Luis de Góngora. Larawan ng Velázquez.
Luis de Gongora ay, hindi alintana ang mga partikular na kagustuhan sa tula ng bawat isa, ang makata pinaka orihinal at maimpluwensyang ng Panahon ng Ginto Espanyol, kung saan mayroong isang konsentrasyon ng mga orihinal at maimpluwensyang makata. Ngayon ay a bagong anibersaryo ng kamatayan ng walang kamatayang taong ito ng Cordoba magpakailanman sa kanyang gawain ng iyon masalimuot na wika, puno ng hyperbole, simbolismo at kultura, periphrasis at halos imposibleng istraktura. Upang ipaalala sa iyo, ito ay a pagpili ng ilan sa kanilang sonnets.
Kami ni Luis de Góngora
Dapat aminin mo. Sinumang magbasa ng Góngora at maunawaan siya (o sa palagay ay alam niya) sa unang pagkakataon ay isang taong may pribilehiyo. Kahit na sa aking pinaka malambing pagkabata batang lalaki, noong una mong basahin (o subukang basahin) ang pabula ng Polyphemus at Galatea, hindi ngayon sa punto ng kalahating siglo Nagawa kong sundin ang mabuting Don Luis. Dito rin nakasalalay ang akit, ang kagandahan nila sinuntok tayo at iyon paikutin isang wika iilan ang nakakaalam kung paano pagsamahin tulad ng unibersal na makatang Cordovan na ito.
At, sa huli, totoo na manatili ka sa kanya dayalektuwal na tunggalian at kapaitan hindi mapantayan ang isa ay may isa pang halimaw ng kanyang kalibre, kahit na mas madaldal habang siya ay si Don Francis Quevedo. Ngunit kasama rin ang katotohanan na si Don Miguel de Cervantes pinuri siya hanggang sa kawalang-hanggan. Sa mga mata na ibinibigay ng edad at maraming iba pang mga pagbabasa, tingnan mo ngayon si Gongora Nananatili itong a hamon, ngunit ang kanyang kabutihan kasama ang mga salita.
6 sonnets
Habang nakikipagkumpitensya sa iyong buhok
Sa Cordoba
Ng karangalan, ng kamahalan, ng galante!
Oh dakilang ilog, dakilang hari ng Andalusia,
Ng marangal na buhangin, dahil hindi ginintuang!
Na pribilehiyo na ang langit at gilds sa araw!
Oh laging maluwalhati aking bayan,
Kung magkano para sa mga balahibo tulad ng para sa mga espada! Kung kasama sa mga lugar ng pagkasira at pinsala
Na nagpapayaman sa mga paliligo nina Genil at Dauro
Ang memorya mo ay hindi aking pagkain,
Never deserve my absent eyes
Tingnan ang iyong pader, iyong mga moog at iyong ilog,
Ang iyong kapatagan at bundok, oh tinubuang bayan, oh bulaklak ng Espanya!
Sa selos
Oh hamog ng ulong estado,
Hellish fury, mala-ahas na ahas!
Oh nakakalason na nakatagong ulupong
Mula sa berdeng parang hanggang sa mabangong dibdib!
Oh kabilang sa nektar ng lason mortal na pag-ibig,
Na sa isang basong kristal ay binubuhay mo!
Oh tabak sa akin na may isang buhok na hawak,
Mula sa mapagmahal na matapang na preno na mag-udyok!
Oh kasigasigan, ng walang hanggang pabor ng berdugo!
Bumalik sa malungkot na lugar kung nasaan ka,
O sa kaharian (kung magkasya ka doon) ng takot;
Ngunit hindi ka magkakasya doon, sapagkat mayroong labis
Na kumain ka ng iyong sarili at hindi mo natapos,
Dapat kang maging mas malaki kaysa sa impiyerno mismo.
Kay Quevedo
Spanish Anacreon, walang pumipigil sa iyo,
Huwag sabihin nang may mabuting paggalang,
Na dahil ang iyong mga paa ay elehiya,
Na ang iyong lambot ay gawa sa syrup.
Hindi mo ba gagaya ang Terentian Lope,
Kaysa kay Bellerophon araw-araw
Sa mga bakya ng komiks na tula
Nagsusuot siya ng spurs, at binibigyan siya ng isang lakad?
Sa espesyal na pag-aalaga ang iyong mga pagnanasa
Gusto raw nilang isalin sa Greek
Ang iyong mga mata ay hindi nakatingin dito.
Ipahiram sila sandali sa aking paningin,
Dahil sa ilaw inilabas ko ang ilang mga tamad na talata,
At mauunawaan mo ang anumang gregüesco sa paglaon.
Naghahalikan na ng kristal na mga kamay
Hinalikan na ang kristal na mga kamay,
knotting na ako sa isang puti at makinis na leeg,
nagkalat na ang buhok sa kanya
anong pagmamahal ang iginuhit niya mula sa ginto ng kanyang mga minahan,
sinisira na ang mga magagandang perlas na iyon
matamis na salita isang libong walang merito,
napahawak na sa bawat magagandang labi
lila na rosas nang walang takot sa mga tinik,
Ako ay, oh malinaw na naiinggit na araw,
kapag ang iyong ilaw, nasasaktan ang aking mga mata,
pinatay nito ang aking kaluwalhatian at naubusan ako ng swerte.
Kung ang langit ay hindi na gaanong malakas,
dahil hindi nila binibigyan ka ng inis,
Sumpain, tulad ng iyong anak na lalaki, ay nagbibigay sa iyo ng kamatayan.
Inskripsyon para sa nitso ng Dominico Greco
Ito ay nasa matikas na hugis, oh peregrino,
ng nagniningning na porphyry hard key,
tinanggihan ng brush ang mas malambot na mundo,
na nagbigay espiritu sa kahoy, buhay sa lino.
Ang pangalan niya, mas nakaka-engganyo ding dino
na sa mga bugles ng Fame umaangkop ito,
ang patlang ay naglalarawan mula sa libingan na marmol na iyon:
ipaghiganti siya at magpatuloy sa iyong paraan.
Ang Greek ay nagsisinungaling. Namana na Kalikasan
Sining; at Art, pag-aaral; Iris, mga kulay;
Phoebus, ilaw -kung hindi mga anino, Morpheus-.
Napakaraming urn, sa kabila ng tigas nito,
umiiyak ang luha, at kung ilang pawis ang naaamoy
Barko ng libing ng puno ng sabeo.