Φωτογραφία: (γ) Alberto Granados. Ιστοσελίδα Rafael Guillen.
Ραφαέλ Γκιλλέν, ποιητής από τη Γρανάδα εκπρόσωπος της λεγόμενης Γενιάς της δεκαετίας του '50, πέθανε χθες σε ηλικία 90 ετών. Με μεγάλη καριέρα και πολύ ταξιδιάρικη ζωή, το έργο του διαφανή κράτη βραβεύτηκε το 1994 με το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Θυμόμαστε, πλησιάζουμε ή ανακαλύπτουμε τη φιγούρα του με α επιλογή 4 ποιημάτων.
Ραφαέλ Γκιλλέν
En 1953 έγινε γνωστός στη λογοτεχνία με το να είναι μέλος του Εξωτερικοί στίχοι, μια ομάδα νέων συγγραφέων που εισέβαλαν στη μεταπολεμική ποιητική σκηνή της Γρανάδας μετά το θάνατο του Γκαρσία Λόρκα. Τρία χρόνια αργότερα δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο με ποιήματα, πριν από την ελπίδα. Και ακολούθησαν τα βιβλία τους Προφέρω αγάπη, Ελεγεία y Τραγούδι-οδηγός για να περπατήσετε στον αέρα της Γρανάδας.
Συνολικά, υπέγραψε α είκοσι ποιητικά βιβλία αλλά και έγραψε πεζογραφία y πρόβα. Η συλλογή των έργων του είναι σε διάφορα ανθολογίες, το τελευταίο εκ των οποίων δημοσιεύτηκε το 2017. Και τόσο ποιήματα όσο και άρθρα έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες γλώσσες καθώς και διάφοροι συγγραφείς τα έχουν μελοποιήσει.
Ήταν μέλος της Ακαδημία Καλών Γραμμάτων της Γρανάδας and the Noble Arts of Antequera. Και ανάμεσα στις πολλές διακρίσεις του είναι και το Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης της Γρανάδας, αυτό της επαρχίας της Γρανάδας, αυτό της τιμής της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Γρανάδας, το Insignia Poeta Don Λούις ντε Γκόγκορα από τη Βασιλική Ακαδημία Επιστημών, Καλών Γραμμάτων και Ευγενών Τεχνών της Κόρδοβα και το Μετάλλιο Τιμής από το Ίδρυμα Rodríguez-Acosta.
Επιλογή ποιημάτων
θεωρία τάξης
Η αγελάδα ξάπλωσε ξεδιάντροπα
ιερό τον πεινασμένο σκελετό του
στην άσφαλτο του συνωστισμένου
λεωφόρο και, αγνοώντας κάθε κανόνα
της αστικότητας, παρακολουθεί ατάραχη
στην αναταραχή και στο θόρυβο που προκαλεί
τη μεγαλειώδη νωθρότητα του και ξέρει
ότι αυτή είναι η σειρά γιατί από πάντα
ήταν έτσι τακτοποιημένο, όπως και θα μπορούσε
δεν ήταν έτσι ή πώς, υποψιάζεται,
μπορεί να υπάρχουν κόσμοι όπου αγελάδες
μην ξαπλώνετε προκαλώντας εμπλοκές
σε κυκλοφορία και ίσως σκέφτεται
τι θα του κάνουμε, ενώ αυτός υποστηρίζει
γύρω από την αδιάκοπη κίνηση
de rickshaws και μοτοσυκλέτες και λεωφορεία
ξεχαρβαλωμένα παλιά ποδήλατα
και στα λυσσασμένα μάτια του καθρεφτίζονται
οι ροζ προσόψεις, το άλμα
των πιθήκων που σκαρφαλώνουν στο βρώμικο
τοίχοι, σκουπίδια, σωροί
φρούτων, πάγκων και πυλών
των σκουπιδιών, ένας όχλος
ποικιλόχρωμα και κατσίκια από τα ψηλά
στέγες και λίγη χαλαρή καμήλα
και τα κέρατα και τα ουρλιαχτά κι αυτή
ξαπλωμένος εκεί, ασκώντας αδιάφορη
τη δύναμή του, μηρυκάζοντας στο εσωτερικό του
ότι αν είναι έτσι και όχι αλλιώς
είναι επειδή, αναμφίβολα, θα πρέπει να είναι.
