Arthur Rimbaud werd geboren op een dag als vandaag Charleville, Frankrijk, in 1854. De hoogste vertegenwoordiger van de symboliek van de negentiende eeuw en een van die vervloekte en buitengewone dichters die een leven leidden dat even intens was als voorbestemd was om te kort te duren. Het eerste dat ik over Rimbaud las, was zijn gedicht Het dressoir, dat mijn aandacht trok, juist omdat het me deed denken aan een huis in het huis van mijn grootouders, ook uitgehouwen en suggestief voor duizend dingen en verhalen, net zoals hij ze schreef. Dus om die nieuwe verjaardag van zijn geboorte te vieren, heb ik de eerste van nog een paar uitgekozen. Maar alles over deze Franse dichter, verslaggever, fotograaf en genie verdient het om gelezen te worden zorgvuldig en geniet ervan met plezier.
Enkele gedichten
Het dressoir
Een groot uitgesneden dressoir - donker eiken
straalt de goedheid uit van het oude, zo oude;
Het is open en de bodem stroomt als oude wijn,
donkere golven van obsessieve aroma's.
Ingepakt, het is een drukte van oud antiek,
geurige en gele lakens, washandjes
van vrouwen en kinderen, gerimpeld kant,
Oma's sjaals met beschilderde draken.
Daarin zouden we medaillons en hoogtepunten vinden
wit of blond haar, portretten, gedroogde bloemen
wiens geur aan de geur van de vruchten is gemengd.
O, oud dressoir, hoeveel verhalen ken je!
en je zou ze willen tellen, daarom kraak je onzeker
Als je zwarte deuren langzaam opengaan
***
De Wind
In je katoenen retraite,
met zachte adem slaapt de aura:
in zijn nest van zijde en wol,
de vrolijke kin-aura
Wanneer de aura zijn vleugel opheft,
in zijn katoen terugtrekking
en de bloem roept hem
zijn adem is een rijpe vrucht.
Oh, de typische uitstraling!
Oh, kwintessens van liefde!
Door de dauw weggevaagd,
hoe lekker ruikt het mij bij dageraad!
Jezus, Jozef, Jezus, Maria.
Het is als de vleugel van een havik
die binnendringt, slaapt en kalmeert
voor degene die in gebed in slaap valt.
***
Gevoel
Ik zal gaan, als de avond zingt, blauw, in de zomer,
gewond door de tarwe, om op de weide te stappen;
dromer, ik zal de frisheid ervan op mijn planten voelen
En ik laat de wind mijn hoofd wassen
Zonder te spreken, zonder na te denken, ga ik door de paden:
maar liefde zonder grenzen zal in mijn ziel groeien.
Ik zal weggaan, blij, als met een meisje,
Door de velden, zo ver als de zigeuner zwerft.
***
We hebben het weer gevonden!
We hebben het weer gevonden!
Wat? Eeuwigheid.
Het is de gemengde zee
met de zon.
Mijn eeuwige ziel,
vervul uw belofte
ondanks de eenzame nacht
en de dag in brand.
Nou, je laat het los
van menselijke aangelegenheden,
Van simpele impulsen!
Je vliegt volgens ...
Nooit hopen,
er is geen oosten.
Wetenschap en geduld.
De marteling is veilig.
Er is geen morgen
satijnen sintels,
uw hartstocht
het is plicht.
We hebben het weer gevonden!
-Wat? - -Eeuwigheid.
Het is de gemengde zee
met de zon.
***
Stel je het niet voor
Kun je je niet voorstellen waarom ik sterf van liefde?
De bloem zegt tegen mij: Hallo! Goedemorgen, de vogel.
De lente is aangebroken, de zoetheid van de engel.
Kun je niet raden waarom ik kook van dronkenschap!
Lieve engel van mijn wieg, engel van mijn grootmoeder,
Kun je niet raden dat ik in een vogel verander?
dat mijn lier klopt en dat mijn vleugels kloppen
als een zwaluw?
***
Onheil
Terwijl de rode kelen van granaatscherven
ze fluiten over de blauwe lucht, dag na dag,
en dat, scharlaken of groen, in de buurt van de lachende koning
bataljons zinken dat het vuur massaal ontsteekt;
terwijl ongebreidelde waanzin verplettert
en verandert duizend mannen in rokende mulch;
Arme dood! gezonken in de zomer, in het gras,
in je vreugde, Natura, dat je ze heilig hebt geschapen,
er is een God die lacht in het damast
van het altaar tot de wierook en de gouden bekers,
die in Hosannas gewiegd wordt, valt zoet in slaap.
Maar het schrikt wanneer moeders worden gezalfd
tot angst en die huilen onder hun zwarte hoeden
Ze bieden hem een ochavo aan, gewikkeld in zijn zakdoek.