Fotografi. RAE
Manuel Machado ndërroi jetë në Madrid në një ditë si sot 1947. Më i madhi nga vëllezërit Machado, ai dhe Antonio janë dy nga poetët më të njohur dhe më të njohur në poezinë spanjolle. Ai në veçanti konsiderohet si një nga më të rëndësishmit në botë. modernizëm. Për ta kujtuar shkon a përzgjedhje të poezive pantallona të shkurtra dhe sonete të veprës së tij.
Manuel Machado
Lindur në Sevilje, shumica e veprës së tij karakterizohet nga përdorimi i motiveve popullorë andaluzianë me një ndikim modernist të ndikimeve të tilla si, për shembull, ai i Rubén Darío.
Disa nga tituj më të njohur nga Machado janë Festa kombëtare, Poezia e keqe o Këndo thellë. Ai gjithashtu shkroi disa vepra së bashku me vëllain e tij Antonio dhe ishte anëtar i Akademia Mbretërore Spanjolle.
Përzgjedhja e poezive
Vdes, fle
«Bir, për të pushuar,
është e nevojshme për të fjetur,
mos mendo,
nuk ndjehen,
jo ëndërr ... »
«Nënë, për të pushuar,
Te vdesesh".
Perëndimi i diellit (sonet)
Ishte një psherëtimë e lëngshme dhe e zhurmshme
zëri i detit atë pasdite ... Dita,
duke mos dashur të vdesë, me kthetra të arta
nga shkëmbinjtë morën flakë.
Por gjiri i tij deti ngrihej i fuqishëm,
dhe dielli, më në fund, si në një shtrat të shkëlqyer,
balli i artë u fundos në valë,
në një prush të zjarrtë të zhbërë.
Për trupin tim të dobët
për shpirtin tim të trishtuar të copëtuar,
për zemrën time të plagosur,
për jetën time të hidhur të lodhur ...
Deti i dashur, deti i dëshiruar,
deti, deti dhe mos mendimi për asgjë! ...
Lindja (sonet)
Antoni, në theksimet e Kleopatrës së magjepsur,
kupa e artë harron se është plot nektar.
Dhe, besimtar në ëndrrat që sirena ngjall,
gjithçka në sytë e tij ka shpirtin e ushtarit të tij.
Mbretëresha, fletë pas gjethe, duke hequr lulet e saj,
në gotën e Antonios i lë ëmbël ...
Dhe vazhdon përrallën e tij të betejave dhe dashurive,
mësuar në traditat magjike të Lindjes ...
Ndal ... Dhe Antonio sheh gotën e tij të harruar ...
Por ajo vendos dorën në buzë të arit,
dhe, duke buzëqeshur, ngadalë drejt vetes, e tërheq ...
Më pas, gjithmonë në sytë e luftëtarit që shikon,
vulos buzët e tij të trasha me një puthje të shëndoshë ...
Dhe ai i jep filxhanin një shërbëtori, i cili e pi atë dhe skadon ...
Fall
Në park, unë thjesht ...
Ata janë mbyllur
dhe, harruar
në parkun e vjetër, vetëm
ata më kanë lënë.
Gjethja e thatë,
në mënyrë të paqartë,
indolent,
skims tokën ...
Unë nuk di asgjë
Nuk dua asgje,
Shpresoj asgje.
Asgje
I vetëm
ata më lanë në park
harruar,
… Dhe ata janë mbyllur.
Melankolia
Ndihem i trishtuar ndonjëherë
si një pasdite e vjetër vjeshte;
të saudadëve pa emër,
e hidhërimeve melankolike kaq të plota ...
Mendimi im, pra,
enden pranë varreve të të vdekurve
dhe rreth selvive dhe shelgjeve
që, të dëshpëruar, përkulen ... Dhe më kujtohet
të historive të trishtuara, pa poezi ... Tregime
se flokët i kam gati të bardha.
Princi
Shtatë diell formohen
solo e princit
nga shtatë diellin.
Skeptri i tij i artë
është një tufë flakësh
e një mijë të kuqve.
Fytyra e tij, askush
dukej sepse i verber,
retë fshihen.
Perandoria e tij, botët,
Ai mund të bëjë gjithçka
ai di gjithçka ...
Dhe në sytë e tij, të cilit
shikoni vret, shkëlqeni
Të gjitha dhimbjet!
Kenge
Verë, ndjenjë, kitarë dhe poezi,
ata i bëjnë këngët e atdheut tim ...
Kenge ...
Kush thotë këngë, thotë Andaluzia.
Në hijen e ftohtë të hardhisë së vjetër,
një djalë me flokë të errët i bie kitarës ...
Kenge ...
Diçka që përkëdhel dhe diçka që loton.
Kushëriri që këndon dhe stafi që qan ...
Dhe koha e qetë shkon orë pas ore.
Kenge ...
Ata janë mbetje fatale të racës maure.
Jeta nuk ka rëndësi, ajo tashmë ka humbur.
Dhe, në fund të fundit, çfarë është ajo, jeta? ...
Kenge ...
Duke kënduar hidhërim, hidhërimi harrohet.
Nëna, trishtimi, fati; hidhërimi, nëna, vdekja;
sy të zinj, fat të zi dhe të zi.
Kenge ...
Në to, shpirti i shpirtit derdhet.
Kenge Këngët e vendit tim ...
Këngët janë vetëm ato të Andaluzisë.
Kenge ...
Kitara ime nuk ka më nota.