Schrijversdag. Hoeveel hebben we gelezen?

Vandaag, 17 oktober, vieren we Schrijversdag, hoewel het dagelijks gevierd zou kunnen worden omdat er altijd reden is om er een te lezen. Er zijn er zoveel om te markeren, te herzien of aan te bevelen dat we het nooit zouden afmaken. Dus ik kijk snel naar degenen die mij het meest hebben kunnen waarderen, beïnvloeden en inspireren. Misschien delen we de likes.

Van Safo of de Japanner Murasaki Shikibu tot de recente winnaar van de Planet, Dolores Redondo, het heeft veel geregend. Nu is het handjevol buitengewone en succesvolle dichters, schrijvers, scenarioschrijvers en journalisten al een hoop zonder nummer. Hoewel er altijd de eeuwige vraag is van als je ze meer voorleest dan ze. Laat iedereen zijn antwoord geven. Laten we beginnen.

Ik geloof dat onze hele jeugd, of in ieder geval alle, we hebben de sprookjes gelezen van Sophia Fyodorovna Rostopchina, de gravin van Ségur. En een beetje ouder, we missen toch geen enkel avontuur van The Five. Vooral meisjes studeren niet alleen op onze scholen, maar ook in Santa Clara en Torres de Malory, met de vele klasgenoten die zijn gemaakt door de productieve Engelse schrijver. Enyd Blyton.

En we verlaten Groot-Brittannië niet omdat we tijdens die middelbare school adolescentie meer dan één de rijke en elegante meneer Darcy ontdekten, het saaie en gekwelde maar paradigma van de meest Victoriaanse romanticus die meneer Rochester is. Of de dappere en discrete kolonel Brandon die doet alsof hij de dromerige Marianne Dashwood is. Allemaal komen ze uit de hoofden van Jane Austen en Charlotte Brontë, zoals ze me erop wijzen, dat ik tussen deze zussen en Austen en zoveel geweldige personages als ze hebben bedacht, Emily's Heatcliff al kan mixen met Emma in hetzelfde verhaal.

We konden evenveel genieten van de natuur als van de meest onschuldige en pure liefde tussen twee onvergetelijke broers, degenen die creëerden Emilia Pardo Bazán in zijn zo Galicisch De Pazos de Ulloa. Ik raakte dol op het genre dat ik het leukst vind dankzij de koningin van mysterie, spanning en misdaad, Agatha Christie. Niemand kan ontkennen dat er in zijn huis geen plank is met de boeken van die verzameling.

Ik heb geen boek achtergelaten dat ik erg leuk vond, hoewel fantasieliteratuur niet mijn toewijding is. De Vergeten koning Gudú, Ana Maria Matute het heeft een bevoorrechte plaats in mijn geheugen.

Dan ontdek en lees je verhalen op een meer "volwassen" manier. Van degenen die ik benadruk Geliefde meester, Rosa Montero, die ik veel volg in zijn rol als columnist. Zij en Soledad Puértolas ze vormen een van mijn favoriete schrijversparen.

lamentably mijn relatie is niet zo nauw meer met vrouwelijke schrijvers, laten we zeggen, media of bestsellers. Ik moet bekennen dat ik niet viel voor de goocheltrucs van Harry Potter van JK Rowling, noch gaf het me de vampierkoorts van cafeïnevrije bloedzuigers van Stephanie Meyer (zelfs niet in de donkerste van Ann rijst). Noch ben ik uit de schaduw van EL James. Maar ik schrijf het toe aan mijn bepaalde leeftijd en mijn kleine voorliefde voor die genres. Ik neem echter mijn hoed af voor zijn werk en successen.

Net zoals ik het uitneem voor de overvloed aan schrijvers van misdaadromans die hun weg naar dit moeilijke genre hebben gevonden. Om er maar een paar te noemen, de Nordic Camilla Läckberg, Mari Jungstedt of Åsa Larsson; de Fransen Fred Vargas, wiens curator Adamsberg een van mijn favorieten is; de Britten Mo hayder (essentieel om zijn detective Jack Caffery te ontdekken) of de Duitser nele neuhaus Ze hebben een belangrijke en verdiende niche gemaakt in een zwart panorama dat hun mannelijke collega's domineren, of willen domineren. Hier natuurlijk we hebben Dolores Redondo, dat met zijn Batzán-trilogie en zijn recente Planet terecht opvalt.

Ik verliet voor het laatst een schrijver die me enorm inspireerde bij het schrijven van een van mijn romans. Ik heb een heel bijzondere genegenheid voor hem, want ik herinner me dat ik zijn boeken zo lang als ik me kan herinneren in de kasten in mijn huis heb gezien. Ik heb er een paar gelezen toen ik klein was en heb ze niet lang geleden nog eens gelezen. Gaat over Pearl S. Buck, de Amerikaanse schrijver, journalist, activist en scenarioschrijver die veertig jaar in China verbleef. Hij won een Pulizter in 1932 en ontving in 1938 de Nobelprijs voor Literatuur.

Hoe dan ook, ik zou door kunnen gaan, maar zij (wij) verdienen meer dan één special, toch?