Pearl S. Buck werd geboren op een dag als vandaag in 1892 en is een van de weinige vrouwen die de Nobelprijs voor literatuur die hij in 1938 behaalde. Hij schreef meer dan 45 romans van verschillende genres. En het meeste zit erin China en zijn cultuur in de eerste helft van de XNUMXe eeuw. Een van zijn bekendste titels is Oostenwind, westenwind o vrouwen paviljoen. Om te onthouden dat het zo gaat fragment selectie de zijn werk.
Pearl S. Buck — Uittreksels
De patriot
Het schip bewoog zich langzaam tussen de groene eilandjes en baande zich een weg door het verblindende zonlicht. De lucht was kalm en zacht, en toen ze een glimp van de eilanden opvingen, zagen ze kleine Japanse vissersboten, waarvan de zeilen aftekenden tegen het blauw van de lucht. Zittend in een ligstoel bekeek hij alles zonder ergens aan te willen denken. De enige manier om zijn wanhoop te verdragen was... niet nadenken.
Soms kwelde het idee van hoe belangrijk het zou zijn geweest om iets tegen En-lan te kunnen zeggen hem... maar al snel keerde hij terug naar zijn passiviteit. Hij had geen kans gehad om iets tegen zijn vriend te zeggen. Ik zou waarschijnlijk niet leven. Evenmin kon hij naar Peonía schrijven. Was verdwenen. Hij herinnerde zich perfect de ongelovige uitroep van zijn vader: "Pioen verdwenen...!" Hij ging terug naar het verlangen en de wil om niet na te denken.
Alles vervaagde... alle hoop die ze samen koesterden. Hij voelde acuut wroeging bij de herinnering aan de brigade. De arbeiders zouden zeker naar de fabriek zijn teruggekeerd om te werken zoals voorheen, midden in hun wanhoop. Ze geloofden misschien dat hij een leugenaar was die hen had verraden... Hoewel het ook mogelijk was dat ze dachten dat hij dood was. Ik gaf de voorkeur aan het laatste. Wat haar betreft, ze dacht niet dat ze hen ooit weer zou zien.
vrouwen paviljoen
Op nachten als deze viel hij moeilijk in slaap. Ze zou Ying zwijgend toestaan haar voor te bereiden en dan op het redwood-platform van haar bed klimmen. Ze liet haar ziel achter de zijden gordijnen en dacht na over de betekenis van alles wat ze had geleerd. Broeder André was voor haar een soort bron geworden, wijd en diep, een bron van kennis en geleerdheid. 'S Nachts dacht hij na over de vele vragen waarop hij antwoorden wilde. Soms, als hun uitzonderlijke aantal zijn geheugen in de war bracht, stapte hij uit bed en stak een kaars aan. En hij nam zijn kamelenhaarborstel en schreef met zijn delicate handschrift de vragen op een vel papier. De volgende middag, als broeder André arriveerde, las hij ze één voor één en luisterde aandachtig naar alles wat hij hem uitlegde.
Zijn manier om hem te antwoorden was enorm eenvoudig, en dat kwam omdat hij een hoogopgeleid persoon was. Hij behoefde niet, zoals mannen met een lager intellect, lang en diep door te dwalen over de kern van de zaak. Net als de oude taoïsten wist hij in een paar woorden de essentie van de essentie van de waarheid uit te drukken. Hij ontdeed het van zijn bladeren, haalde de vrucht eruit en brak de schaal, pelde de binnenste peul, spleet het vruchtvlees, haalde het zaad eruit en verdeelde het, en daar was het hart, puur en schoon.
Dood in het kasteel
Lady Mary bewoog in haar bed, bedekt met een breed baldakijn. Hij opende zijn ogen, keek in de duisternis en bleef onbeweeglijk staan. Iets had haar gewekt, een geluid, een stem misschien. Zou Sir Richard haar gebeld hebben? Ze ging op het bed zitten, geeuwde subtiel, verborg haar mond met de rug van haar hand en deed het licht op de tafel aan. De witte gordijnen in de kamer, die de grote ramen beschermden, wapperden zachtjes en de lucht was vochtig. De verwachte regen was verschenen en de mist die uit de rivier kwam, zou alles moeten binnendringen. Ze trok de dekens van haar lijf en rommelde aan de satijnen pantoffels die op de grond lagen. Ze moest meteen naar Richard toe om te zien of hij iets nodig had. Ze glipte in haar witte negligé, stak een kaars aan om haar te verlichten door de gang, die geen elektrisch licht had, en liep met zachte stappen naar de kamer van Sir Richard. Ze draaide beide deuren gemakkelijk open, ging de kamer binnen, ging naar het bed, ging naast hem staan en keek naar hem, met één hand als een scherm zodat het flikkeren van de vlam hem niet wakker zou maken.
Pearl S. Buck — Laatste roman
Het eeuwige wonder
Liggend in bed, niet in staat om te slapen, bekeek hij zijn leven zoals hij het zich herinnerde, een kort leven als hij het in jaren zou tellen, hoewel oud in zekere zin. Hij had zoveel boeken gelezen, zoveel eigen gedachten gehad, zijn geest bruiste altijd van de ideeën... en plotseling, met zijn vermogen om dingen te visualiseren, herinnerde hij zich de goudvis in de vijver onder een wilg in de tuin, en hoe in Op de eerste warme dagen van de lente, toen de zon scheen, het water kolkte en tot leven kwam met gouden glinsteringen toen vissen uit de modder stroomden waar ze hadden beschut voor de winter. Dat, meende hij, was het sprekende beeld van zijn geest, een constante opeenvolging van flitsen, altijd in beweging met heldere gedachten die overkwamen op zoek naar onontgonnen terrein. Vaak was hij uitgeput door zijn geest waarvan hij alleen in de slaap rust kon vinden, en zelfs de slaap was kort maar diep. Soms maakte zijn geest hem wakker met zijn activiteit. Hij visualiseerde zijn hersenen als een wezen dat onafhankelijk van hemzelf was, een wezen waarmee hij moest leven, een spreuk, maar ook een steen. Waar is hij voor geboren?
Bron: Epdlp