Met Hero 2, David Rubin maakt een einde aan een van de beste werken die vandaag in de schappen van boekhandels en gespecialiseerde winkels te vinden zijn. Ik heb me niet vergist in het niet specificeren en zeggen van komische, komische, grafische roman of hoe je het ook wilt noemen. Ik heb WERK gezegd met de zekerheid dat ik de term gebruik die ik bedoelde. En als ik MAESTRA aan dat woord zou toevoegen, denk ik niet dat de lezers (degenen die elk van de 568 pagina's in beide delen hebben geproefd) me overdreven zouden noemen.
Terug in Juni van 2011 publiceerde wat mij het eerste deel leek, een recensie van de eerdere publicaties van Rubín (Het Circus van Ontmoediging, The Malay Bear Teahouse o Storm notitieboek) en tot mijn verbazing geteld, had The Hero een nauwere (en respectvolle) interpretatie van de klassieke superheldenstrips dan wat Marvel of DC tegenwoordig publiceert. De Galicische auteur duikt in de eigenschappen die hebben geleid tot auteurs zoals Jack Kirby mythen zijn gebaseerd op het creëren van mythen, vooral met series als Thor, The Fantastic 4, The Eternals of The Fourth World. Het is niet verrassend dat koning Kirby een van de duidelijke invloeden is (je hoeft alleen maar de eerste pagina van het eerste deel te zien, met die geïllustreerde herinnering aan Rubín zelf die een Captain America van Kirby leest) die Rubín koestert om deze kroniek samen te stellen, samen met de al sterk genoemd, hier en in andere recensies, Paul Pope, Frank Miller, David Mazuchelli o Max.
Klik op Lees verder om door te gaan met de beoordeling.
Een van de nadelen die continu lezen achterlaat (het wordt ten zeerste aanbevolen om Hero 1 opnieuw te lezen voordat je aan de tweede begint) is dat de grootste van de taken die Heracles moet overwinnen het leven zelf is dat van het begin naar dat epische einde leidt. waarmee hij zijn grootste vijand, Hera, confronteert, degene die hem sinds zijn geboorte tussen wenkbrauwen heeft gehad. Ik denk dat een van de boodschappen die Rubín uiteindelijk wil sturen is dat zelfs een God als Heracles de klappen moet dragen die het leven hem geeft, met de beslissingen en fouten die hem leiden op een pad waarheen misschien was hij sowieso voorbestemd, zijn figuur menselijk maken zodat we ons zo in hem inleven. Uiteindelijk gaat het erom een mythologisch personage te vermenselijken, hem te veranderen in een benijdde broer, een onbegrepen zoon, een vader die als zodanig niet kan oefenen, een ontrouwe echtgenoot, een losse minnaar en vooral een man die verloren is gegaan tijdens het grootste deel van zijn vitale reis. . En niet alleen zijn dergelijke menselijke gevoelens beperkt tot de figuur van Heracles, zo niet tot de rest van de personages, zoals Euristeo, Hera of Yolae, die zo lijden dat ze door jaloezie worden verteerd.
Maar ongeacht hoe goed het verhaal is gepland en hoe geweldig de enscenering is, het gevoel dat blijft bestaan als je de laatste pagina van dit tweede deel hebt gelezen, is dat de persoon die de leiding heeft, er huid op heeft achtergelaten. De vitale energie die elk van de actiescènes uitstraalt, of het gevoel dat je overweldigt wanneer liefde, passie of tragedie het schijnbaar idyllische bestaan van de hoofdrolspeler door elkaar schudt, maakt duidelijk dat dit geen strip is die een voorbijgaande bevlieging zal worden en in de vergetelheid raken door de jaren heen, en zelfs als dat zo was, is het belangrijkste dat het voor de maker niet zomaar een strip zal zijn die zal worden toegevoegd aan de lijst van zijn werken tot nu toe. Ik denk dat als Rubín tot nu toe meer dan interessante publicaties had, deze twee delen die een uniek en tegelijkertijd universeel verhaal vormen, een punt zijn van wat we vanaf nu uit zijn hoofd zullen zien om te worden bevallen door zijn hand. Ik heb zelfs al een bericht op Facebook gezien dat waarschuwt voor wat er gaat komen en ik kijk er echt naar uit.