De nacht is een droomstem
De nacht is een droomstem is de eerste poëtische bloemlezing geschreven door de in Barcelona gevestigde vertaler en criticus Rosa Lentini. Het werk behoort tot de collectie Sirena, en werd in 1994 uitgegeven door uitgeverij Pamiela Argitaletxea. Dit boek wordt gekenmerkt door een humanistische kwaliteit; in die zin is het ook geladen met een kenmerk van vrouwelijkheid.
Volgens de eigen verklaringen van de auteur, in haar poëzie zijn kenmerken terug te vinden van door vrouwen geschreven literatuur: een onmiskenbare overdrijving van privacy en intimiteit. Er is geen ander expressief uiterlijk vertoon nodig om het begrijpelijk te maken, aangezien subtiliteit en insinuatie alles zijn.
Op De nacht is een droomstem
Door de pagina's, gedichten, verzen en tekens van De nacht is een droomstem Er wordt veel gezegd, zonder alle geheimen prijs te geven. Dit is mogelijk dankzij een hulpmiddel dat zeer goed is toegepast door Lentini: de hint. We zien dit aanwezig in fragmenten als: “… ik zie je gespannen dijen die ze voor zichzelf houden / hun dunste en meest geheime huid” (uit “In slapeloze uren als stenen”).
"De nacht is een droomstem Het is geschikt als het hoogtepunt van Lentini's reis van poëtisch licht. Stem van elektrische korstmossen, voortdurend nieuwsgierig, gewond aan zichzelf, aan zichzelf”, Beoordeeld door Yeni Zulena Millán in The Chronicle (2017). Het werk zelf is een recursief lied waarin verschillende intieme aspecten van de auteur samenkomen.: de liefde van de minnaar - in het sensuele en seksuele - en zijn figuur voor de ogen van de ander, de lichtheid van het bestaan, zijn kleinigheid voor de tijd...
Analyse van enkele gedichten van De nacht is een droomstem
"Nu de nacht tegen me fluistert"
Nu de nacht me influistert dat de nacht me influistert dat zij en het water één zijn
aanwezigheid, nu dat de stem van het water terugkeert en ons binnendringt, nu dat in die religie van water
Ik ben vergeten met je te praten en met mij te praten en daarom de wereld en haar gebaren te noemen, zou je moeten doen
aandringen, zodat hij zich herinnert dat hij bijvoorbeeld "uw handen" of "mijn tong" moet zeggen, zodat hij het niet vergeet
dat het is met de lippen, de tong en de tanden van de oorsprong waarmee we waken over onze namen, voorbij die angstige mond, in slaap en vergeten door iedereen, misschien vanwege de herinnering
van dat speeksel en van die tanden in je mond, die angstig je tong likken, zodat ze het me vertelt, zodat ze zonder vloeistof bij mij in het water ligt, en zich niet herinnert dat het water en de
nacht zijn twee afwezigheden die op dezelfde naam groeien.
korte analyse
"Nu dat de nacht naar me fluistert" is gecomponeerd in poëtisch proza. In zijn eerste zinnen valt op hoe Door de woorden "water" en "nu" tekent de auteur de ruimte en tijdelijkheid waar het discours later plaatsvindt. Daar, in die beknopte en dichte herschapen omgeving, wordt die intimiteit van het vrouwelijke gevoel - zo uniek - waarover de auteur zelf spreekt in commentaren die verwijzen naar het werk, sterk gepresenteerd.
Water - het meest prominente woord - dient ook als een metafoor voor geheugen, vergetelheid en zelf toegebrachte wonden. De figuur van de minnaar is ook aanwezig met een vertrouwdheid die laat zien hoe kort het bestaan van het wezen kan zijn. mens.
"In slapeloze uren als rotsen"
In slapeloze uren als rotsen
Ik zie je voorhoofd verwond door de lucht,
je rug die de lucht ontdekt en onderzoekt,
je mond die half opengaat en je holle handen
oreadas in de dichtheid van de nacht.
Ik hoor je branden in ongesluierde, lange gebaren,
Ik zie je strakke dijen die ze voor zichzelf houden
zijn fijnste en meest geheime huid;
Ik heb alleen je ogen gesloten voor het mysterie van de lucht.
korte analyse
In tegenstelling tot het vorige gedicht, "In slapeloze uren als rotsen", wordt een vrijere structuur en een veel duidelijker beeld gepresenteerd. Hier, Rosa Lentini beschrijft de acties van een minnaar tijdens het hoogtepunt van een intieme daad, en hoe degene die hem voelt en leeft, hem ook bewondert.
