Jeta dhe vepra e Miguel Hernández

Konsiderohet si një nga zërat më famëkeq në letërsinë spanjolle të shekullit XNUMX, Miguel Hernández Gilabert (1910 - 1942) ishte një poet dhe dramaturg spanjoll i rrethuar nga Brezi i 36. Megjithëse në disa referenca, ky autor i është caktuar Gjeneratës së 27 për shkak të shkëmbimit intelektual që ai kishte me disa nga anëtarët e tij, veçanërisht me Maruja Mallo ose Vicente Aleixandre, për të përmendur disa.

Ai mbahet mend si një martir i cili vdiq nën shtypjen e Francoizmit., mirë ai ishte vetëm 31 vjeç kur vdiq për shkak të tuberkulozit në një burg në Alicante. Kjo ndodhi pasi ai u arrestua dhe u dënua me vdekje (më vonë dënimi i tij u shndërrua në 30 vjet burg). Hernández kishte një jetë të shkurtër, por la një trashëgimi të madhe të veprave të njohura, ndër të cilat spikasin Ekspert i hënës, Rrufeja që nuk ndalet kurrë y Era përgjon.

Fëmijëria, rinia dhe ndikimet

Miguel Hernández lindi në Orihuela, Spanjë, më 30 tetor 1910. Ai ishte i treti nga shtatë vëllezërit e motrat e dalë nga bashkimi midis Miguel Hernández Sánchez dhe Concepción Gilabert. Ishte një familje me të ardhura të ulëta e përkushtuar në rritjen e dhive. Si pasojë, Miguel filloi që në moshë të hershme për të kryer këtë tregti, pa aspirata më të mëdha për trajnim arsimor sesa studimet fillore.

Sidoqoftë, nga mosha 15 vjeç të rinjtë Hernández i plotësoi aktivitetet e tij të kujdesit për tufat me një lexim intensiv të autorëve të letërsisë klasike.- te Gabriel Miró, Garcilaso de la Vega, Calderón de la Barca ose Luis de Góngora, ndër të tjera - derisa u bë një person i vërtetë autodidakt. Gjatë asaj kohe ai filloi të shkruajë poezitë e tij të para.

gjithashtu, Ai ishte anëtar i një grupi të improvizuar të mbledhjeve letrare lokale së bashku me personalitete të shquara intelektuale. Midis personazheve që ai ndau, Ramón Sijé, Manuel Molina dhe vëllezërit Carlos dhe Efraín Fenol spikasin. Më vonë, në moshën 20 vjeç (në 1931) ai mori Çmimin e Shoqërisë Artistike të Orfeón Ilicitano për Këndojini Valencias, një poezi me 138 rreshta për njerëzit dhe peisazhin e bregdetit Levantine.

Udhëtoni për në Madrid

Udhëtimi i parë

Më 31 dhjetor 1931 ai udhëtoi për herë të parë në Madrid në kërkim të një ekspozite më të madhe. Por Hernández nuk arriti një punë të rëndësishme pavarësisht reputacionit të tij, referencave të mira dhe rekomandimeve. Si pasojë, ai duhej të kthehej në Orihuela pas pesë muajsh. Sidoqoftë, ishte një periudhë shumë e frytshme nga pikëpamja artistike, sepse ai ra në kontakt të drejtpërdrejtë me veprën e Gjeneratës së 27.

Në të njëjtën mënyrë, qëndrimi i tij në Madrid i dha atij teorinë dhe frymëzimin e nevojshëm për të shkruar Ekspert i hënës, libri i tij i parë, botuar në 1933. Po atë vit ai u kthye në kryeqytetin Spanjoll kur u emërua bashkëpunëtor - sekretar më vonë dhe redaktor - në Misionet Pedagogjike, nën mbrojtjen e José María Cossío. Po kështu, ai shpesh kontribuoi në Revista de Occidente. Aty ai përfundoi shfaqjet e tij Kush të ka parë dhe kush të sheh dhe një hije të asaj që ishe (1933), Luftëtari më i guximshëm (1934) y Fëmijë prej guri (1935).

Udhëtimi i dytë

Qëndrimi i tij i dytë në Madrid e gjeti Hernández në një marrëdhënie romantike me piktorin Maruja Mallo. Ishte ajo që e shtyu atë të shkruante shumicën e soneteve të Rrufeja që nuk ndalet kurrë (1936).

Poeti u bë miq edhe me Vicente Aleixandre dhe Pablo Neruda, me këtë të fundit krijoi një miqësi të thellë. Me shkrimtarin kilian ai themeloi revistën Kali i Gjelbër për Poezinë dhe filluan të anojnë drejt ideve marksiste. Pastaj, ndikimi i Neruda-s në Hernández ishte i dukshëm nga kalimi i tij i shkurtër përmes surrealizmit, si dhe nga mesazhet e tij gjithnjë e më të përkushtuar ndaj problemeve sociale dhe politike të atyre kohërave.

