dag Januari 26 een nieuwe verjaardag del overlijden van de Franse schrijver Jean-Claude Izzo (1945-2000). Zijn Marseille-trilogie, met in de hoofdrol de politieagent Fabio Montale, is zijn meest representatieve werk van het zwarte genre en misschien wel het meest bekende.

Ik kwam bij haar dankzij het geschenk van een vriend en hij heeft mij overwonnen. Toen ik het af had, bleef ik achter met dat enorme gevoel van welzijn dat goede literatuur altijd achterlaat. Fabio Montale bleef achter met een deel van mijn hart. En de stad Marseille.

Omdat Marseille het leven en werk van Jean-Claude Izzo markeerde. Zoon van een Italiaanse ober en een Spaanse naaister, was een lid van de Franse Communistische Partij, lid van pacifistische bewegingen en journalist. Eind jaren zestig begon hij met het schrijven van literatuur poëzie. Maar ik zou de exito als resultaat van zijn eerste roman, Totaal Khéops (1995). Met haar begon de trilogie die hem destijds verhief als de meest prominente auteur van de Franse misdaadroman.

Marseille-trilogie. Fabio Montale

Sceptisch politieagent en groot liefhebber van lekker eten en drinken, Fabio Montale halverwege de dertig en is een van die grote karakters van de mediterrane traditie. Deel functies van karakter en gebruiken met collega's als Behalve Montalbano o Pepe Carvalho. Maar het is veel meer donker, met een grote zweem van hardheid en fatalisme. Zijn weinige momenten van rust laten ze vissen of een pastis of een Lagavulin eten in de herberg van zijn vriend Fonfon.

Het is onorthodoxe en onconventionele methoden. Op een gegeven moment verlaat hij de politie en wordt hij een soort atypische detective. En het is moeilijk, ja, maar ook vertederend, omdat je het herkent als een loser. Izzo laat hem vaak spreken met zowel tederheid als hardheid.

Totaal Khéops (1995)

De dood van een maffiabaas uit Marseille zal Montale leiden naar een bewolkt perceel waarin de xenofobie, marginalisatie en de demonisering van Maghreb-immigranten. Rondom zijn ook de corruptie en de dreigende schaduw van de extreem rechts.

Vertelde beide in derde als eerste persoon, Zal Montale ook te maken krijgen met bepaalde ongemakkelijke gevoelens in een driehoeksverhouding waar er zeer belangrijke geesten zijn.

Hij keek me even aan en zei bijna iets. In plaats van het te doen, glimlachte hij naar me. Zijn glimlach was zo teder dat ik ook niets tegen hem kon zeggen. We blijven zo. Zwijgend, wezenloos starend. Stuk voor stuk, van binnen, al op zoek naar een mogelijk geluk. Toen ik haar verliet, was ze geen hoer meer. Maar ik was nog steeds maar een verdomde agent. En wat me te wachten stond toen ik door de deur liep, was ongetwijfeld mensenrot.

Chourmo (1996)

Een jonge man, dat ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was, Wordt vermoord. Zijn dood impliceert Montale, want hij was de zoon van een neef van haar. Maar bij het onderzoek zullen ze het opnieuw moeten doen met de maffia en het grote probleem van het fundamentalisme.

In deze wereld waren er geen dromen meer die de moeite waard waren. Er was ook geen hoop. En zestienjarigen konden dwaas en zonder reden worden vermoord. In de cités, bij de uitgang van de discotheek. Of zelfs in een privéwoning. Kinderen die niets zullen weten van de vluchtige schoonheid van de wereld. Geen van de vrouwen.

Soleá (1998)

De laatste titel in de trilogie zet Montale op het randje en is dat niet niets zelfgenoegzaam. De realiteit om je heen wordt steeds moeilijker om mee om te gaan. Te donker dat bedreigt alles wat hij wil, zelfs de eenvoudigste. En niets en niemand lijkt veilig voor haar. 

Tranen vielen op me. Zout ook. Over zijn open ogen. Ik omhelsde de dood. Met passie. De look in de look. Liefde. Kijk elkaar in de ogen. Dood. Stop niet met zoeken.

Waarom ze lezen?

Voor de prachtig proza van Izzo. Oprecht, direct, scherp, maar ook zo poëtisch. En omdat, voor degenen onder ons die liefhebbers zijn van antiheldenFabio Montale is het ontdekken waard.