Olie door Nicholas Roerich, een van de velen die inspireerde In de bergen van waanzin.
Het is verrassend dat een auteur met de status van HP Lovecraft stierf alleen en verarmd, hoewel het in werkelijkheid een vaker voorkomend drama is dan het lijkt. Niemand is een profeet in zijn land of, zoals het geval is, in zijn tijd. Zoveel als Lovecraft zelf in het leven zei dat "een heer zichzelf niet probeert bekend te maken, hij laat het over aan de egoïstische carrièremakers en de kleintjes", het is duidelijk dat hij een waanvoorstelling had. Zijn strikte gedragscode (of onderdrukte verlangens, volgens bepaalde biografen) verhinderde het commercieel succesvol te zijn. Hoewel zijn eer, een term die zelfs aan het begin van de XNUMXe eeuw al achterhaald is, prijzenswaardig is. In de woorden van de Franse schrijver Michel Houellebecq: "In een tijd van krankzinnige commercialisering is het geruststellend iemand te vinden die zo hardnekkig weigert 'zichzelf te verkopen'."
Wat zelfs critici van de schrijver van de Voorzienigheid (onder wie we Ursula K. Le Guin zouden kunnen noemen) moeten erkennen, is dat een beslissende invloed op de kunst van latere generaties. Zijn mythologie overstegen pulp y onder de grond helemaal naar de massacultuur. Tegenwoordig weet een groot deel van het publiek, althans door geruchten, Cthulhu evenveel als Batman of Frodo. De tentakels van het verhaal van Lovecraft strekken zich uit tot werken die even ongelijk zijn als de film Alien: de achtste passagier door Ridley Scott (1979), de visuele roman Wonderful Everyday: Discontinuous Existence door SCA-JI (2010) of het nummer Verdwaald in het ijs van de Rage-groep (1993), die de gebeurtenissen van de korte roman bespreekt In de bergen van waanzin. Het is precies dit werk dat we gaan bespreken.
God is een astronaut
Het landschap deed me enigszins denken aan de vreemde en verontrustende Aziatische schilderijen van Nicholas Roerich, en de nog vreemdere en verontrustender beschrijvingen van het kwaadaardige en fantastische plateau van Leng die verschijnen in het angstaanjagende 'Necronomicon', door de gekke Arabier Abdul Alhazred. Het speet me later heel erg dat ik dat monsterlijke boek in de universiteitsbibliotheek had doorbladerd.
Lovecraft leed aan een zeldzaam geval van poikilothermie (onvermogen om de lichaamstemperatuur onafhankelijk van de omgevingstemperatuur te regelen), waardoor hij zich erg ziek voelde bij temperaturen onder de 20º, vooral tegen het einde van zijn leven. Om deze reden is het vooral opvallend dat een van zijn beste verhalen zich afspeelt in Antarctica, alsof het door de hand van God achtergelaten continent hem een morbide fascinatie had bezorgd.
Cover van de editie van Cátedra de In de bergen van waanzin.
Het argument van In de bergen van waanzin is in principe simpel: de geoloog William verver hij vertelt in de eerste persoon zijn reis met een groep wetenschappers naar Antarctica, en de onuitsprekelijke gruwelen die ze ontdekken in een stad, verloren in het ijs, die niet zouden mogen bestaan. De roman is er heel losjes op geïnspireerd Het verhaal van Arthur Gordon Pymdoor Edgar Allan Poe. Er is geen enkele dialoog tussen de pagina's, misschien vanwege een esthetische beslissing, of omdat de auteur zelf zich bewust was van zijn onvermogen om realistische gesprekken te schrijven (zoals Stephen King opmerkt in zijn essay Terwijl ik schrijf). In ieder geval gebruikt Lovecraft mensen als louter pionnen om een verhaal te vertellen dat veel ouder is, en erger dan de mensheid zelf.
Zijn bloed stroomt door mijn aderen
De vleugels wezen echter nadrukkelijk op de luchtconditie. […] Het was zo onvoorstelbaar dat ik Lake vreemd genoeg herinnerde aan de mythen over de Grote Ouden die afstammen van de sterren en het aardse leven verzonnen door een grap of per ongeluk, en de wilde verhalen over kosmische wezens van buitenaf die in de bergen leefden, van het gesproken door een collega-folklorist van de Miskatonic Department of English Literature.
Het boek is geen horrorverhaal, in de stijl van de gotische traditie van geesten en vampiers, maar een verhaal van kosmische horror dat onderzoekt hoe onbeduidend we zijn in het midden van het uitgestrekte universum. Het angstaanjagende van In de bergen van waanzin het is het uiterlijk als een neutraal wetenschappelijk rapport ("de gletsjer bevond zich op 86º 7 ′ noorderbreedte en 174º 23 ′ oosterlengte" of "de piramide was 15 m hoog en 5 m lang"). Alsof het echt is gebeurd. Paradoxaal genoeg bereikt Lovecraft's systematische gebruik van technische woordenschat een zeer krachtig poëtisch effect.
De auteur gaat dieper in op de lexicale kwesties en gebruikt alles wat wordt begrepen als beginnersfouten (overvloed aan bijvoeglijke naamwoorden en bijwoorden, gebruik van archaïsche of vergezochte synoniemen, enz.), Die hij zich eigen maakt en vliegt als een banier. Hierdoor heeft de tekst de karakter van een grondige dissectie, meer dan beschrijving. Voor Lovecraft zijn tempels dat niet grootNoch enormes, maar cyclopisch y megalithisch. Wat zich vertaalt in een soort anachronie en onwerkelijkheid die de stemming van de lezer beïnvloedt naarmate het verhaal vordert.
Je zou er uitgebreid over kunnen praten In de bergen van waanzinMaar het volstaat om te zeggen dat het een hoeksteen is van de XNUMXe-eeuwse sciencefiction- en horrorliteratuur. Veel van wat we vandaag lezen, heeft veel te danken aan deze roman. Het is heel goed mogelijk dat het in de nabije toekomst op de lippen van het grote publiek zal zijn, aangezien de bekende regisseur Guillermo del Toro (die verschillende Oscars won voor De vorm van water) flirt al jaren met het idee van een filmversie.