Oscar Wilde werd geboren op een dag als vandaag in 1854. Hij wordt beschouwd als een van de meest vooraanstaande toneelschrijvers van Victoriaans Londen, maar hij was ook een groot schrijver aan wie we hier verschillende artikelen hebben gewijd. Maar zijn poëtische facet is veel minder bekend. Dus, om het te herstellen of te ontdekken, daar gaan ze 4 gedichten van zijn werk onthouden.
Oscar Wilde — 4 gedichten
wanhoop
De seizoenen werpen hun ondergang terwijl ze voorbijgaan,
Want in het voorjaar heffen de narcissen hun gezicht op
Tot de rozen bloeien in vurige vlammen;
En in de herfst bloeien paarse viooltjes
Wanneer de broze krokus de wintersneeuw opstookt,
Maar de afgeleefde jonge bomen zullen herboren worden,
En deze grijze aarde zal groen worden met de zomerdauw,
En de kinderen rennen door een oceaan van fragiele sleutelbloemen.
Maar welk leven, wiens bittere hebzucht?
Scheur onze hielen, wakend over de zonloze nacht,
Zal het de hoop aanmoedigen van die dagen die niet meer zullen terugkeren?
Ambitie, liefde en alle gevoelens die branden
Ze sterven te vroeg, en we vinden alleen geluk
De verdorde overblijfselen van een dode herinnering.
onder het balkon
O mooie ster met karmozijnrode mond!
O maan met gouden wenkbrauwen!
Ze stijgen op, ze stijgen op uit het geurige zuiden!
Ze verlichten het pad van mijn liefde,
Zodat haar delicate voeten niet afdwalen
In de wind die de heuvel afdaalt.
O mooie ster met karmozijnrode mond!
O maan met gouden wenkbrauwen!
O boot die roert in de verlaten zee!
O schip van natte, witte zeilen!
Kom terug, kom terug naar de haven voor mij!
Nou mijn liefste en ik wil gaan
Naar het land waar narcissen waaien
Over het hart van een paarse vallei!
O boot die roert in de verlaten zee!
O schip van natte, witte zeilen!
O vluchtige basvogel, zoete tonen!
O vogel die rust in de dauw!
Zing, zing met je zachte stem in de leegte!
Mijn liefde in haar bedje
Hij zal naar je luisteren, hij zal zijn hoofd van het kussen tillen
En het gaat mijn kant op!
O vluchtige basvogel, zoete tonen!
O vogel die rust in de dauw!
O bloem die in de trillende lucht hangt!
O bloem van besneeuwde lippen!
Ga naar beneden, ga naar het haar van mijn liefde!
Je moet op zijn hoofd sterven als een kroon,
Je moet sterven in een plooi van haar kleren,
In de kleine helderheid van zijn hart moet je rusten!
O bloem die in de trillende lucht hangt!
O bloem van besneeuwde lippen!
Mijn stem
In deze rusteloze, haastige, moderne wereld,
We scheuren al het plezier uit ons hart, jij en ik.
Nu zwaaien de witte zeilen van ons schip stabiel,
Maar de tijd van instappen is voorbij.
Mijn wangen zijn verdord voor hun tijd,
Zoveel was het huilen dat de vreugde van mij is gevlucht,
Pijn heeft mijn lippen wit geverfd,
En Ruïne danst op de gordijnen van mijn bed.
Maar al dit tumultueuze leven is voor jou geweest
Niet meer dan een lire, een rouw,
Een subtiele muzikale betovering,
Of misschien de melodie van een slapende oceaan,
De herhaling van een echo.
dood in het leven
De gemeenste handelingen, zoals giftige kruiden,
ze gedijen goed in de gevangenislucht:
het is alleen wat goed is in de mens
wat wordt verspild en verdort daar:
bleke angst bewaakt de zware poort,
en de voogd is wanhoop.
Omdat ze het bange jongetje uithongeren
totdat hij dag en nacht huilt:
en geseling de zwakke, geseling de dwaas,
ze bespotten de grijze oude man,
en sommigen worden gek, en alles gaat slecht,
en geen woorden kunnen worden gezegd.
Elke krappe cel waarin we leven
Het is een smerige donkere latrine
en de stinkende adem van de levende dood
verstikt elk krijtstreeppak,
en alles behalve lust verandert in stof
in de machine van de mensheid.
Bron: The Gothic Mirror