La Generatie van de 27 was een poëtische groep met illustere gelederen zoals Pedro Salinas, Jorge Guillén, Gerardo diego, Federico García Lorca, Rafael Alberti, Vicente Aleixandre, Luis Cernuda, Emilio Prados, Manuel Altolaguirre en Dámaso Alonso. Deze groep dichters en vrienden evolueerde hun gedachten als geheel.
Ze begonnen met het vinden van een evenwicht tussen het literaire verleden en de nieuwe trends die zo in opkomst waren met het verschijnen van de avant-gardes, hoewel hun belangrijkste gemeenschappelijke punt de afwijzing was van retorische excessen op zoek naar wat met recht zou kunnen worden genoemd de Pure poëzie.
Vanaf 1929 begonnen sommigen van hen het surrealisme te verkennen als een middel om de crises te overwinnen die in veel van die bevoorrechte geesten plaatsvonden, hoewel ze vroeg of laat, in navolging van Neruda's lijn, uiteindelijk poëtisch-politiek werk gingen doen en de communicatie van idealen op louter het zoeken naar schoonheid als het enige en uiteindelijke doel van literair streven.
Na het einde van de oorlog werd het engagement duidelijker, hoewel het werd uitgevoerd vanuit verschillende delen van de wereld als gevolg van de verspreiding in de vorm van gedwongen ballingschap waarin ze allemaal werden ondergedompeld vanwege hun krachtig verzet tegen de wreedheden van het Franco-regime dat hij onder andere het lef en de kleine menselijkheid had om de meest veelbelovende van allemaal uit te voeren, zoals Federico García Lorca, door onze teksten te beroven van alle werken die de grote dichter en toneelschrijver zou hebben gemaakt als hij had geleefd ...
Meer informatie - "Tontologie", gered uit de vergetelheid
Foto - onderwijskunde
Bron - Oxford University Press
Nergens zie ik Rosa Chacel, Concha Méndez, Mª Teresa León, María Zambrano of Carmen Conde, de eerste vrouw die de RAE betrad.
Misschien heb je er nog nooit van gehoord of weet je gewoon niet meer om ze toe te voegen.
Hun mannelijke metgezellen keerden hen niet de rug toe, laten we niet iets doen wat ze in die tijd niet deden.