De dichter richt zich op het hoogtepunt van een hartstochtelijk moment met een proza waarmee je wat explicieter kunt zijn, maar zonder ooit inelegantie te bereiken.
Andere gedichten van Rosa Lentini
Tijdens haar literaire werk heeft Rosa Lentini verschillende poëziebundels gepubliceerd. Onder hen zijn: Egypte notitieboekje (2000) zuiden voor mij (2001) de vier rozen (2002) Het gif en de steen (2005) transparanten (2006). Wij hadden (2013), en mooi niets (2019). Om dieper in het werk van de auteur te duiken, zijn enkele van haar mooiste lyrische teksten overgelaten.
"De schade" van zuiden voor mij
Van de navelstreng van vragen
gooi gewoon weg wat brandt,
een duurzame weddenschap,
een afgelegen en volgzame kleur verdwenen.
We verloren zelfs het spoor van woede
in slapeloze werelden
nacht en vochtigheid
ze vulden je lied met stof,
en nu verwelkom je de bleke stilte
dat brengt de echo dichter bij het heilige.
Voorbij de woorden zijn aan de stem genaaid,
tongen zijn gekleed met adem
die vervagen in spiegels,
Dus het beeld van de wereld
wacht nog steeds in de bush,
met een nieuw wonder en lege tijd.
Van eenzaamheid en leegte
Rosa Lentini's poëtische proza behandelt meestal thema's als eenzaamheid, wiens schaduw wordt opgelegd aan degenen die uit gewoonte het vermogen om te communiceren verliezen, waardoor er alleen een "bleke stilte" overblijft. Veel mensen leven in een eenzaam gezelschap, waar zelfs geen woede meer is; dit is iets dat Lentini op briljante wijze blootlegt.
"Onbewoonde schaduwen" door Wij hadden
De overgang van hun zielen naar herten
zijn begeerte naar water die vergetelheid
achterkant waterdicht
in tijden van rui.
Het gewei is gescheurd
sommige skins vallen in het zwembad.
Golven vervagen ze, bannelingen.
alles is voorbereid
zelfs dorst verrast hen niet
als ze vragen of ze bespot zijn
van het einde, van zijn wet.
Ze schitteren door te vragen alsof ze de macht hebben
van het antwoord kon ik ze terugbrengen naar de regen
naar de halo die de schaduwen omringt als een echo.
Het hart klopt de lip tik, tik,
zoetheid blaast de lip uit
en het klopt zonder genoeg kracht.
Het wachten maakt ze
een oneindig moment
─hangende monden en armen
een ijsbaan om op te glijden─
en laat dan het gewichtloze bloeien
van vreemdheid
doe al het andere.
Van verandering en van wachten
Opnieuw is het mogelijk om een melancholische uitstraling achter te vinden Lees poëzie van Lentini. In "Afwijkende schaduwen" wordt een wijzigingsclaim volledig weergegeven, een vraag die nooit een mondeling antwoord zal krijgen en waarop het echter ook niet de moeite waard is om een bekentenis te horen.
Over de auteur, Rosa Lentini
OLYMPUS DIGITALE CAMERA
Rosa Lentini werd geboren in 1957 in Barcelona, Spanje. Lentini, als dochter van de Catalaanse dichter Javier Lentini, groeide op omringd door de woorden van grote auteurs en toonde al op zeer jonge leeftijd interesse in lezen en schrijven. Dat was zijn passie, dat afgestudeerd in Latijns-Amerikaanse filologie aan de Autonome Universiteit van Barcelona. Sindsdien heeft zijn illustere carrière zich altijd gericht op brieven.
Momenteel is Lentini mede-redacteur van het tijdschrift echt, in het gezelschap van de schrijver Ricardo Cano Gaviria. In voorgaande jaren deed de dichteres dat ook was een van de grondleggers van literaire publicaties asymmetrie y poëzie uur. De auteur heeft bij verschillende gelegenheden bevestigd dat enkele van haar grootste referenties Javier Lentini, Truman Capote, Celan en Bonnefoy zijn.
Enkele andere gedichten van Rosa Lentini
van gedichten Wij hadden (2013)
- "Onder dingen";
- "Klaprozen";
- "De wedstrijd";
- "De hitte";
- "Broers of zussen".
Van de gedichten mooi niets (2019).
- "Reuzen 5".