Οι σημερινοί ποιητές (Ι)

Αν και είμαι από η ποίηση του προηγούμενου; αν και προτιμώ να χάσω τον εαυτό μου σε μερικούς στίχους του μεγάλου Neruda ή το "λατρευτό" μου Γίνε, Δεν σταματά να αναγνωρίζω ότι επί του παρόντος υπάρχουν ποιητές που με αφήνουν με "Ω" στο στήθος με αναστεναγμό στον αέρα που με κάνει να σκέφτομαι ότι η ποίηση, αληθινή ποίηση, το πραγματικό, ευτυχώς ακόμα, δεν πέθανε.

Θα ξεκινήσω δίνοντας ονόματα και αναφέροντας σε καθένα από αυτά μερικά ποιήματα που με μεταφέρουν, που κάνουν το δέρμα μου να σέρνεται, που έρχονται σε μένα, που μου λένε τα πάντα και ταυτόχρονα δεν λένε τίποτα ...

Σίγουρα ορισμένα ονόματα ακούγονται οικεία σε εσάς, άλλα όχι τόσο πολύ, και άλλα, ίσως να τα έχετε ακούσει να περνούν. Ίσως από αυτή τη στιγμή και μετά, θα αρχίσετε να χάνετε τον εαυτό σας στους στίχους του.

Σελήνη Μιγέλ

Λούνα Μιγκέλ, από τους νεότερους ποιητές που ακολουθώ, γεννήθηκε το 1990 το Madrid. Εργάζεται στη δημοσιογραφία και τις εκδόσεις. Είναι συγγραφέας των βιβλίων ποιημάτων «Να αρρωσταίνεις " (2010), "Η ποίηση δεν είναι νεκρή » (2010), "Στείρες σκέψεις » (2011) και «Ο τάφος του ναυτικού » (2013), μεταξύ άλλων.

www.lunamiguel.com

Σας αφήνω με ένα ποίημα που με συγκινεί, από το τελευταίο του βιβλίο "Τα στομάχια":

Ορισμός της κοιλιάς

Όλα είναι μεταξύ του μαστού και του κόλπου. Όλα τα σημαντικά

Είναι και θα συνεχίσει να είναι αν και ίσως τα σύννεφα έχουν φύγει

και υπάρχει μόνο γρασίδι, πολύ γρασίδι, κρυμμένο κάτω από το χαλί.

Το κατοικίδιο είναι εγώ. Το κατοικίδιο παίρνει μια βόλτα

σε μια πράξη ήρεμης εξέγερσης. Το κατοικίδιο δεν γνωρίζει το καλοκαίρι.

Το κατοικίδιο τρώει σε μια πράξη αγάπης. Το κατοικίδιο

Έχει όργανα και όλα βρίσκονται μεταξύ του στήθους και του κόλπου.

Πώς θα μπορούσαμε να ορίσουμε την κοιλιά. Πως

το κλουβί κρύβει άλλη γκρίζα ύλη. Στομάχι

είναι μεταξύ του μαστού και του κόλπου. Περαιτέρω ή πιο κοντά από τα νεύρα.

Πιο ή πιο κοντά από την αγάπη του κατοικίδιου.

Όλα ευθυγραμμίζονται και υπάρχει γρασίδι. Πολύ. Πολλή χλόη.

Λούις Σεβίλλη

Ο Luis Sevilla δεν έχει ακόμα βιβλία στην αγορά, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Είναι από τους καλύτερους ποιητές που έχω διαβάσει. Εχω τεχνικήέχει ομορφιά στους στίχους του, έχει μελαγχολία… Είναι μπλόγκερ, αυτά από πριν, αυτά που έγραψε σχεδόν καθημερινά επειδή η γραφή ήταν η ζωή του. Φροντίστε να το επισκεφθείτε εδώ: http://lacasaenpenumbras.blogspot.com.es/

Ενώ σας αφήνω με μια μικρή προεπισκόπηση: Το ποίημα 3 του "Όμορφοι σπασμένοι εραστές":

Μια μικρή πλημμύρα πέφτει

Δεν έχω ακούσει για μέρες

Αν και είναι καλά μελετημένο, μπορεί να ήταν εβδομάδες.

