Vladimir Mayakovski ishte një nga poetët më të jashtëzakonshëm, të diskutueshëm, inovativ dhe më të veçantë të poezisë ruse të shekullit 1893 rus. Dhe ai lindi në një ditë si sot në fshatin gjeorgjian Bagdadi në XNUMX. Kjo është një përzgjedhje e disa prej poezive të tij për ta zbuluar ose kujtuar atë.
Vladimir Mayakovsky
Kur babai i tij vdiq në fillim të shekullit të XNUMX-të, Majakovski u transferua me familjen e tij në Moska, ku la studimet për t’iu përkushtuar politikës.
Përveç kësaj Poeta, ishte gjithashtu një e shkëlqyer piktor dhe aktor kinemasë. Shkëlqeu gjithashtu si eseist dhe në tekstet e tij ai gjithmonë shënonte dhe mbronte idealin e tij revolucionar. Dashuri e madhe, dhe gjithashtu e pamundur, e jetës së tij, ishte Lili brik, të cilit ia kushtoi veprën e tij më të famshme. Ai gjithashtu udhëtoi në Francë dhe Shtetet e Bashkuara, gjë që ndikoi shumë në poezinë e tij. Por viktimë e ndjenjës së disfatës dhe braktisjes, bëri vetëvrasje në vitin 1930.
Përzgjedhja e poezive
Si fëmijë
Unë isha i hijshëm në dashuri, pa kufij.
Por si fëmijë,
njerëzit shqetësoheshin, punonin.
Dhe une
u arratis në brigjet e lumit Rion,
dhe endeshin duke mos bërë asgjë.
Nëna ime u zemërua:
"Fëmijë i mallkuar!"
Babai më kërcënoi me rrip.
Por une
Kam fituar tre rubla false
dhe luajti me ushtarët nën mure.
Pa peshën e këmishës,
pa peshën e plaçkave,
tjerrje
dhe unë dogji nën diellin e Kutaís,
derisa ma qepën zemrën.
Dielli ishte i habitur:
«Ju vështirë se mund ta shihni
dhe ai gjithashtu ka një zemër
djali insiston.
Si përshtatet në këtë pjesë të a
metro,
lumi,
zemra,
une,
dhe majat kilometrike? »
i ri
Rinia ka një mijë profesione.
Ne studiojmë gramatikë derisa të mbetemi të habitur.
Për mua
ata më dëbuan nga viti i pestë
dhe unë shkova në burgun e Moskës të ngrënë nga tenja.
Në botën tonë të vogël të shtëpisë
Poetë me flokë kaçurrela paraqiten për shtretërit.
Çfarë dinë këto tekste anemike?
Kështu për mua
ata më mësuan të dua në burg.
Çfarë ia vlen të krahasohet me këtë
trishtimi i pyllit të Boulogne?
Çfarë ia vlen të krahasohet me këtë
psherëtima para një peizazhi deti?
Unë pra,
Unë u dashurova me dritaren e kamerës 103,
nga "zyra e sipërmarrësit".
Ka njerëz që shikojnë diellin çdo ditë
dhe është krenar.
"Rrezet e tyre nuk vlejnë shumë", thonë ata.
Por une,
atëherë,
për një rreze dielli pak të verdhë,
reflektuar në murin tim,
Unë do të kisha dhënë gjithçka në botë.
Zakonisht është kështu
Dashuria i jepet kujtdo
por
ndërmjet punësimit,
paratë dhe kështu me radhë,
ditë pas dite,
ngurtëson nëntokën e zemrës.
Në zemër ne mbajmë trupin,
në trup këmisha,
por kjo është pak.
Vetëm idiot,
trajtojë grushtat
dhe gjoksi e mbulon atë me niseshte.
Kur të plaken pendohen.
Gruaja vendos kozmetikë.
Njeriu ushtron me sistemin Müller,
por eshte shume vone
Lëkura shumëfishon rrudhat e saj.
Dashuria çel
lulëzon,
dhe pastaj ajo zhvishet.
Verlaine dhe Cezánne
Unë përplasem, çdo herë,
me buzë të tryezës ose raftit,
duke matur me hapat e mi, çdo ditë,
katër metrat e dhomës sime.
E gjithë kjo në lidhje me hotelin Istria është e ngushtë për mua,
në këtë cep, rruga Campagne-Premiere.
Jeta e Parisit më shtyp.
Ajo e hedhjes së ankthit, nga bulevardet,
nuk është për ne.
Në të djathtë, unë kam Bulevardin Montparnesse,
në të majtë, Bulevardin Raspall.
Unë eci dhe eci pa i pickuar thembra,
Unë eci ditë e natë
si një poet standard,
deri para syve te mi,
fantazmat ngrihen. (…)
Puerto
Fletë uji nën bark.
Të shqyer në valë nga dhëmbët e bardhë.
Ishte rënkimi i oxhakut - sikur po ecnin
dashuria dhe epshi për fireplace bakri.
Anijet u afruan në daljet e krevateve
të thithë nënën e hekurt.
Në veshët e anijeve të shurdhër
vathët e spirancës po digjeshin.