De honderdste verjaardag van overlijden van een van de beroemde schrijvers van Amerikaanse literatuur. Jack London (San Francisco, 12 januari 1876 - Glen Ellen, 22 november 1916) leefde slechts 40 jaar, maar hij deed het met alle intensiteit. Zijn leven was zijn grootste avontuur en daarom wist hij hoe hij degene moest schrijven die hij had gemaakt. In grote zin. Londen, oorlogscorrespondent, betrokken socialist en nog meer betrokken bij de dierenwereld, gaf een titel aan ongeëvenaarde en onvergetelijke reizen en personages.

Zijn grootste eerbetoon in zijn werk is voor de natuur, en de beschrijving van zijn kracht, kracht en essentie is in elk van die avonturen.. Zijn toewijding aan haar en die vitale intensiteit waren wat hun tol van hem eiste. Zijn werk kan honderd jaar later nog levendiger zijn en kan worden gelezen door lezers van alle leeftijden. Buck of White Fang zijn nog steeds twee van mijn beste vrienden.

Es onmogelijk om al zijn werk in een paar regels samen te vatten of praat over zijn leven vol reizen en ervaringen. Hawaï, Japan, Mexico, Jack the Ripper's Londen, het Alaska van de goudkoorts… Hij trapte op ze allemaal. Het is ook onmogelijk om één van deze allemaal te markeren, noch om uit zoveel goede karakters te kiezen. Ik blijf bij de meest klassieke, een trio van mijn favoriete dieren: honden en wolven.

De roep van het wilde (1903)

(…) En toen hij in de stille en koude nachten zijn snuit naar een ster richtte en huilde als een wolf, waren het zijn voorouders, dood en al in stof veranderd, die zijn neus naar de sterren richtten en door de eeuwen heen huilden. En Buck's cadans waren hun cadans, de cadans waarmee ze hun verdriet uitdrukten en de betekenis die stilte, kou en duisternis voor hen hadden.

Ik kom uit een kleine stad Ik ben opgegroeid op het platteland en heb met meerdere honden gewoond gedurende mijn leven. Mijn vader en mijn grootouders waren jagers en ik heb geleerd onderscheid te maken tussen jagen en doden. Het lezen van verhalen zoals die van Buck op zeer jonge leeftijd kan je ook merken.

Moed, toewijding, inspanning, verlies, overwinnen en vooral loyaliteit zijn concepten die maximaal tot uitdrukking komen in de fysieke en spirituele reis die we met Buck maken.. We verliezen onze meester en een rustig leven, en we voelen de hardheid van een nieuw bestaan ​​in de meest onherbergzame en meedogenloze toestand die echter niet de natuur belichaamt, maar andere mensen.

Maar je moet overleven, doorgaan. Onze spieren groeien dus ook als we zware sleden over eeuwige sneeuw en ijs trekken. Dan alleen het toeval brengt ons naar Thornton en wanneer hij ons redt, willen we het vertrouwen in mannen herwinnen. Dus we volgen hem, we maken van hem de god aan wie we altijd loyaal zullen zijn, want dat is wat we in ons bloed dragen. Of niet.

Omdat daarbuiten in de diepste en meest onbekende duisternis van het bos, ook in het verste deel van ons bloed er is die roep. Wat ons echt het meest verslaat. Wat ze hebben meer zoals wij. Omdat we meer zijn. Als ze ook Thornton van ons afnemen dat geluid schreeuwt ons van binnenuit toe. We kunnen niet meer verliezen. Y we rennen naar de onze.

Witte slagtand (1906)

Wolven zijn de haaien van de aarde. Ze weten veel beter wat ze doen dan wij. Ze volgen ons voorbeeld omdat ze weten dat ze ons uiteindelijk te pakken zullen krijgen. Ze jagen ons zeker op. 

Dat citaat komt uit een van de weinige dialogen die we in deze roman vinden, zo beroemd of beroemder dan de vorige, en praktisch symmetrisch. Dit keer zijn we dichter bij de wolven en voelen we ons wilder. Wie kan het weerstaan ​​om in de huid van een hond te stappen die meer wolf is dan een hond die ze de Witte Hoektand noemen? Alleen de naam duidt al op felheid en strijd, en we hebben het allemaal door zijn ogen meegemaakt sinds hij een puppy was.

Nu nemen we echter het omgekeerde pad van onbedwingbaar naar quasi-volgzaam naarmate we meer menselijk contact hebben.. De mishandeling van Grey Castor en de wrede hondengevechten waarin Handsome Smith ons plaatst waar we bijna ons leven verliezen. Maar goed dat Wheedon Scott ons heeft gered en bij ons is gebleven. Met hem leerden we wat liefde, loyaliteit en die absolute melancholie en wanhoop zijn als de persoon die ons het meest heeft geleerd en die wij liefhebben, afwezig is.

Dit is misschien wel de bekendste van de verschillende aanpassingen van deze roman aan de bioscoop.

Whitehttps: //www.youtube.com/watch? V = EBrV_mgkIuw

De zeewolf - (1904)

Hier zijn we al wolven, we varen in een fregat genaamd Ghost en we voeren natuurlijk het bevel over een: kapitein Lobo Larsen. Dit keer jagen we op zeehonden en ook op intellectuele, verfijnde en hoogst idealistische schipbreukelingen zoals de jonge Humphrey van Weyden. Larsen is wreed, meedogenloos en gewetenloos. We zijn onderworpen aan zijn tirannieke autoriteit en Van Weyden zal binnenkort de hardheid en goddeloosheid ontdekken van de primitieve wereld die Larsen vertegenwoordigt. Maar je leert ook van hem.

Er zijn er een paar goede filmaanpassingen over deze roman. Ik geef de voorkeur aan de klassieker van Michael Curtiz (1941), met een gedenkwaardige Edward G. Robinson en een tijdgenoot uit 2009.

Waarom ze lezen?

De botsing tussen beschaving en natuur, de voortdurende strijd tussen goed en kwaad, de survival of the fittest, genetisch determinisme, natuurlijke selectie en ... AVONTUUR in zijn puurste uitdrukking. En omdat het Jack London is. Uw naam is al een unieke reden.