Het is moeilijk om de herziening van Een werk als Cyrano de Bergeracdoor Edmond Rostand, gepubliceerd in 1897, en datzelfde jaar uitgevoerd in Parijs. Er is van haar gezegd dat men, om haar te bekritiseren, Frans moet zijn, en zelfs dan moet men met lood wandelen. Ten slotte, vertegenwoordigt de geest van het Gallische land, op dezelfde manier dat Don Quichot die van het Spaanse volk belichaamt.
Cyrano de Bergerac Het is een theatraal drama in vijf bedrijven, geschreven in verzen, en dat het karakter en het leven vertelt van het personage dat het stuk zijn titel geeft. Hoewel Cyrano in het echte leven bestond, past de visie die Edmond Rostand ons biedt niet bij het historische karakter, omdat het erg romantisch en geïdealiseerd is. Rostand dacht na Cyrano de Bergerac niet alleen zijn grootste werk, maar ook de uiteindelijke oorzaak van zijn val uit de gratie. Over haar zei hij: "Ik, temidden van de schaduw van Cyrano, en de beperkingen van mijn talent, heb ik geen andere oplossing dan de dood." Maar wat maakt deze tekst zo bijzonder, en waarom is hij zo moeilijk te verslaan? Wie is of wat vertegenwoordigt deze filosoof, dichter en zwaardvechter?
Een self made man
Cyrano.
Cyrano smeekt nooit om bescherming;
Ik heb geen beschermer:
(De hand op het zwaard leggen)
Ja beschermend!
Er zijn naar mijn mening drie punten waar de plot van dit stuk om draait. De eerste is de «zelfgemaakte man. » Cyrano is een trotse man, een musketier en een schrijver die liever een hand afhakte dan een enkele komma uit zijn boeken te veranderen om de edelman of de dienstdoende beschermheer te plezieren. Hij veracht met heel zijn ziel het 'verkochte' en om zijn onafhankelijkheid en vrijheid te behouden, is hij niet bang voor armoede, kou en uitsluiting. Zoals hij zelf zegt, is zijn motto: «Dood gaan, Ja! Verkoop me, nee!“Bovendien zoekt hij dit isolement bijna obsessief op, als een manier om zichzelf opnieuw te bevestigen, en om de wereld te laten zien dat niets en niemand zijn ziel kan breken.
LEBRET.
Als het goed was om te onderdrukken
je geest ... musketier,
heb glorie, geld.
Cyrano.
En tegen welke prijs zal het het bereiken?
Welke middelen zou ik gebruiken?
Gaf. Op zoek naar een beschermer
en groeien in uw voordeel
zoals de klimop die aanhoudt
de stevige stam omhelst,
de korst likken,
het gladstrijken van de ruwheid
geleidelijk klimmen
de beker? Groei ik zo?
Ik voor sluw om op te staan?
Van mijn verstand niet herinneren
noch met mijn inspanning tellen?
Dit verlangen om een vrije wil te hebben en niet afhankelijk te zijn van anderen, kan perfect worden gewaardeerd in het beroemde Cyrano's monoloog in het tweede bedrijf. De versie van het gelijknamige film uit 1990 door Jean-Paul Rappeneau, en met de hoofdrol gespeeld door Gérard Depardieu, komt dit tot uiting:
Een driehoeksverhouding
Cyrano.
Alleen, in het donker, gokken we
dat jij bent, dat ik ben, dat we van elkaar houden ...
Jij, als je iets ziet, is het alleen de duisternis
van mijn cape; Ik zie de witheid
van je lichte zomertuniek ...
Zoet enigma, dat het paar dat verbaast flatteert!
We zijn, mijn lieve goed,
jij een duidelijkheid en ik een schaduw!
Het tweede punt is een driehoeksverhouding, de relatie tussen Cyrano, Roxana en Cristián. Onze hoofdrolspeler, die vanwege zijn te grote neus als een vreselijk wezen wordt beschouwd, durft zijn liefde voor Roxana niet uit te spreken uit angst dat ze hem zal afwijzen. Deze angst neemt toe als ze ontdekt dat ze verliefd is op een jonge cadet, Cristián, die alle fysieke aantrekkingskracht heeft die Cyrano niet bezit. Cristián is echter een man met een kleine lip, vooral als hij met vrouwen praat. Dus wendt hij zich tot Cyrano zelf om namens hem liefdesbrieven naar Roxana te schrijven.
ROXANA.
Ik hou van je! Moedig aan!
Leef! ...
Cyrano .- (Met moeite glimlachen)
Het verhaal negeer ik niet.
