Un Mei 9 1938 was geboren Charles Simic, Amerikaanse dichter geboren in Belgrado die in zijn gedichten het hedendaagse leven behandelt. Het was Pulitzerprijs voor poëzie in 1990 en wordt nog steeds erkend als een van de grote stemmen van de internationale poëtische scène. Ik maak een selectie van enkele van zijn gedichten.
Wie is Charles Simic
Hij werd geboren in Belgrado in 1938. In 1943 zijn vader emigreerde naar de Verenigde Staten (Hij was ingenieur en door zijn beroep had hij veel contacten opgedaan). De rest van de familieKonden Charles, zijn moeder en een jongere broer hem niet ontmoeten omhoog 1954. Daar vestigden ze zich in Chicago. Charles maakte de middelbare school af, maar ging niet naar de universiteitIn plaats daarvan begon hij te werken en poëzie te schrijven. Na in 1961 in militaire dienst te zijn geweest als militaire politie naar Duitsland en Frankrijk gestuurd.
En 1968 publiceerde zijn eerste boek, Wat het gras zegt. Hij doceerde literatuur aan de Universiteit van Californië en vervolgens in New Hampshire, waar hij nog steeds werkt. Heeft gepubliceerd meer dan zestig boeken, tussen hen een in proza, Het leven van beelden. De laatste is Gekrabbeld in het donker, gepubliceerd in 2018.
Er wordt over nagedacht een van de grootste hedendaagse Engelstalige dichters en essayisten, maar hij wordt ook zeer bewonderd op de internationale poëtische scène. Hij won 1990 Pulitzerprijs voor poëzie en hij is ook een Poet Laureate van de Verenigde Staten.
Meer werken
- De stilte doorbreken
- Slapeloosheid hotel
- De wereld eindigt niet en andere gedichten
- Waar is de kat?
- Een vlieg in de zalf, die hun herinneringen verzamelt.
- De stem om drie uur 's ochtends
gedichten
Onze bende
Net als motten
hangen rond een lantaarnpaal
in de hel
we waren.
Verloren zielen,
allemaal en allemaal.
als je ze vindt,
stuur ze terug naar de afzender.
**
Zwarte vlinder
Spookschip van mijn leven
overladen met doodskisten,
zeil zetten
met het avondtij.
**
In deze onze gevangenis
Waar de directeur zo discreet is
dat niemand het ooit ziet
maak je ronde,
je moet heel dapper zijn
om op een celwand te tikken
als de lichten uit zijn
wachten om gehoord te worden,
zo niet voor de aartsengelen van de hemel,
ja voor de verdoemden van de hel.
**
Telefoon zonder lijn
Iets of iemand die ik niet kan noemen
dwong me te gaan zitten en dit spel te accepteren
Ik blijf jaren later spelen
zonder hun regels te kennen of het zeker te weten
wie wint of verliest,
zoveel als ik mijn hersens pijnigde tijdens het studeren
de schaduw die ik op de muur projecteer
als een man die de hele nacht wacht
een oproep vanaf een telefoon zonder lijn
tegen zichzelf zeggen dat het misschien klinkt.
De stilte om me heen zo dicht
dat ik een geluid hoor van geschudde kaarten,
maar als ik naar mijn rug kijk, rusteloos,
er is alleen een mot in het raam,
zijn geest slapeloze en losgeslagen als de mijne.
Van geselecteerde gedichten
Watermeloenen
Groene Boeddha's
Bij de fruitkraam.
We eten een glimlach
En we spugen onze tanden.
**
Het briefje gleed onder een deur door
Ik zag een groot geblindeerd raam
Door de late namiddagzon.
Ik zag een handdoek
Met veel donkere vingerafdrukken
Hangend in de keuken.
Ik zag een oude appelboom
Een winddoek om haar schouders,
Beetje bij beetje eenzaam worden
Weg van de dorre heuvels.
Ik zag een onopgemaakt bed
En ik voelde de kou van haar lakens.
Ik zag een vlieg gedrenkt in het donker
Van de komende nacht
Ik keek me aan omdat ik er niet uit kon komen.
Ik zag stenen die waren gekomen
Van een grote paarse afstand
Verdringing rond de voordeur.
**
Angst
Angst gaat van mens op mens over
Niet weten,
Als een blad gaat trillen
Naar een ander.
Plots schudt de hele boom
En er is geen teken van de wind.
**
De stoel
Deze stoel was ooit een leerling van Euclides.
Het boek met zijn wetten rust op zijn stoel.
De ramen van de school stonden open
Dus de wind sloeg de bladzijden om
Fluisterend de glorieuze beproevingen.
De zon ging onder over de gouden daken.
Overal werden de schaduwen langer
Maar Euclides zei niets van dien aard.