Gabriel Celaya. Përvjetori i lindjes së tij. Poezi

Gabriel Celaya lindi në një ditë si sot në 1911 në hernani. Ai jetoi në Madrid, ku takoi poetët e '27 dhe intelektualë të tjerë që vendosën që ai t'i përkushtohej tërësisht poezisë. Ndër veprat e tij spikasin Shumës, Pothuajse në prozë o Poezi të parafundit. me Qartë për të pastruar, për të cilën ai fitoi çmimin Kritikët. Dhe në 1986 ai mori Çmimi Kombëtar për Letrat Spanjolle. Unë zgjedh disa prej tyre poezi te kujtosh.

Gabriel Celaya - poezi

Ndonjëherë imagjinoj se jam e dashuruar ...

Ndonjëherë imagjinoj se jam e dashuruar
Dhe është e ëmbël, dhe është e çuditshme
megjithëse, parë nga jashtë, është budalla, absurde.

Këngët e modës më duken bukur
dhe ndihem kaq e vetmuar
që natën pi më shumë se zakonisht.

Adela ka rënë në dashuri me mua, Marta ka rënë në dashuri me mua,
dhe, në mënyrë alternative, Susanita dhe Carmen,
dhe alternuar jam i lumtur dhe qaj.

Unë nuk jam shumë inteligjent, siç e kuptoni,
por jam i kënaqur të njoh një nga shumë
dhe duke qenë vulgare gjej pak pushim.

Dashuria e njeriut

Vullneti im i rreptë, pika ime e thatë
çfarë po zbut në të
pasionet oqeanike dhe thashethemet antike. Cautery që unë aplikoj
për atë plagë të dashur që, pa formë, rri.

Nëse lëndoj, vras, pjell.
(Buzëqeshja e tij e pajetë lëviz dhe më entuziazmon.)
Nëse e ledhatoj, mat,
nënshtrohen gabimet e tyre dhe të gjitha
butësia e shumës që nuk fton asgjë.

Derisa më në fund, në gjak,
në të vetëm veten e saj,
duke kaluar ndjenjat e mia,
E marr, e vras, vdes.

Me pasion

Dhe kaq shumë, dhe aq shumë të dua
se fjalet e mia vdesin
në një thashethem të puthjeve të paepur!

Dhe akoma aq shumë sa duart e mia
nuk ju gjejnë kur ju prekin!

Kaq e kaq pa pushim,
se unë rrjedh, dhe unë rrjedh, dhe unë rrjedh,
dhe thjesht po qan!

Afër dhe larg

Përtej mëkatit
e papërshkrueshme, unë ju adhuroj,
dhe kur kërkoj fjalët e mia
Unë gjej vetëm disa puthje.

Në gjoks, në qafë,
ti quiero.
Në kupën e fshehtë,
ti quiero.

ku barku juaj është i kombinuar,
i arratisur shpinën tuaj,
trupi juaj me ere,
ti quiero.

Natën

Dhe nata ngrihet si muzikë në krijim,
dhe yjet shkëlqejnë duke u dridhur për të shuar,
dhe të ftohtin, të ftohtin e pastër,
të ftohtit të madh të botës,
realiteti i vogël i asaj që shoh dhe prek,
dashuria e vogel qe gjej,
ata më shtyjnë të të kërkoj,
grua, në një pyll të caktuar të rrahjeve të nxehta.

Vetëm ti, ëmbëlsira ime,
e ëmbël në aromat e lëngut të trashë dhe të fortë,
pa fjalë, shumë afër, pulsues me mua,
vetëm ti je i vërtetë në një botë të shtirur;
dhe ju prek, dhe ju besoj,
dhe ju jeni matricë e ngrohtë dhe e butë e realiteteve,
dashnor, strehë, nënë,
ose pesha e tokës që vetëm në ju ledhaton,
ose prania që vazhdon akoma kur mbyll sytë,
nga unë, kaq e bukur.

Pushim

Me butësi, me paqe, me pafajësi,
me një trishtim ose lodhje të butë
që bëhet një qen besnik që ne e ledhatojmë,
Unë jam ulur në karrigen time dhe jam e lumtur
dhe jam e lumtur
sepse nuk e ndiej të nevojshme të mendoj diçka precize.

Me një lodhje që nuk është zhgënjim,
me nje gezim qe nuk inkurajon shpresen,
Unë jam në karrigen time, dhe jam
në diçka që mbase thjesht e do.

E di që notoj
e megjithatë asgjë nuk më duket indiferente;
E di që asgjë nuk më bën të lumtur dhe nuk më dhemb
e megjithatë gjithçka më prek;
E di që është dashuri
ose ndoshta është vetëm një lodhje e ëmbël;
e di qe jam e lumtur
sepse nuk e ndiej të nevojshme të mendoj diçka precize.

lamtumirë

Mbase kur të vdes
ata do të thonë: Ai ishte një poet.
Dhe bota, gjithmonë e bukur, do të shkëlqejë pa ndërgjegje.

Ndoshta nuk e mbani mend
kush isha, por në ty tingëllojnë
vargjet anonime që një ditë i vendosa në bërje.

Ndoshta nuk ka mbetur asgjë
asnje fjale nga une,
asnje nga keto fjale qe sot enderroj neser.

Por shihet apo nuk shihet
por tha apo nuk u tha,
Do të jem në hijen tënde, o bukur e gjallë!

Unë do të vazhdoj të ndjek,
Unë do të vazhdoj të vdes
Unë do të jem, nuk e di se si, pjesë e koncertit të shkëlqyeshëm.