Olavo Bilac ishte një poet, eseist dhe gazetar brazilian i cili ka lindur në Rio de Zhaneiro një ditë si kjo e sotmja e vitit 1865. E kujtoj ose e zbuloj me këtë përzgjedhje poezish në kujtesën e tij.
Olavo Bilac
Që në moshë të vogël iu përkushtua gazetari dhe themeloi revistat Një cikadë y Meio. Ai konsiderohet si një nga poetët më të rëndësishëm të vendit të tij së bashku me Alberto de Oliveira dhe Raimundo Correia. U botua për herë të parë në vitin 1888. Ishte një libër me titull Poezi e cila u pasua me kronika, leksione dhe vepra për fëmijë e edukativë. Ai gjithashtu mbajti poste publike dhe ishte një nga themeluesit e Akademia Braziliane e Letrave. Puna e tij pas vdekjes ishte mbrëmje dhe u botua në vitin 1919.
poezi
Mërgim
Ti nuk më do më? Mirë! Unë do të largohem i internuar
nga dashuria ime e parë në një dashuri tjetër që imagjinoj ...
Lamtumirë mish i dashur, grabitqar hyjnor
e ëndrrave të mia, lamtumirë trup i bukur i adhuruar!
Në ty, si në një luginë, më zuri gjumi i dehur
në një ëndërr dashurie në mes të rrugës;
Dua të të jap puthjen time të fundit pelegrin
si dikush që largohet nga atdheu, i internuar.
Lamtumirë, trup aromatik, atdheu i magjepsjes sime,
foleja e puplave të buta nga idili im i parë,
kopsht, në të cilin bëri lule, mbiu puthja ime e parë!
Mirupafshim! Ajo dashuri tjetër duhet të më hidhërojë,
si buka e ngrënë larg, në mërgim,
i brumosur me akull dhe i lagur me lot.
Kotësi
I verbër, me temperaturë, pagjumësi, me kokëfortësi nervore,
artisti lëmon mermerin e strofës së shumëpritur:
dua që ajo të pulsojë, dua të jetë e emocionuar,
ai dëshiron të mbushë mermerin me një dridhje agonie.
Ai triumfon triumfon në rrugën e guximshme;
luftoni, shkëlqeni dhe puna shkëlqen e mbaruar:
- «Botë që me duar e shkula nga hiçi!
Bija e punës sime!-Shkëlqen në dritën e ditës.
“I mbushur me ankthin tim dhe djegien në ethet e mia,
ti ishe guri i ashpër; Të dhashë shkëlqim të thellë
dhe iricini faqet tuaja me kujdes argjendari.
Mund të shpresoj, sepse ti jeton, një vdekje të qetë”.
Dhe imagjinoni se ai i rraskapitur do të rrokulliset në këmbët e botës,
dhe, o kotësi, dorëzohet pranë një kokrre rëre.
Jete e re
Nëse me të njëjtat sy të djegur,
ti më fton në të njëjtin gëzim të lashtë,
vrasin kujtimin e orëve të shkuara
në të cilën ne të dy jetojmë të ndarë.
Dhe mos më fol për lotët e humbur
mos më fajëso për puthjet e shpërndara;
njëqind mijë jetë përshtaten në një jetë,
si njëqind mijë mëkate në zemër.
Të dua! Flaka e dashurisë, më e fortë
ringjallet. Harroje të kaluarën time, i çmendur!
Çfarë rëndësie ka sa kam jetuar pa të parë
nese te dua akoma, pas kaq shume dashurish,
dhe nëse kam akoma, në sytë dhe në gojën time,
burime të reja puthjesh dhe lotësh!
Tek kambanat
Këmbanat e kullave, bien me zë të lartë!
Toka dëshira jonë për pafundësinë nuk na kënaq,
ne duam pushtimin e një bote në të cilën gjërat
ji i përjetshëm në një pranverë hiri.
Nga këtu, nga balta e këtyre plazheve të lodhshme
aq sa është i ndarë safiri i qiejve,
mbani në zërat tuaj zërat tanë të qarë
dhe britma e lashtë e tokës në turp.
Në zile festive, në dyshe hidhërimi,
në betejat e ankthit, gjithçka që vuajmë
ta çojë në vetminë e pandjeshme të lartësisë.
Dhe oh këmbanat! thuaju atyre me britma supreme,
dhimbjen tonë për ata yje në të cilët kemi lindur,
shpresa jonë për ata yje ku do të shkojmë!
gjuha portugeze
Lulja e fundit e Lacios, e pa kultivuar dhe e bukur,
Ju jeni, në të njëjtën kohë, shkëlqim dhe varr:
Ar amtare, që në xhins të papastër
Miniera e ashpër midis zhavorrit të lundrimit ...
Të dua kështu, të panjohur dhe të errët,
Vaskë me zhurmë të lartë, lyre e vetme,
Se e ke borinë dhe bilbilin e procelës
Dhe tërheqja e mallit dhe butësisë!
E dua egërsinë tënde dhe aromën tënde
E pyjeve të virgjëra dhe oqeanit të gjerë!
Të dua, o gjuhë e vrazhdë dhe e dhimbshme,
Në cilin nga zëri i nënës dëgjova: "Biri im!"
Dhe në të cilën Camões qau, në mërgim të hidhur,
Gjeni i pafat dhe dashuri e shurdhër!