José Antonio Ramos Sucre: ang sinumpaang makata?

Sa pagtatapos ng ika-XNUMX na siglo, nakita ng lungsod ng Cumaná (Venezuela) ang pagsilang ng isa sa pinakamagaling na regalo at pinaka kinatawan ng manunulat na si José Antonio Ramos Sucre. Ang manunulat ay nagmula sa isang napakahandang pamilya na handa, kung saan sinubukan ng kanyang ama na si Jerónimo Ramos Martínez, na matiyak na mananaig ang pagsasanay sa akademiko. Para sa kanyang bahagi, ang kanyang ina, si Rita Sucre Mora, ay lubos na naimpluwensyahan ang kakayahang makipag-usap ng batang makata. Dahil sa kanya ay nagkaroon ng isang bono ng pamilya kasama si Antonio José de Sucre, ang kilalang bayani ng Venezuelan, dahil siya ang pamangkin ng Grand Marshal.

Mula sa isang murang edad, ang makata ay nailalarawan sa pamamagitan ng pagiging napaka-buyo sa sarili at nag-iisa. Si Ramos Sucre ay ginugol ng maraming oras ng kanyang oras nang nag-iisa sa pagbabasa, paglilinang ng iyong talino sa iyong sarili. Sa kasamaang palad, ang kanyang buhay ay naitim ng isang kundisyon na sumakit sa kanya mula noong siya ay isang binata at minarkahan siya ng malalim: hindi pagkakatulog.

Si Ramos Sucre, ang pilosopo, makata at Consul

Kasabay ng kanyang sariling pagtuturo na pagsasanay, ang manunulat ay nag-aral sa National College ng Cumaná. Sa institusyong ito sa estado ng Sucre, nakakuha siya ng degree na pilosopiya sa pilosopiya sa edad na 20 (1910). Ang kanyang mga marka, siyempre, ay kapansin-pansin.

Bagaman nais ng manunulat na pumasok sa Central University ng Venezuela nang hindi nag-aaksaya ng oras, isang epidemya na inilabas sa lungsod ng Caracas ang pumigil sa ganito.. Gayunpaman, at salamat sa kanyang pagsasanay na itinuro sa sarili, sa sandaling sinimulan ni Ramos Sucre ang kanyang mga aktibidad sa akademiko, kumuha siya ng kanyang pagsusulit sa pasukan at kumportable na pumasok noong 1912.

Nasa panahon ng paghihintay na pormal na ipinakilala bilang isang makata si José Antonio sa pamamagitan ng pag-publish ng mga gawa sa panrehiyong media tulad ng Ang Illustrated Lame. Sa 21 taong gulang lamang, ang manunulat ay nagsisimulang mag-marka Tulang Espanya Amerikano.

Kapansin-pansin ang impluwensya ng pilosopiya sa kanyang trabaho, pati na rin ang pag-ibig ng mga wika sa kanyang maayos na pagsasalin. Ang manunulat, sa kabila ng kanyang pagkaatras na tauhan, ay patuloy na gumawa ng mga teksto ng iba't ibang uri, at nagkaroon ng malawak na madla na nabihag ng kanyang panulat. Hindi sa walang kabuluhan talaarawan tulad ng Ang Herald y El Nacional binuksan nila ang kanilang puwang sa dakilang tuluyan ng Ramos Sucre.

Unti-unti, pinatnubayan siya ng talino ni Ramos Sucre na akyatin ang hagdan sa lipunan at sa politika, hanggang sa puntong noong 1929 gampanan niya ang posisyon ng Consul ng Venezuela sa Switzerland. Ang pagtatalaga ay higit pa sa karapat-dapat, subalit, ang kasamaan na sumakit sa kanya ay nagpatuloy, hanggang sa puntong masira ang kanyang mundo.

José Antonio Ramos Sucre, ang sumpa na makata?

Sa parehong oras na nakamit ni Ramos Sucre ang isang lugar sa tula ng Venezuelan, sinira siya ng hindi pagkakatulog. Ang kanyang mga tula ay isang malinaw na halimbawa nito, ay ang pagtakas upang ipahiwatig ang kanyang paghihirap. Malaki ang nagawa ng manunulat upang mapagbuti ang kanyang kondisyon, kaya't napunta siya sa mga ospital at mga klinika sa pag-iisip upang makahanap ng solusyon. Ang nagawa nilang pagalingin siya ay ang amebiasis sa Hamburg, ngunit ang mga problemang pangkalusugan na dulot ng kawalan ng pagtulog ay nagpahina sa kanya.

Ito ay halos hindi maintindihan upang maunawaan kung paano, kasama ang isang buhay na personal na tagumpay, sakit at panghihinayang naipasa sa antas ng pisikal. Gayunpaman, ang pagbabasa ng mga tula tulad ng "Prelude" ay linilinaw kung ano talaga ang nangyayari sa kanyang pagkatao.

Hindi, si Ramos Sucre ay hindi isang "sumpang makata", siya ay isang taong pinagkalooban ng isang mahusay na regalo kung saan alam niya kung paano lumiwanag, ngunit sa kasamaang palad ang kapalaran ng hindi pagkakatulog ay minarkahan ang kanyang kapalaran. Sa kanyang ika-40 kaarawan, at pagkatapos ng maraming hindi matagumpay na pagtatangka, sinubukan ng makata sa huling pagkakataon na kunin ang kanyang sariling buhay, at nagtagumpay siya. Ang tanging bagay na marahil ay maaaring idagdag upang magbigay ng bisa sa adjective na kung saan maraming kwalipikado sa kanya ay na hindi siya namatay kaagad, ngunit na-agonize niya ang 4 na araw nang sunud-sunod matapos na ubusin ang isang dosis ng veronal.

"Prelude" (bilang tanda ng kanyang labis na panghihinayang)

«GUSTO KO na maging sa walang laman na kadiliman, sapagkat ang mundo ay malupit na sumasakit sa aking pandama at buhay ay sinasaktan ako, walang kamaliang minamahal na nagsasabi sa akin ng kapaitan.

Kung gayon ay maiiwan ako ng mga alaala: ngayon ay tumakas sila at bumalik na may ritmo ng walang pagod na mga alon at sila ay mga alulongaw na lobo sa gabi na sumasakop sa disyerto ng niyebe.

Ang paggalaw, isang nakakainis na tanda ng katotohanan, nirerespeto ang aking kamangha-manghang pagpapakupkop; ngunit aakyatin ko ito sa braso na may kamatayan. Siya ay isang puting Beatrice, at, nakatayo sa buwan ng buwan, bibisitahin niya ang dagat ng aking mga kalungkutan. Sa ilalim ng spell nito ay magpahinga ako magpakailanman at hindi na magsisisi sa nasaktan na kagandahan o imposibleng pag-ibig ».