Fotografi: José Ángel Valente. Instituti Cervantes.
Jose Angel Valente ka lindur në Orense në vitin 1929 dhe ndërroi jetë në një ditë si sot 2000. Ai studioi Filologji Romantike në Santiago de Compostela dhe Madrid dhe ishte profesor i letërsisë në Universitetin e Oksfordit. Ishte gjithashtu eseist, përkthyes dhe avokat si dhe poet, me një vepër që mori disa çmime të tilla si Çmimi Adonais, Çmimi Princi i Asturias për Letra, Çmimi Kombëtar i Poezisë ose Çmimi Reina Sofía. Ky është një përzgjedhje poezish për ta zbuluar ose mbajtur mend atë.
José Ángel Valente - Poezi
Kur të shoh kështu, trupi im, kaq i rënë ...
Kur të shoh kështu, trupi im, kaq i rënë
Nëpër të gjitha qoshet më të errëta
e shpirtit, në ty shikoj veten time,
ashtu si në një pasqyrë të imazheve të pafund,
pa hamendur se cili prej tyre
ne jemi më shumë ti dhe unë sesa pjesa tjetër.
Vdes
Ndoshta të vdesësh nuk është më shumë se kjo
kthehu butësisht, trup,
profili i fytyrës tuaj në pasqyra
drejt anës më të pastër të hijes.
Dashuria është në atë që ne synojmë ...
Dashuria është në atë që ne dëshirojmë
(ura, fjalë).
Dashuria është në gjithçka që ngremë
(qesh, flamuj).
Dhe në atë që luftojmë
(natë, bosh)
për dashurinë e vërtetë.
Dashuria është posa të ngrihemi
(kulla, premtime).
Sapo mblidhemi dhe mbjellim
(fëmijët, e ardhmja).
Dhe në rrënojat e asaj që ramë
(heqje, gënjeshtër)
për dashurinë e vërtetë.
Engjulli
Në agim,
kur ashpërsia e ditës është akoma e çuditshme
Ju takoj përsëri në linjën precize
nga e cila tërhiqet nata.
E njoh transparencën tënde të errët
fytyra juaj nuk shihet,
krahun ose skajin me të cilin kam luftuar.
Ose ktheheni ose rishfaqeni
në kufirin ekstrem, zotëri
e të paqarta.
Mos u ndani
hija e dritës që ajo ka lindur.
Materia
Kthejeni fjalën në materie
ku nuk mundet ajo që duam të themi
depërtojnë më tej
për atë që materia do të na tregonte
nëse asaj, si një bark,
aplikoni me delikatesë,
bark i zhveshur, i bardhe,
delikate veshin për të dëgjuar
deti, i paqartë
thashetheme e detit, se përtej jush,
dashuria pa emër, të lind gjithnjë.
Dëshira ishte një pikë e qetë ...
Trupat qëndruan në anën e vetmuar të dashurisë
sikur ta mohonin njëri-tjetrin pa e mohuar dëshirën
dhe në atë mohim një nyjë më e fortë se ata vetë
bashkoji ata në mënyrë të pacaktuar.
Çfarë dinin sytë dhe duart,
si ka shije lëkura, çfarë ka mbajtur trupi
të frymës së tjetrit, i cili lindi
atë dritë të ngadaltë të palëvizshme
si forma e vetme e dëshirës?
Mëkati
Lindi mëkati
si bora e zezë
dhe pendët misterioze që shuhen
bluarje e zymtë
të rastit dhe vendit.
Pika e shtrydhur
me një gulçim të trishtuar
në murin e keqardhjes,
midis përkëdheljeve të errëta
të homoseksualitetit ose faljes.
Mëkati ishte i vetmi
objekt i jetës.
Kujdestari i lig i duarve të çoroditura
dhe adoleshentë të lagur që rrijnë jashtë
në papafingo e kujtesës së vdekur.
Në shumë kohë ...
Në shumë kohë
kokën tënde të pastër.
Në shumë drita
belin tënd të ngrohtë.
Në shumë kohë
përgjigja juaj e papritur.
Trupi juaj është i zhytur gjatë
deri në këtë natë të thatë,
deri në këtë hije.
Ky imazh i juaji
Ishe pranë meje
dhe me afer meje se shqisat e mia.
Ju folët nga brenda dashurisë
të armatosur me dritën e saj.
Asnjëherë fjalë
e dashurisë më të pastër do të marrë frymë.
Ishte koka butë
duke u përkulur drejt meje.
Flokët tuaj të gjatë
dhe belin tuaj te lumtur.
Ju folët nga qendra e dashurisë
i armatosur me dritën e tij,
në një pasdite gri të çdo dite.
Kujtesa e zërit dhe trupit tuaj
rinia ime dhe fjalët e mia të jenë
dhe ky imazh i joti më mbijeton.
Kur dashuria
Kur dashuria është një gjest i dashurisë dhe mbetet
zbraz një shenjë të vetme.
Kur regjistri është në shtëpi,
por jo flaka e gjallë.
Kur është riti më shumë se njeriu.
Kur kemi filluar
për të përsëritur fjalët që nuk munden
sjell në mendje të humburit.
Kur unë dhe ti jemi ballë për ballë
dhe një hapësirë e shkretë na ndan.
Kur bie nata
Kur ia japim vetes
dëshpërimisht të shpresoj
se vetem dashuria
hap buzët në dritën e ditës.
Burimet: A medio voz - Zenda Libros