In dit boek Alberti brengt door middel van zijn verzen de frustratie over om weg te zijn van de zijne Haven van Santa Maria. Op zijn nieuwe locatie is de dichter niet in de buurt van de zee, en dat verstoort zijn humeur, die grijs wordt gezien de afstand met zijn vriend de oceaan.
Het landschap dat de schrijver kent is ver weg, en met die afstand zijn zijn herinneringen en het stadium van zijn kindertijd verloren paradijs. Integendeel, de stad wordt geopenbaard als een grijze kooi, waarin verveling en nostalgie aangrijpende gevoelens zijn in het hart van een Alberti die verlangt naar wat hij heeft achtergelaten en die gedwongen wordt de bitterheid te voelen van een soort ballingschap dat het eet van binnenuit.
In deze gedichten van maritiem verlangen is het gebruikelijk om waar te nemen mariene elementen aangezien beroepen of technische namen en licht en afbeeldingen een zeer belangrijke rol spelen. De zee, die iets van de stad is, wordt op een coherente manier behandeld met meters geïnspireerd door populaire poëzie waarin we parallellen, herhalingen, refreinen en een groot aantal traditionele procedures kunnen zien die dienen om nostalgie op de meest geschikte manier tot uitdrukking te brengen aan de onderwerpen.
Meer informatie - Biografie van Rafael Alberti
Foto - Het labyrint van de beul
Bron - Oxford University Press