Nazim Hikmet Ai lindi në një ditë si sot në vitin 1901 në Selanik, atëherë qytet turk. Konsiderohet si Poeti më i shquar turk i shekullit të XNUMX-të. Idetë e tij revolucionare e detyruan të jetonte gjysmën e jetës në burg dhe internim. Ai botoi edhe teatër dhe tregime dhe vepra e tij shënohet nga ndikimi i poetëve si p.sh Mayakovsky. Të kujtosh ose ta njohësh këtu është një përzgjedhje të poezive.
Nazim Hikmet - Poezi
Vajzave u pëlqejnë fijet e arit ...
Vajzave u pëlqejnë fijet prej ari
në këtë qytet evropian
ecin me pantofla si tonat.
Mbi Stambollin që mbaj brenda qielli është i kthjellët.
Një selvi, një shatërvan, Ãœsküdar.
Edhe sikur të vrapoja, nuk do të arrija
nuk do të arrinte avullin që po dilte nga doku.
Dita e pestë e grevës së urisë
Nëse nuk mund ta shpreh mirë, vëllezër,
Ajo që dua t'ju them,
Do të duhet të më falni:
Ndjej një marrje mendsh
Koka ime po rrotullohet pak.
Nuk është alkooli.
Është pak i uritur.
Vëllezër,
Ato të Evropës, ato të Azisë, ato të Amerikës:
Unë nuk jam në burg apo në grevë urie.
Unë jam shtrirë në bar sonte në maj
Dhe sytë e tu më shikojnë nga afër,
shkëlqen si yje,
Për aq kohë sa duart tuaja
ata me njërën dorë tundin timen,
si të nënës sime,
si ajo e të dashurit tim,
si jeta ime.
Vëllezërit e mi:
Nga ana tjetër, nuk më braktise kurrë,
Jo unë, jo vendi im,
as popullit tim.
Në të njëjtën mënyrë që të dua,
ju doni timin, e di.
Faleminderit vëllezër, faleminderit.
Vëllezërit e mi:
Unë nuk kam ndërmend të vdes.
Nëse vritem,
E di që mes jush do të vazhdoj të jetoj:
Unë do të jem në poezitë e Aragonit
(në vargun e tij që këndon lumturinë e së ardhmes)
Unë do të jem në pëllumbin e paqes, nga Picasso,
Unë do të jem në këngët e Paul Robeson
Mbi të gjitha
dhe cfare eshte me e bukur:
Unë do të jem në të qeshurën triumfuese të shokut,
Ndër transportuesit portualë të Marsejës.
Të them të drejtën, vëllezër,
Jam i lumtur, i lumtur të lëshoj.
Qyteti, pasditja dhe ti
Midis krahëve të mi je lakuriq
qyteti, pasditja dhe ti
qartësia jote më ndriçon fytyrën
dhe gjithashtu erën e flokëve tuaj.
Të kujt janë këto rrahje
që mundi bum bumin dhe ngatërrohemi me frymën tonë?
e juaja? nga qyteti? pasdite?
Apo ndoshta janë të miat?
Ku mbaron pasditja ku fillon qyteti
ku mbaron qyteti ku filloni ju
ku te perfundoj ku te filloj?
Dy dashuri
Nuk ka vend për dy dashuri në zemër
mentira
mund te jete.
Në qytetin e shirave të ftohtë
është natë dhe unë jam shtrirë në një dhomë hoteli
sytë e mi janë ngulur lart
retë kalojnë nëpër tavan
të rëndë si kamionë që vrapojnë në asfalt të lagësht
dhe në të djathtë në distancë
një ndërtim i bardhë
ndoshta njëqind histori
lart mbi një gjilpërë të artë shkëlqen.
Retë kalojnë nëpër tavan
retë e ngarkuara me diell si kaikë shalqinjsh.
Unë ulem në prag të dritares
reflektimi i ujit më përkëdhel fytyrën
A jam në breg të një lumi
apo buzë detit?
Çfarë ka në atë tabaka
në atë tabaka rozë
luleshtrydhe apo manaferra?
A jam në një fushë me daffodils
apo në një pyll ahu me borë?
Gratë që dua qeshin dhe qajnë
në dy gjuhë.
Ndarja lëkundet në ajër si një shufër hekuri ...
Ndarja lëkundet në ajër si një shufër hekuri
që më godet fytyrën në fytyrë
jam i shtangur
Ika, ndarja më ndjek
Unë nuk mund të shpëtoj
këmbët e mia më dështojnë do të rrëzohem
ndarja nuk është kohë apo mënyrë
ndarja është një urë lidhëse mes nesh
më i hollë se flokët më i mprehtë se shpata
më i hollë se flokët më i mprehtë se shpata
ndarja është një urë lidhëse mes nesh
edhe kur jemi ulur, gjunjët na prekin
Fuente: Në gjysmë zëri