Markies van Santillana. Verjaardag van zijn overlijden. Gedichten

A Íñigo López de Mendoza en de la Vega we kennen ze allemaal als de Markies van Santillana. Het is een van de eerste maar meest representatieve mannen van de geschiedenis van Spanje, zowel voor zijn literaire werk als voor zijn militaire kant. En op een dag vandaag is hij overleden in Guadalajara binnen 1458. Ik herinner me dat hij de zijne recenseerde leven en met 4 van hem sonnetten.

De markies van Santillana

Hij werd geboren in Aas van de graven (Palencia) in 1398. Hij was de zoon van admiraal Diego Hurtado de Mendoza en Dona Leonor de la Vega, Asturische edelen uit Santillana en een familie van staatslieden en grote literatoren.

Zijn vader stierf toen hij zes jaar oud was en dat waren ze ook zijn moeder en oom López de Ayala degenen die voor hem zorgden onderwijs. Toen hij nog heel jong was, woonde hij de kroning van Fernando de Antequera in Zaragoza bij en viel hij al op als een van de meest veelbelovende jonge mensen aan het hof van Juan II. Hij trouwde met Catalina Figueroa, dochter van de meester van Santiago, Lorenzo Suárez, en een van zijn zonen was de beroemde Kardinaal Mendoza.

Bezeten een van de belangrijkste bibliotheken van zijn tijd en was altijd omringd door schrijvers die opdracht gaven voor de vertaling van werken van Romeinse en Griekse klassiekers. Publiceerde het eerste verzameling uitspraken geschreven in het Spaans in Gezegden die de oude vrouwen zeggen na de brand.

Later wilde hij de welkomstlettergrepig vers naar de Castiliaanse metriek. Het ging niet zo goed als verwacht, maar het maakte de weg vrij voor latere auteurs. Het zat in zijn 42 Sonnetten gedateerd in cursief, van het liefdesthema en ook over het verstrijken van de tijd. Hij cultiveerde ook de serranilla's.

Sonnetten

Ver weg van jou en dichtbij de zorg

Ver weg van jou en dichtbij de zorg;
arm van vreugde en rijk van verdriet,
mislukt van rust en geleverd
van dodelijk verdriet, angst en moed,

naakt met hoop en warm
van enorme zorg en gezien van hardheid,
mijn leven is voorbij, mijn diploma is slecht,
de dood achtervolgt me zonder luiheid.

Ze zijn ook niet voldoende om te bevredigen
de brandende dorst van mijn grote verlangen
Ik snijd naar het heden, noch help mij

de zieke Guadïana, ik denk het niet.
Alleen Guadalquivir heeft stroom
van mij guarir en alleen dat verlangen.

Dat was de vriendelijke Lavina

Dat was de vriendelijke Lavina
in de geëerde tempels van Laurençia,
toen ze heritina pleegden
de mensen van haar met alle femency;

en die eruitziet als een anjerbloem
in de koele tuinen van Florençia,
ze zagen mijn ogen op een goddelijke manier
jouw imago en diva aanwezigheid,

wanneer de pijnlijke of dodelijke wond
mijn borst raakte met een pijl van liefde,
die mij prompt doodt en leven geeft,

Ik was gelezen, blij of blij.
Ik passeer graag de onnodige straf,
brandend van vuur merk ik dat ik rust.

Liefdessite met grote artillerie

Plaats van liefde met grote artillerie
Ik zie mezelf rond, en met enorme kracht,
en ze doen het nooit 's nachts en overdag,
in mijn gedachten deze spanning

van hun gevechten, met zoveel volharding
Ik heb al meer dan genoeg, Maguer verdedig ik mezelf.
Nou, wat ben je aan het doen, of het droevige leven van mij,
dat het het niet bereikt, hoeveel ik ook denk?

De lichamelijke kracht van Simson,
noch Davids grote goddelijke liefde,
Salomo's onwetende brein,

nin Hercoles faalt zoveel dino
dat ze dergelijke druk konden weerstaan;
dus om mij te verdedigen indino-mislukking.

Als ik het vriendelijke wezen zie

Als ik het vriendelijke wezen zie
dat de lucht, volgens de natuur
ze vormden, loo mijn geluk,
het punt en de tijd dat er zoveel schoonheid is

ze lieten me hun schoonheid zien,
alleen al lof is zuiverheid;
maar toen draaide ik me even verdrietig om

en ik begin te klagen over zijn rauwheid.

Dat het niet zozeer die van slechte Thedeo was,
noch dat van Achila en Potino,
valse ministers van u, Ptholomeo.

Dus ik huil mijn onwaardige dienst
en mijn gekke koorts, nou wat zie ik
dat ik moe en pelgrim ben.

Bron: Cervantes Virtual