Foto's. Twitter van Pedro Feijoo
A Peter Feijoo Ik ontmoette hem voor zijn Kinderen van de zee, een zwart verhaal dat zich afspeelt Vigo (zijn geboorteplaats) wat ik erg leuk vond. Maar er is een truc omdat ik die heb zwakte voor Galicië en zijn auteurs. Ik was onlangs aan het praten Arantza Portableales en nu doe ik het met Feijoo, aan wie Ik waardeer je tijd, toewijding en vriendelijkheid enorm. Vertel ons vooral een beetje, aangezien het een nieuw boek heeft, Een blauw vuur.
Interview met Pedro Feijoo
Actualidad Literatura: Herinner jij je het eerste boek dat je las? En het eerste verhaal dat je schreef?
Pedro Feijoo: Nou ... de waarheid is dat nee, Ik herinner me de eerste niet eens dat ik las (ik begon te lezen toen ik nog heel jong was), noch de eerste keer dat ik voor een stond Wit laken een verhaal willen vertellen ... Nu, wat ik me herinner ...
AL: Wat was het eerste boek dat je opviel en waarom?
PF: ... het is het eerste boek dat echt indruk op me heeft gemaakt, de eerste die mij ertoe aanzette willen schrijven: Polaroid, stier suso.
AL: Wie is je favoriete schrijver? U kunt er meer dan één en uit alle tijdperken kiezen.
PF: Buff, de waarheid is dat Ik hou niet zo van dit soort vragen, omdat ze me altijd in dezelfde positie achterlaten als toen ze me vroegen of ik meer van mama of papa hield. Ik heb veel favorieten en een heel slecht geheugen, dus als ik ze ga opsommen, weet ik zeker dat ik er uiteindelijk veel weglaat. Dus wat ik je ga vertellen is wat het was de laatste die echt indruk op me maakte, zozeer zelfs dat ik mijn schrijven vanuit elk mogelijk perspectief heroverweeg: Pierre Lemaître.
AL: Welk personage in een boek had je graag willen ontmoeten en creëren?
PF: Ik herinner me er een tijd van mijn jeugd, samenvallend met een bijzonder pijnlijke levensomstandigheid, waarin ik graag dichtbij had willen zijn Dorian Gray. Nu, van daaruit om een van de bewonderde personages te hebben willen creëren ... Door mijn manier van zijn kan ik dergelijke verlangens niet koesteren. Ik kan me totaal niet voorstellen dat ik creëer wat ik bewonder.
AL: Heb je hobby's als het gaat om schrijven of lezen?
FAQ: Op het moment van schrijven niet veel, de waarheid ... ik schrijf altijd met de hand, in notitieboekjes middelgroot, dus als het verhaal eenmaal in mijn hoofd is geklikt, kan ik schrijven overal, zonder veel meer nodig te hebben dan papier en inkt. En naar dat van lezen… Nou ook niet, nu ik erover nadenk. Zoveel als, laat me alleen.
AL: En je favoriete plaats en tijd om het te doen?
PF: Zoals ik je al zei, iedereen waar ze me met rust kunnen laten.
AL: Welke schrijver of welk boek heeft uw werk als auteur beïnvloed?
PF: Zoals ik al zei in een van de eerste vragen, de eerste, vele jaren geleden, was Suso de Toro en de laatste Pierre Lemaitre.
AL: Je favoriete genres?
PF: Iedereen die mezelf volledig ontdekt enkele maanden later verslaafd.
AL: Wat lees je nu? En schrijven?
FAQ: deze romans pulp, die van de reeks van de kiosk van je leven, als ze vandaag weer werden vrijgegeven. En schrijf ... De waarheid is dat Ik schrijf niets. Voor het eerst sinds ik begon met publiceren, negen jaar geleden, is dit de eerste keer dat mag ik (y necesito) stop om te rusten. De procédé scheppend de Een blauw vuur het was verschrikkelijk. Lang, moeilijk, zeer veeleisend en verwoestend op meer manieren dan iemand zich zou kunnen voorstellen, dus ik geloof oprecht dat ik pas iets nieuws kan schrijven als mijn ziel is opgedroogd van alles waaraan het werd blootgesteld tijdens het maken van dit boek.
AL: Hoe denk je dat de publicatiescène is voor zoveel auteurs als er zijn of willen publiceren?
FAQ: Eerlijk gezegd zou ik het niet eens kunnen zeggen, en ik denk ook niet dat ik degene ben die het moet doen. Ik ben een man die het altijd heeft gehad succes, misschien zelfs zonder het te verdienen, dus ik geloof niet dat mijn zaak zo is geëxtrapoleerd dat ik hier op basis van mijn ervaring een lezing kan houden. Als ik dom genoeg was om de omgeving te beoordelen van wat ik heb meegemaakt, zou ik niet eerlijk zijn tegenover de duizenden en duizenden auteurs dat ze elke dag hun ogen op het papier of het computerscherm en hun handen laten roeping aan de poorten van a hoofdartikel looien overweldigd voor het bod ontvangen dat je kunt ze amper uitlenen la aandacht die ze ongetwijfeld verdienen.