Ze zeiden tegen hem: "Ik aanbid je!"
aan een prins, en zijn lelijkheid,
«INRI ' verliefd op zijn kruis,
voelde me plotseling gedoofd
naar de zoete gesmolten instroom
van die zin allemaal licht.
Wat is geen verhaal? Ik ben ok;
maar ik hoorde die zin ...
en zie je, ik was misvormd,
en ik ben nog steeds misvormd.
Deze situatie culmineert in de huwelijk tussen Roxana en Cristián. Van zijn kant, Cyrano, hoewel hij zichzelf voor de gek probeert te houden en te geloven dat hij blij is alleen al zijn liefde via Cristián te belijden, weet hij diep van binnen dat het een leugen is. Maar hoe koppig als altijd, hij geeft het nooit toe, zelfs niet wanneer er bewijzen komen dat de brieven door hem zijn geschreven, en Roxana wordt verliefd op zijn gevoelens, ondanks de schoonheid van Cristián.
Een persoonlijke tragedie
Cyrano.
Dit is mijn bestaan geweest:
Doel! ... vergeten! ...
Weet je nog? Onder het balkon
Cristián van liefde sprak tot je;
Ik, in de schaduw, wees naar hem,
slaaf van mijn toestand.
Ik onder, om te lijden
en met mijn verlangen om te vechten;
anderen omhoog, te bereiken
de glorie, de kus, het plezier.
Het is de wet die ik oordeelkundig toejuich,
met mijn geluk in goede overeenstemming:
omdat Molière een genie heeft,
omdat Cristián mooi was.
Het laatste punt is persoonlijke tragedie door Cyrano. Zijn beloning voor een leven dat toegewijd is aan het trouw zijn aan zichzelf, aan het vechten voor zijn eigen eer, is misverstanden en afgesneden zijn van de samenleving. Dit is het grote drama en de vreselijke moraal van het stuk: dat in deze wereld degenen die samenzweren als ratten, degenen zijn die zegevieren, en degenen die voorwaarts gaan en een gevoel van waardigheid en eer hebben, gedoemd zijn.
Illustratie die de slotscène van Cyrano de Bergerac weergeeft.
Cyrano de Bergerac is een tragische figuur, maar ook een model; Het illustreert onze aspiraties als mens: vrijheid, individualisme, moed, vindingrijkheid… al deze idealen, en nog veel meer. Hij is, en geen ander, de hoogste vertegenwoordiging van de strijd van de mens tegen een samenleving die hem probeert te vervreemden. In tegenstelling tot wat je zou verwachten, helpt rolmodel zijn je niet om enig geluk te bereiken, maar het stuwt je juist sterk naar je eigen vernietiging. Net als Christus aan het kruis moet Cyrano sterven, met zijn trotse hoed op zijn hoofd, om ons te laten nadenken, om ons van onze zonden te reinigen en ons te leren dat de mensheid veel meer kan zijn dan ze is.
Cyrano.
Ah, ik voel me bekeerd
in marmer! ... Maar ik ben Cyrano,
en met het zwaard in de hand
sereen wacht ik en sta rechtop! […]
Wat zeg je? ... Wat is de overwinning
wie hunkert ernaar, bereikt het niet? ...
Als er geen hoop op overwinning is
er is hoop op glorie! ...
Met hoeveel zijn jullie? Ben je meer dan duizend?
Ik ken jou! Jij bent de woede!
Het vooroordeel! De leugen!
De laffe en gemene afgunst! ...
Waar ga ik mee akkoord? ... Ben ik het eens? ...
Ik ken je, dom!
Zo'n plooi bestaat niet in mij!
Sterf, ja! Verkoop me, nee!
Met mij ga je eindigen:
Ongeacht! Dood ik wacht
en, zolang het aankomt, wil ik
vecht ... en vecht altijd!
Je neemt alles van mij af!
Alles! De laurier en de roos!
Maar houd één ding vast
dat je me niet weg kunt scheuren!
De modder van oneer
het heeft het nooit bespat;
en vandaag, in de hemel, haar verlaten
naar de planten van de Heer,
Ik moet zonder schaamte demonstreren
dat, zich niet bewust van alle gemeenheid,
was een toonbeeld van zuiverheid
voor altijd; en het is ... mijn pluim.
Ik ben hier gekomen vanwege de verwijzing naar dit boek in een andere roman. Ik feliciteer u met de recensie; beknopt en beperkt, maar met een bewonderenswaardige diepgang. Dank u voor het wegnemen van het ongeluk dat u Cyrano niet van mij kende.
Groeten goede man.
Heel erg bedankt, ik ben blij dat je het artikel leuk vond.