Robert Louis Stevenson
Robert Louis Stevenson Γεννήθηκα σε μια μέρα όπως σήμερα από 1850 en Εδιμβούργο. Ήταν μυθιστοριογράφος, δοκίμιο και ποιητής, και μερικά από τα έργα έχουν γίνει κλασικά της λογοτεχνίας όχι μόνο το παιδί και τη νεολαία, αλλά για όλες τις ηλικίες. Συγγραφέας καθολικών τίτλων περιπέτειας όπως Treasure Island, Το μαύρο βέλος, ο Λόρδος του Ballantree o Ο Δρ Jeckyll και ο κ. Hyde, έζησε πραγματικά μια εξίσου περιπετειώδη ζωή. Σήμερα, ωστόσο, θέλω να τον θυμάμαι στο δικό του πιο άγνωστη λυρική όψη με 4 ποιήματα επέλεξε από το έργο του.
Robert Louis Stevenson
Γιος μηχανικού, σπούδασε επίσης αυτό το επάγγελμα και Derecho αργότερα στο Εδιμβούργο. Αλλά ένιωθα πάντα προσελκύεται από τη λογοτεχνία και αποφάσισε να αφιερωθεί σε αυτό. Το έκανε τόσο καλά που σε λίγα χρόνια έγινε ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής του.
Η δημοτικότητά του βασίστηκε κυρίως στα συναρπαστικά σχέδια των μυθιστορημάτων του και της περιπέτειας. Αλλά καλλιέργησε επίσης ποίηση για παιδιά (Κήπος στίχων για παιδιά) και ενήλικες. Αυτά είναι 4 ποιήματα που επιλέχθηκαν από το λυρικό του έργο.
4 ποιήματα
Η κούνια
Σας αρέσει πραγματικά να μπορείτε να κάνετε swing
και να ανεβείτε, να κατεβείτε ...;
Είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα
που μπορεί να κάνει ένα παιδί!
Δίνοντας ώθηση στον εαυτό μου κυριαρχούν στον κήπο
και βλέπω εκεί στο βάθος
ποτάμια και βουνά, βοοειδή και, τέλος,
τι υπάρχει για αυτές τις πόλεις.
Κατηφορίζω μετά και όταν κατεβαίνω βλέπω
το γρασίδι στο έδαφος,
Πηγαίνω στον αέρα, σπρώχνω ξανά τον εαυτό μου
Και ανεβαίνω, και κατεβαίνω, και πετάω!
Κάποια μέρα αγαπάμε ο ένας τον άλλον
Μεταξύ των αλμυρών μούρων και των νησιών των καλάμων, όπως μέσα από έναν κόσμο που ήταν μόνο ουρανός, ω, ανεστραμμένο στέρνα, η βάρκα της αγάπης μας γλιστρά. Φωτεινό όσο η μέρα ήταν τα μάτια σας, ακτινοβόλησε το ρεύμα και ο απέραντος και αιώνιος ουρανός ήταν λαμπερός.
Όταν η δόξα πέθανε στο χρυσό λυκόφως, το λαμπρό φεγγάρι ανέβηκε, και γεμάτο λουλούδια σπίτι επιστρέψαμε. Ακτινοβόλο ήταν τα μάτια σου εκείνο το βράδυ, είχαμε ζήσει, ω αγάπη μου, είχαμε αγαπήσει.
Τώρα ο πάγος περιβάλλει το ποτάμι μας, με τη λευκότητα του το χιόνι να καλύπτει το νησί μας, και δίπλα στη χειμερινή φωτιά Joan και Darby ύπνο και όνειρα. Ωστόσο, στο όνειρο, το ποτάμι ρέει και το καράβι της αγάπης συνεχίζει.
Ακούστε τον ήχο του κουπιού να κόβει τα νερά του. Και τα χειμωνιάτικα απογεύματα, όταν η φαντασία ονειρεύεται στο τσακωμένο τζάκι, στα αυτιά των παλαιών εραστών το ποτάμι της αγάπης τους τραγουδάει στα καλάμια.
Ω αγάπη μου, ας αγαπήσουμε το παρελθόν γιατί μια μέρα ήμασταν χαρούμενοι και μια μέρα αγαπάμε ο ένας τον άλλον.
***
Το σώμα μου είναι το μπουντρούμι μου
Το σώμα μου, που είναι το μπουντρούμι μου,
είναι επίσης τα πάρκα μου και τα παλάτια μου:
Είναι τόσο υπέροχοι που είμαι πάντα εκεί,
όλη την ημέρα, από τη μία πλευρά στην άλλη, αργά.
και όταν αρχίζει να πέφτει η νύχτα
στο κρεβάτι μου, υπνηλία,
ενώ ολόκληρο το κτίριο χτυπάει,
σαν ένα άγριο παιδί,
το σούρουπο, θα την παραπλανήσει από το δρόμο της,
(έχοντας περιπλανηθεί, μια καλοκαιρινή μέρα
από τις πλαγιές του βουνού, και ανέβηκε)
κοιμάται ακόμα στο βουνό του.
Είναι τόσο ψηλή, τόσο λεπτή, τόσο ολοκληρωμένη,
ότι εκεί, στα αιώνια πεδία του αέρα,
η φαντασία μου ανεβαίνει σαν χαρταετός.
***
Χωρίς συμπόνια μπαίνουμε στη νύχτα
Χωρίς συμπόνια μπαίνουμε στη νύχτα
αφήνοντας το θορυβώδες συμπόσιο, φεύγοντας όταν φεύγεις
τρόμος στη μνήμη των ανδρών,
ελαφρύ, γλυκό, εύθραυστο σαν μουσική.
Χαρακτηριστικά του προσώπου, οι τόνοι της φωνής,
το άγγιγμα του αγαπημένου χεριού, τα πάντα, το ένα μετά το άλλο,
θα χαθούν και θα εξαφανιστούν στη γη:
ενώ στην αίθουσα, το πλήθος πανηγυρίζει για τον νέο διερμηνέα.
Αλλά κάποιος μπορεί να πάρει λίγο περισσότερο χρόνο για να φύγει
και, χαμογελαστά, στην παλιά σας καρδιά θυμηθείτε
σε αυτούς που έχουν ξεχάσει εδώ και καιρό.
Και αύριο, και αυτός, θα αποσυρθεί στην άλλη πλευρά της κουρτίνας.
Και έτσι ο χρόνος, ο οποίος θα είναι νέος για τους άλλους, μας ξεχνά και συνεχίζει.
***