Κατολίσθηση στη λέξη
Μερικές φορές συμβαίνει
ένα ξαφνικό κενό στη λέξη.
Μερικές φορές συμβαίνει ένας κατακλυσμός
μέσα στη λέξη,
μια γεωλογική κατολίσθηση στο βάθος
των σπηλαίων του που το αφήνουν κούφιο.
Και δεν ακούγεται πλέον χοντρό
συμπαγής, πώς ακούγεται
νεαρό κρέας, όπως ακούγεται
μάρμαρο ή γυαλί. ακούγεται σαν ύλη
αναιρείται, σε ένα ακατοίκητο περίπτερο,
σε ένα σάπιο δέντρο, στην ανυπαρξία, στο τίποτα.
Όταν το θηρίο, που έχει παραιτηθεί
του να είναι άντρας, αφήνεται και βάζει το θάνατο
και τρόμος στους τόπους
όπου η ζωή πήγαινε στις δουλειές της
εφημερίδες, η λέξη
ο φόβος δεν λέει πια τίποτα,
ούτε η λέξη φρίκη, ούτε η λέξη
δολοφόνους. Σχηματίζει
μια μαύρη τρύπα βαθιά μέσα
του σύμπαντος της γλώσσας,
που απορροφά το φως οποιουδήποτε
έννοια.
θα έπρεπε να δημιουργήσει
φτιαγμένο από αίμα και αγωνία.
μια λέξη φτιαγμένη από αθώους
σχισμένο σε κομμάτια? ένα
λέξη φτιαγμένη από απελπισία,
της κατάρας και της αηδίας.
Το αποτύπωμα
Κάθε τι όμορφο αφήνει μια τρύπα
το ίχνος παραμένει
μιας εικόνας στον τοίχο όπου
κρεμόταν για λίγο.
που, αν και αόρατο,
Είναι εκεί και τι μπορώ να κάνω;
δείτε με τα μάτια της αγάπης Είναι σαν
ψίχουλα ομορφιάς,
μικρές δονήσεις
του αέρα, χαλαρές νότες
ενός τραγουδιού που ίσως ποτέ
ήρθε να χτυπήσει
Πραγματικά αυτό γνωρίζοντάς σας
παρόν σε αυτό το επίμονο ίχνος,
εκείνη την παρηγοριά που μου αφήνεις
όταν φεύγεις, αυτό το θαύμα
που δεν τελειώνει
προφέρω αγάπη
Προέρχομαι από το να μην ξέρω από πού κατάγομαι
να πω αγάπη, απλά.
Να σκέφτεσαι την αγάπη, στο μέτωπο
Πιστεύω ότι ξέρω τι κρατάω.
Για να μην σταματήσω αυτό που σταματάω
Σπέρνω το σπόρο μου σε αυλάκια και στίχους.
Για να αναρριχηθεί, κόντρα στο ρεύμα,
Έχω ένα θέμα εδώ, δεν ξέρω τι έχω.
Ο ερχομός είναι ανάμνηση, αν έρθει.
Η σκέψη είναι μια απόδραση, αν την αγγίξεις.
Η σπορά είναι ιστορία, αν θεριστεί.
Μόνο όσοι κάνουν λάθος έχουν δίκιο στην αγάπη
και αποδίδει πολύ περισσότερα από όσα προσφέρει.
Μετά από αυτό, κάθε ελπίδα θα είναι μικρή.
Πηγή: Ιστότοπος Rafael Guillén.