Op de leeftijd van zesendertig, en op het punt om een decennium van residentie af te ronden om een permanente positie als neurochirurg te krijgen, werd bij Paul Kalanithi de diagnose stadium IV longkanker gesteld. Hij ging van een arts die terminale gevallen behandelde tot een patiënt die worstelde om te leven.
Onthoud dat je gaat sterven. Het leeft" Het is een onvergetelijke reflectie op de zin van ons bestaan. Een nederige en wonderlijke meditatie die de kracht van empathie laat zien; het oneindige vermogen van de veerkracht van de mens om het beste van zichzelf te geven wanneer hij wordt geconfronteerd met wat hij het meest vreest.
Dit is de officiële samenvatting van het boek. Als je dit weet en de titel leest, ben je dan niet nieuwsgierig om het te lezen? Ik heb veel, en het is bijna altijd, zolang we leven, vergeten we dat de meest ernstige ziekte die er bestaat en waarvoor gelukkig of helaas geen genezing bestaat, de dood is. We vergeten dat er voor ons allemaal een laatste dag zal zijn en daarom vergeten we wat echt belangrijk is:
- Om in het heden te leven, dat is wat we werkelijk hebben, het hier en nu.
- Het verleden is voorbij en de toekomst is nog niet aangekomen, dus waarom zou je er zo lang over nadenken? Waarom zo veel plannen als die plannen misschien nooit uitkomen? Waarom verlangen naar het verleden, waarom erin stagneren als het al een dode tijd is?
- De waardeer mensen die er niet alleen altijd zijn geweest, maar ook degenen die nu aan onze zijde staan.
- De Leef elk moment niet alsof het de laatste is, maar je er volledig van bewust zijn, dat het gebeurt, dat je ervan moet genieten, en of het nu een goed of slecht moment is, het is er om je iets te leren.
- Dat leven is een geschenk dat gewaardeerd moet worden en zo Zelfs de meest trieste momenten hebben iets moois.
Ik zei: ik wijs dit boek aan in mijn lijst met lopende boeken. En jij, heb je het ook opgeschreven?
Ik heb het net opgeschreven, pint! Bedankt!