Fotografie: Koninklijke Spaanse Academie
De Valenciaanse dichter Francis Brines heeft de Cervantes-prijs 2020, gisteren uitgereikt. Op 88-jarige leeftijd, en de laatste vertegenwoordiger van de generatie van de jaren 50, heeft hij de meest prestigieuze prijs in de Spaanse literatuur gewonnen. Dit is een selectie van gedichten gekozen uit zijn werk om hem te eren.
Francis Brines
Hij werd geboren in Oliva in 1932. Hij studeerde Derecho in Deusto, Valencia en Salamanca en ook Filosofie en brieven in Madrid. Het behoort tot de tweede naoorlogse generatie en met onder meer Claudio Rodríguez en José Ángel Valente staan ze bekend als de Generatie van de jaren 50. Hij was een lezer van Spaanse literatuur in Cambridge en Spaanse leraar bij Oxford. En sinds 2001 wel miembro van de Koninklijke Spaanse Academie.
Onder zijn werken zijn Embers, Woorden in het donker o De herfst van rozen. En andere erkenningen zijn de Nationale Literatuurprijs in 1987, de Nationale Prijs voor Spaanse Letters in 1999 en de Reina Sofía-prijs voor poëzie in 2010.
gedichten
Over een autorit
Ramen reflecteren
het vuur van het westen
en een grijs licht drijft
dat uit de zee is gekomen.
In mij wil blijven
de dag die sterft,
alsof ik, als ik naar hem kijk,
kon hem redden.
En wie is er om naar mij te kijken
en dat kan me redden.
Het licht is zwart geworden
en de zee is uitgewist.
Die zomer van mijn jeugd
En wat er over was van die oude zomer
aan de kust van Griekenland?
Wat blijft er in mij over van de enige zomer van mijn leven?
Als ik kon kiezen uit alles wat ik heb meegemaakt
ergens, en de tijd die het bindt,
zijn wonderbaarlijke gezelschap sleept me daarheen,
waar gelukkig zijn de natuurlijke reden was om te leven.
De ervaring duurt, als een afgesloten kamer uit de kindertijd;
er is niet langer de herinnering aan opeenvolgende dagen
in deze middelmatige opeenvolging van jaren.
Vandaag leef ik dit gebrek,
en moeite om losgeld te misleiden
waardoor ik nog steeds naar de wereld kan kijken
met de nodige liefde;
en zo te weten dat ik de droom van het leven waardig ben.
Van wat geluk was, van die plaats van geluk,
hebzuchtig geplunderd
altijd hetzelfde beeld:
haar haren bewogen door de lucht,
en staar in de zee.
Precies dat onverschillige moment.
Daarin verzegeld, leven.
Met wie zal ik de liefde bedrijven
In dit glas gin drink ik
de dichtgetimmerde minuten van de nacht,
de dorheid van muziek en zuur
verlangen van het vlees. Bestaat alleen,
waar het ijs afwezig is, kristallijn
sterke drank en angst voor eenzaamheid.
Vanavond is er geen huurling
gezelschap, of gebaren van schijnbare
warmte in een warm verlangen. Ver
is mijn huis vandaag, ik zal er komen
in het verlaten vroege ochtendlicht,
Ik zal mijn lichaam uitkleden, en in de schaduw
Ik moet liegen met de steriele tijd.
Het happy hour is terug. En er is niets
maar het licht dat op de stad valt
voor het verlaten van de middag,
de stilte in huis en zonder verleden
noch toekomst, ik.
Mijn vlees, dat in de tijd heeft geleefd
en het kent het in de as, het is nog niet verbrand
tot het verbruik van de as zelf,
en ik heb vrede met alles wat ik vergeet
en ik waardeer het om te vergeten.
In vrede ook met alles waar ik van hield
en die ik wil vergeten.
Het happy hour is terug.
Dat komt tenminste aan
naar de verlichte haven van de nacht.
Als ik nog steeds aan het leven ben
Het leven omringt me, net als in die jaren
al verloren, met dezelfde pracht
van een eeuwige wereld. De gesneden roos
van de zee, de gevallen lichten
van de boomgaarden, brullen van de duiven
in de lucht, het leven om me heen,
als ik nog steeds leven.
Met dezelfde pracht en oude ogen,
en een vermoeide liefde.
Wat zal de hoop zijn? Leef nog steeds;
en liefde, terwijl het hart uitgeput is,
een getrouwe wereld, hoewel vergankelijk.
Houden van de gebroken droom van het leven
en, hoewel het niet zou kunnen zijn, vloek niet
dat oude waanidee van het eeuwige.
En de borst is getroost, want hij weet het
dat de wereld een mooie waarheid zou kunnen zijn.