San Gjoni i Kryqit lindi në një ditë si sot nga 1542 en fontiveros, një qytet i vogël në provincën e Castilla y León. Është figura maksimale e misticizmit poetik kombëtar pranë Santa Teresa de Jesús, me të cilin mbajti një miqësi të thellë. Unë shpëtoj disa poezi tuajat në kujtim të përvjetorit tuaj.
San Gjoni i Kryqit
Kur kisha Vjet 17 hyri në Jezuitët dhe, katër vjet më vonë, mori zakonet e rendit të Karmelitët. Ai miratoi emrin e Fray Juan de San Matías, por më vonë, kur ai u shugurua prift, mori emrin e tij përfundimtar, Gjoni i Kryqit.
Ai mbajti një miqësi e madhe me Tereza de Ávila dhe me të ai themeloi manastiri i parë i Karmelitëve të Diskaluar, një urdhër murgjish kushtuar soditjes hyjnore dhe praktikimit të kursimit. Çfarë donte të reformonte themelet monastike të urdhrave i shenjtëruar, ai u akuzua për apostat. Ata e dënuan atë me 9 muaj burg në Toledo dhe atje ai iu përkushtua shkrimit të poezisë.
La tipar kryesor e punës së tij është ndjenjë e madhe fetare, plot misticizëm. Por gjithashtu përmban një lexim midis rreshtave me shumë sensualitet dhe një erotizëm i mbuluar pas asaj thirrjeje të thellë fetare. Këto janë disa prej tij
Vargjet më përfaqësuese
Këngë shpirtërore
Natë e errët
I
Në një natë të errët
me zjarr në dashuri flakëron
O fat i lumtur!
Unë u largova pa u vërejtur
shtëpia ime është e qetë,
të errët dhe të sigurt
nga shkalla sekrete e maskuar,
O fat i lumtur!
në errësirë dhe në një kurth
duke qenë shtëpia ime e qetë.
Në natën e lumtur
në fshehtësi se askush nuk më pa
as nuk shikoja asgjë
pa një dritë dhe udhëzues tjetër
por ai që digjej në zemër.
Aquesta po më drejtonte
më e vërtetë se drita e mesditës
ku po me priste ai
të cilin e njihja mirë
në një vend ku askush nuk u shfaq.
Oh natë, ke udhëhequr!
Oh natë, më e bukur se agimi!
Oh natë që keni bërë së bashku
dashur me te dashur,
i dashur në të dashur shndërruar!
Në gjoksin tim me lule
atë tërësi që ai e mbante vetëm për të
aty e zuri gjumi
dhe i dhashë
dhe flladi i kedrave dha ajër.
Ajri i betejës
kur i shpërndava flokët
me dorën e tij të qetë
dhe në qafë më dhembi
dhe të gjitha shqisat e mia pezulluan.
Qëndro dhe më harro
Unë mbështeta fytyrën time tek i dashuri;
gjithçka pushoi, dhe unë u largova
duke e lënë kujdesin tim
midis zambakëve të harruar.
II
Oh flaka e dashurisë së gjallë,
sa butësisht lëndon
të shpirtit tim në qendrën më të thellë!
Epo, ju nuk jeni më i pakapshëm
mbaro tani nëse dëshiron;
thyej pëlhurën e kësaj takimi të ëmbël.
Oh cautery butë!
Oh i dhembshëm i lënduar!
O dorë e butë! Oh prekje delikate,
që jeta e përjetshme shijon
dhe i gjithë borxhi paguan!
Vrasja, vdekja në jetë keni ndryshuar.
O llamba zjarri
në shkëlqimet e të cilit
shpellat e thella të ndjenjës
se ishte errësirë dhe e verbër
me bukuri te çuditshme
dhuroni ngrohtësi dhe dritë të dashurit tuaj!
Sa i butë dhe i dashur
a të kujtohet në gjirin tim
ku banoni vetëm fshehurazi
dhe në frymën tuaj të shijshme
e lavdisë së mirë dhe të plotë
sa delikatesisht me ben te dashurohem!
Bariu
Një bari dënohet vetëm,
i pavëmendshëm për kënaqësinë dhe kënaqësinë,
dhe në bariun e tij vendosi mendimin,
dhe gjoksi i dashurisë shumë i lënduar.
Ai nuk qan se e ka lënduar,
se nuk i vjen keq ta shohë veten kaq të munduar,
megjithëse në zemër është plagosur;
por qan për të menduar se është harruar.
Se vetëm duke menduar se ai është harruar
e bariut të tij të bukur, me hidhërim të madh
ai e lë veten të keqtrajtohet në një tokë të huaj,
gjoksi i dashurisë shumë i lënduar.
Dhe bariu i vogël thotë: Oh, për të ardhur keq
e atij që ka munguar në dashurinë time
dhe nuk dëshiron të shijojë praninë time,
dhe gjoksi për dashurinë e tij shumë i lënduar!
Dhe pas një kohe të gjatë ai është ngritur
në një pemë, a i hapi krahët e tij të bukur,
dhe i vdekur ai ishte ngjitur pas tyre,
gjoksi i dashurisë shumë i lënduar