Χάνεις πάντα το χρόνο

Όταν υπάρχει κάτι.

Ακούτε τη βροχή

Και ο καπνός βγαίνει από έναν πρόσφατο καφέ.

Σήμερα το πρωί είναι πολύ σκοτεινό

Και είσαι πολύ ξεκάθαρος.

Το στόμα σου ήταν ακόμα βαμμένο κόκκινο

Το μπλε φόρεμα σου πάνω από το γόνατο.

Τα μαύρα σου τακούνια που ποτέ δεν βγάζω.

Δεν είσαι εδώ, αλλά με διαβάζεις ακόμα ένα από αυτά τα ασήμαντα ποιήματα

Ότι είναι πάντα όταν είστε γυμνοί στο κρεβάτι

Και δεν υπάρχει λόγος να γράψεις ένα ποίημα.

Απλά σε ακούω

Σαν φως που λιώνει πίσω από τα μάτια που κλείνουν γύρω από το στόμα σας.

Σκέφτομαι αυτό το γραφείο όπου τα χαρτιά είναι διάσπαρτα

Και όλα φαίνονται τακτικά

Στο οποίο εύχομαι να καταστραφούν κάποια πράγματα

Όπως όταν τα ρούχα

Ή η ξηρότητα ενός δρόμου που πλημμυρίζει με νερό.

Μπορεί να είμαστε άρρωστοι που μας ψάχνουν χωρίς να κινούμαστε, νομίζω

Ενώ πίνετε καφέ

Και το τηλέφωνο χτυπάει και χάνω τον εαυτό μου,

Αν και όχι για πάντα

Μέσα στο γκρίζο έργο που με παίρνει μακριά από όπου κι αν βρίσκεστε μέσα μου.

Άννα Πάτρικια Μόγια

Γεννημένος μέσα Cordova το 1982 σπούδασε εργασιακές σχέσεις και έχει πτυχίο ανθρωπιστικών σπουδών. Την ορίζω ως «all-rounder», αφού έχει εργαστεί ως αρχαιολόγος, βιβλιοθηκονόμος, κοσμηματοπώλης, δάσκαλος, διευθυντής ντοκιμαντέρ,… Δεν σταματά να μελετά και να προσπαθεί να βρει μια ζωή όπως τα υπόλοιπα μοτίβα. Είναι η διευθύντρια, συντονιστής και συντάκτης του Συντακτική Γροιλανδία (μη κερδοσκοπικό πολιτιστικό πρόγραμμα που ειδικεύεται στις ψηφιακές εκδόσεις). Σας αφήνω με ένα από τα ποιήματά του:

Ποίημα από "Δαγκώματα της πραγματικότητας"

Έτσι σε βλέπω, αγαπητές εργαζόμενες γυναίκες,
απλά έχοντας ένα μουνί ανάμεσα στα πόδια της:
καθαρίζοντας τα σκατά που αφήνουν άλλοι πίσω,
χρεώνοντας το μισό από αυτό που χρεώνει ένας άντρας,
υποστηρίζοντας τη δικαιοσύνη των φαλλοκρατών,
κρύβοντας τα πλεονεκτήματά σας πίσω από την πλάτη τους.

Και, με κάποιον φόβο, τρέμουν στη σκέψη
ότι ως δώρο σου θα είναι το πιθανό μέλλον μου.

Προς το παρόν μένω μαζί τους ... Σε μελλοντικά άρθρα, θα υπάρχουν πολλά περισσότερα: πολλά περισσότερα που αξίζουν να διαβαστούν, πολλά άλλα που αξίζουν να δημοσιεύονται ξανά και ξανά, πολλά άλλα που δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουν να γράφουν ... ένα από τα γράμματά σας!