Ana Alcolea. «De woorden en de karakters verbazen me terwijl ik schrijf»

Anna Alcolea is een schrijver uit Zaragoza met een lange carrière als docent Taal en literatuur zoals bij de publicatie van informatieve werken, literatuur kind en jeugd (won de Cervantes Chico Award in 2016) en tenslotte, soap opera's als Onder de leeuw van San Marco o Margarita's toast, die nu presenteert. Ik waardeer uw tijd, vriendelijkheid en toewijding hiervoor interview.

Ana Alcolea. Interview

• ACTUALIDAD LITERATURA: Herinner jij je het eerste boek dat je las? En het eerste verhaal dat je schreef?

ANA ALCOLEA: Waarschijnlijk was het eerste boek dat ik las De drie musketiers, door Alexander Dumas, in een geïllustreerde uitgave voor kinderen. Het is tenminste de eerste die ik me herinner. Het eerste boek dat ik schreef was Het verloren medaillon, een roman die zich afspeelt Afrika, waarin een jongen op zoek is naar het medaillon dat zijn vader droeg toen hij omkwam bij een vliegtuigongeluk in de jungle.

• AL: Wat was het eerste boek dat je opviel en waarom?

AA: Twee heel verschillende boeken, Jane Eyre, door Charlote Brönte, voor zijn onconventionele liefdesverhaal en voor zijn landschappen die zo anders waren dan die waarin ik leefde. Y Vraag het Alicia, dat werd gepubliceerd als het echte dagboek van een tienermeisje dat in de drugswereld leeft. Ik was erg onder de indruk.

• AL: Wie is je favoriete schrijver? U kunt er meer dan één en uit alle tijdperken kiezen.

AA: Dit is een heel moeilijke vraag om te beantwoorden. Er zijn veel en zeer fascinerend: van Homer, Sophocles, Cervantes y Shakespeare a Tolstoj, herink is, Sigrid Uitgeschakeld,  Dostojevski, en Thomas Mann, Stephan Afdeling. Vanaf heden blijf ik bij Juan Marsé, Manuel Vilas, Mauricio Wiesenthal en Irene Vallejo.

• AL: Welk personage in een boek had je graag willen ontmoeten en creëren?

AA: EEN Don Quixote, die we eigenlijk elke dag creëren, en zo niet, dan gaan we de fout in. Het is een personage dat probeert van zijn leven een kunstwerk te maken, iets moois voor hem en voor anderen. Hij wil een gentleman zijn in een roman en bedenkt elke dag een of meer avontuurlijke afleveringen zodat zijn ideaal kan overleven. Leef tussen fictie en realiteit, zoals we allemaal doen. Cervantes wist het als geen ander te zien en weer te geven.

• AL: Heb je hobby's als het gaat om schrijven of lezen?

AA: Voordat ik naar opera luisterde om te schrijven. Maar nu schrijf ik over het algemeen stil, zeker in deze periode, waarin ik op een heel rustige plek woon. Ik focus heel gemakkelijk overal. Ik vind het leuk om mijn romans te schrijven in een notitieboekje, met de hand. Dan ga ik verder met de computer, maar ik geniet van dat moment waarop ik de pen, zwart, over het papier schuift en te zien hoe woorden tevoorschijn komen die verhalen worden.

En lees, Ik las alleen op papier. Ik heb geen elektronische ondersteuning om boeken te lezen. Ik vind het leuk om door het papier te bladeren en het aan te raken. Dus ik ben me ervan bewust dat geschiedenis altijd op zijn plaats is. Op het scherm lijkt het erop dat als de pagina omslaat, de woorden en wat ze bedoelen zouden verdwijnen.

• AL: En je favoriete plaats en tijd om het te doen?

AA: 's ochtends na het ontbijt en met het kopje thee nog steeds dampend. Als ik thuis ben, schrijf ik op de kantoor, met een raam aan mijn linkerkant. Buitenshuis schrijf ik meestal binnen trenes en in de vliegtuig als ik reis.

• AL: Wat vinden we in je laatste roman, Margarita's toast?

AA: Margarita's toast is een reis naar het heden en het verleden van de hoofdpersoon, die terugkeert naar haar ouderlijk huis om het te legen na de dood van haar vader. De voorwerpen, de papieren, de boeken nemen haar mee naar de tijd dat ze deel uitmaakte van dat huis, tijdens de overgangsjaren. Het is geen roman die zelfgenoegzaam is met de tijd, of met familierelaties, zelfs niet met de hoofdrolspeler, die ook de verteller is. Geen helden in Margarita's toast. Alleen mensen. Niet meer en niet minder dan alleen maar mensen.

• AL: Andere genres die je leuk vindt naast de historische roman?

AA: Ik lees meestal roman intiemer dan historisch. Ik ben geïnteresseerd in de personages en hun dialoog met hun tijd, die deel uitmaakt van hun levensomstandigheden. Ik las ook poëzie, omdat ik mezelf er bijna altijd in bevind.

• AL: Wat lees je nu? En schrijven?

AA: Ik lees een biografie van de Noorse schrijver Sigrid Undset, die in 1928 de Nobelprijs voor Literatuur won. Ik ben een boek aan het schrijven dat een titel zou kunnen krijgen Mijn leven in een hut want ik woon al zeven maanden vijftig procent van de tijd in een afgelegen hut in de bergen, in Noorwegen, en ik wil zeggen mijn relatie met de natuur: de stemmen van de rivier, het gefluister van de bladeren van de bomen, de wisseling van de seizoenen ... ik denk dat we meer in contact en gesprek met de natuur moeten leven, en het schrijven van dit boek leert me meer kijken en luisteren en beter.

• AL: Hoe denk je dat de publicatiescène is voor zoveel auteurs als er zijn of willen publiceren?

AA: Dit is ook een moeilijke vraag om te beantwoorden. Ik voel me erg bevoorrecht want tot nu toe heb ik praktisch alles gepubliceerd wat ik heb geschreven. Ik zie dat er veel schrijvers zijn die meteen, haastig, willen publiceren, en dit is een vak waar je heel geduldig voor moet zijn. Je moet veel schrijven. En je moet vooral veel lezen.

Ik begon met schrijven toen ik vijfendertig jaar oud was, en de eerste uitgever naar wie ik een origineel stuurde, wilde het niet. De tweede ja, en daarmee heeft het meer dan 30 edities. Ik heb een roman die door twee uitgevers is gegaan die hem niet hebben gepubliceerd, een derde heeft hem gepubliceerd, en ik ben er heel blij mee. Je moet weten hoe je moet wachten. Als het boek goed is, vindt het bijna altijd zijn plaats. Meestal.

• AL: Is het moment van crisis dat we doormaken moeilijk voor jou of kun je iets positiefs behouden voor toekomstige romans?

AA: De tijd is emotioneel moeilijk voor iedereen, natuurlijk. Ik ben erg creatief geweest in deze periode en ik heb veel dingen geschreven waarin het onderwerp pandemie is geïntroduceerd zonder dat ik daarvoor een testament had gehad. Als ik aan een roman begin, weet ik niet wat er gaat gebeuren, de roman wordt gemaakt en soms glippen er problemen door die je in het begin niet had.

Ik geloof dat romans als het leven zijn: we weten dat het zal eindigen, maar we weten niet hoe of wanneer. De woorden en karakters verbazen me terwijl ik schrijf. Ik denk dat dat heel belangrijk is in mijn romans. Margarita heeft me erg verrast tijdens het schrijven van haar verhaal Margarita's toast. Ik heb veel over haar en over mezelf geleerd.