als fundamentele titels hebben we Gewassen, Episch lied voor de glorie van Chili, Rimas, opgedragen aan Bécquer, Herfstlied in de lente o Liederen van leven en hoop.
Margarita
Herinner je je nog dat je een Margarita wilde zijn?
Gautier? Vast in mijn gedachten is je vreemde gezicht,
als we samen eten, op de eerste date,
Op een vreugdevolle nacht die nooit meer zal terugkeren
Je scharlakenrode lippen van vervloekt paars
ze dronken champagne van fijne baccarat;
je vingers pelden van de witte margriet,
"Ja ... nee ... ja ... nee ..." en je wist dat hij al dol op je was!
Dan, oh bloem van hysterie! je huilde en lachte;
je kussen en je tranen had ik in mijn mond;
uw lach, uw geuren, uw klachten, ze waren van mij.
En op een trieste middag van de zoetste dagen,
Dood, de jaloerse, om te zien of je van me hield,
Als een madeliefje van liefde ontbladerde het je
sonnet
Deze geweldige Don Ramón met geitenbaarden,
wiens glimlach is de bloem van zijn figuur,
ziet eruit als een oude god, hooghartig en ongrijpbaar,
laat hem opvrolijken in de kilte van zijn sculptuur.
Het koper van zijn ogen flitst even
en geeft een rode vlam na een olijftak.
Ik heb het gevoel dat ik voel en dat ik leef
aan zijn zijde een intenser en harder leven.
Deze geweldige Don Ramón del Valle-Inclán baart me zorgen,
en door de dierenriem van mijn huidige verzen
het verdwijnt van mij in stralende poëtische visioenen,
of het breekt me in een glasbreuk.
Ik heb hem de pijl uit zijn borst zien scheuren
de zeven hoofdzonden worden gelanceerd.
Jorge Guillen
Nacido en Valladolid In 1893 studeerde hij als jonge man af Filosofie en brieven en reisde door Europa. Het was rond deze tijd dat hij een werk begon te schrijven dat verschillende keren opnieuw zou worden uitgegeven, omdat hij gedichten toevoegde: Zingen. Hij publiceerde ook de eerste gedichten die hem bekend maakten in enkele literaire tijdschriften.
Hij werkte als Spaanse lezer in De Sorbonne, werd opgesloten tijdens de burgeroorlog waarna hij in ballingschap ging om zich in de Verenigde Staten te vestigen professor aan verschillende universiteiten, Harvard tussen hen. Guillén behoorde tot de generatie van 27 en won verschillende prijzen, waaronder de Cervantes, die je hebt ontvangen in 1976.
Naakt
Wit, roze ... blauw bijna geaderd,
teruggetrokken, mentaal.
Punten van latent licht geven signalen
van een geheime schaduw.
Maar de kleur, ontrouw aan de duisternis,
consolideert massaal.
Liggend in de zomer van het huis,
een manier licht op.
Verscherpte duidelijkheid tussen profielen,
zo puur kalm
die snijden en vernietigen met hun randen
gemene verwarring.
Naakt is het vlees. Uw bewijs
lost in rust op.
Eerlijke eentonigheid: wonderbaarlijk
hoogte van aanwezigheid.
Onmiddellijke volheid, zonder atmosfeer,
van het vrouwelijk lichaam!
Geen schoonheid: noch stem, noch bloem. Bestemming?
Oh absoluut aanwezig!
Natuurlijk
Ik kijk terug, naar de jaren, ver weg,
En zoveel perspectief verdiept zich
Dat van de grens leeft nauwelijks
Het vage beeld op mijn spiegels.
Toch vliegen de gierzwaluwen nog steeds
Rond enkele torens, en daarboven
Mijn contemplatieve jeugd duurt voort.
Mijn oude wijngaarden zijn al goede wijn.
Een ongunstig of welvarend fortuin voorspel ik niet.
Voor nu blijf ik stilstaan bij mijn cadeau,
En hoewel ik weet wat ik weet, heeft mijn gretigheid geen waarde.
Voor de ogen, ondertussen de toekomst
Het maakt me subtiel dunner,
Moeilijker, kwetsbaarder, schaarser.