Ζωγραφική του συγγραφέα © Vladimir Kush.
Νομίζω ότι ήταν εκείνη τη στιγμή που ο Έμπολα «φάνηκε» να γίνει η μεγαλύτερη απειλή της εποχής μας που εμφανίστηκε αυτή η ιστορία.
Η ρομαντική λογοτεχνία δεν είναι η ειδικότητά μου, αλλά εξακολουθώ να το πιστεύω (και ελπίζω) Αεροπορικά σύνορα είναι μια καλή ιστορία για τους ονειροπόλους.
Διασχίζουμε τα όρια;
Αεροπορικά σύνορα
Στην τηλεόραση δεν μίλησαν για τίποτα άλλο. Μια τρομερή ασθένεια που προήλθε από μια μακρινή χώρα άρχισε να ισχυρίζεται ότι τα πρώτα θύματα καταδικάστηκαν να παραμείνουν σε φέρετρα τσιμέντου χωρίς λεπίδα καθαρού αέρα, καμμένος από τους κυλίνδρους που τους επέτρεψαν να αναπνέουν πλαστικούς στεναγμούς.
Στη μοναξιά ενός κήπου διάσπαρτου με παραμελημένα άνθη γιασεμιού, ο Ραφαέλ άνοιξε τον υπολογιστή του, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να τη δει, τη γυναίκα που, ακόμη και μετά από έντεκα χρόνια, εξακολουθούσε να φυσάει πικραλίδες στα εσωτερικά της. Άνοιξε την κάμερα του υπολογιστή, αναβοσβήνοντας αρκετές φορές για να αμφισβητήσει τους φόβους του. Η παραμορφωμένη εικόνα του, τυλιγμένη σε αποσυντεθειμένο σκοτάδι, έδειξε μια χλωμή γυναίκα, ντυμένη με μάσκα συνδεδεμένη με οξυγόνο. Σε εκείνες τις στιγμές ο σύζυγος έπεφτε πάνω από τον κόσμο. "Και να σκεφτώ ότι το αεράκι από τις παραλίες δημιούργησε την αγάπη μας", σκέφτηκε. Αλλά έπρεπε να δείξει ασφάλεια, ακόμα κι αν η Οφέλια το έκανε ήδη και για τους δύο.
- Πως αισθάνεσαι?
- Καλά.
- Σίγουρος?
- Ναι αγάπη μου.
Τα μάγουλά της που κοιμούνται δείχνουν διαφορετικά. Τότε υπήρχε μια αδέξια σιωπή.
- Δεν χρειάζεται να ανησυχείς.
- Δεν υπάρχει πια να σε δω.
Μια άλλη σιωπή.
- Σε αγαπώ, το ξέρεις?
- Και εγώ εσένα.
Η Οφέλια δάγκωσε τα χείλη της, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες του συζύγου της.
Ο Ραφαέλ έκλεισε την οθόνη του υπολογιστή και έκλαψε πάνω του, κατακτώντας από μια διαίσθηση που ακόμη και μια γυναίκα που είχε σκληρά συναισθηματικά ταχυδακτυλουργίες δεν μπόρεσε να μπερδέψει. Κοίταξε τριγύρω και συγκλονίστηκε από το τελευταίο κύμα της θάλασσας. Αόρατα μαχαίρια επιπλέουν στον αέρα και η καρδιά της χτύπησε πιο δυνατά από ποτέ, ψάχνοντας για τα ρόδινα απόβλητα του δέρματός της. Ο Ραφαέλ περιπλανήθηκε στον κήπο ενώ καπνίζει ένα τσιγάρο με τα μάτια του στραμμένα στο φεγγάρι, το μαντείο του σε σκοτεινές στιγμές.
Δεν μπορούσα να το πάρω πια. Μπήκε στο σπίτι και ανέβηκε στις σκάλες, έτοιμος να τα τελειώσει όλα, για να εξοντώσει τη σφίξιμο στο στήθος του. Περπάτησε στους λευκούς διαδρόμους του σπιτιού ακόμα διστακτικός, σκουπίζοντας τα δάκρυά του στους τοίχους. Άνοιξε την πόρτα στον τρίτο όροφο και την έκλεισε αποφασιστικά γρήγορα, αιωρείται στο σκοτάδι. Ο Ραφαέλ μπήκε στη φυλακή όπου μια απλή πόρτα ήταν η μεγαλύτερη προσβολή για την αγάπη μέχρι να αναγνωρίσει το άρωμα του ροδαλού νερού, που διαβρώθηκε η τρυφερότητα στη φωνή του. Οι εραστές έλιωσαν, αφήνοντας τους πεταλούδες να πετούν, νομίζοντας ότι κανείς δεν θα έρθει να τους ψάχνει ή να ρωτήσει γιατί ένας άντρας είχε αποφασίσει να θυσιάσει τη ζωή του για μια τελευταία νύχτα στον παράδεισο.
Αεροπορικά σύνορα Γράφτηκε το 2015 και δημοσιεύτηκε λίγες μέρες αργότερα στο δίκτυο Falsaria, όπου έγινε πολύ καλά δεκτό. Ελπίζω να σου άρεσε.
Μια αγκαλιά,
A.