Ramón Sijé vdiq në 1935, vdekja e mikut të tij të ngushtë gjatë gjithë jetës motivoi Miguel Hernández për të krijuar legjendën e tij Elegji. Sijé (emri i vërtetë i të cilit ishte José Marín Gutiérrez), e kishte njohur atë se kush do të ishte gruaja e tij, Josefina Manresa. Ajo ishte muza e tij për shumë nga poezitë e tij, si dhe nëna e dy fëmijëve të tij: Manuel Ramón (1937 - 1938) dhe Manuel Miguel (1939 - 1984).

Lufta Civile, burgosja dhe vdekja

Në korrik 1936 shpërtheu Lufta Civile Spanjolle. Pas fillimit të veprimtarisë së luftës, Miguel Hernández u regjistrua vullnetarisht në ushtrinë Republikane dhe filloi aktivizmin e tij politik bashkangjitur me Partinë Komuniste të Spanjës (arsyeja e dënimit të tij pasues me vdekje). Ishte një periudhë në të cilën librat me poezi filluan ose mbaruan Era e fshatit (1937), Njeriu kërcen (1937 - 1938), Libër këngësh dhe balada të mungesave (1938 - 1941) dhe Nana qepë (1939).

Për më tepër, ai prodhoi shfaqjet Fermeri me më shumë ajër y Teatri në luftë (të dy nga viti 1937). Gjatë luftës, ai mori pjesë aktivisht në frontet e betejës në Teruel dhe Jaén. Ai ishte gjithashtu pjesë e Kongresit II Ndërkombëtar të Shkrimtarëve për Mbrojtjen e Kulturës në Madrid dhe udhëtoi për pak kohë në Bashkimin Sovjetik në emër të qeverisë së Republikës.

Në fund të luftës në Prill 1939, Miguel Hernández u kthye në Orihuela. Ai u arrestua duke u përpjekur të kalonte kufirin me Portugalinë në Huelva. Ai kaloi nëpër burgje të ndryshme deri në Ai vdiq në burg në Alicante më 28 mars 1942, viktimë e bronkitit që çoi në tifo dhe, më në fund, në tuberkuloz.

Fjalët e Nerudës pas vdekjes së Miguel Hernández

Lidhja që Pablo Neruda zhvilloi me Miguel Hernández ishte shumë e afërt. Të dy arritën një vlerësim në asgjë proporcionale me kohën që ndanë. Mund të thuhet pa dyshime se dashuria e tyre ishte e kalitur me mënyrën në të cilën të dy arritën të thelloheshin në fjalë. Pas vdekjes së poetit, Neruda ndjeu një dhimbje të fortë. Ndër gjërat që poeti kilian shkroi dhe tha për Hernández, kjo bie në sy:

«Të kujtosh Miguel Hernández-in që u zhduk në errësirë ​​dhe ta kujtoje atë në dritë të plotë është një detyrë e Spanjës, një detyrë e dashurisë. Pak poetë po aq bujarë dhe ndriçues sa djali nga Orihuela, statuja e të cilit një ditë do të ngrihet mes luleve portokalli të vendit të tij të gjumit. Miguel nuk kishte dritën e zenitit të Jugut si poetët drejtvizorë të Andaluzisë, por përkundrazi një dritë toke, mëngjes me gurë, dritë e trashë huall mjalti që zgjohej. Me këtë çështje të vështirë si ari, të gjallë si gjaku, ai tërhoqi poezinë e tij të qëndrueshme. Dhe ky ishte njeriu që ai moment nga Spanja dëboi në hije! Turnshtë radha jonë tani dhe gjithmonë ta nxjerrim nga burgu i tij i vdekshëm, ta ndriçojmë me guximin dhe martirizimin e tij, ta mësojmë si një shembull të një zemre më të pastër! Jepi dritë! Jepja atij me goditje kujtese, me tehe qartësie që e zbulojnë, kryeengjëlli i lavdisë tokësore që ra natën i armatosur me shpatën e dritës!

Pablo Neruda

Poezitë e Miguel Hernández

Kronologjikisht, vepra e tij korrespondon me të ashtuquajturën "gjeneratë e 36". Sidoqoftë, Dámaso Alonso i referohej Miguel Hernández si "epigona e madhe" e "brezit të 27". Kjo është për shkak të evolucionit të jashtëzakonshëm të botimeve të saj, nga tendencat katolike të dorës së Ramón Sijé në revistë Kriza e gjelit drejt ideve më revolucionare dhe shkrimeve të kompromentuara nga ndikimi i Pablo Neruda.

Miguel Hernández është theksuar nga specialistët e letërsisë si eksponenti më i madh i "poezisë së luftës". Këtu janë disa nga poezitë e tij më të shquara (sipas agjencisë Europa Press, 2018):

Erërat e fshatit më mbajnë

«Nëse unë vdes, më lër të vdes

me kokën shumë të lartë.

I vdekur dhe njëzet herë i vdekur,

goja kundër barit,

Do t’i kem shtrënguar dhëmbët

dhe përcaktoi mjekrën.

Duke kënduar pres vdekjen,

se ka bilbila që këndojnë

sipër pushkëve

dhe në mes të betejave.

Rrufeja që nuk ndalet kurrë

«A nuk do të pushojë kjo rreze që banon në mua

zemra e kafshëve të acaruara

dhe të farkëtarëve dhe farkëtarëve të zemëruar

ku thahet metali më i ftohtë?

A nuk do të pushojë ky stalaktit kokëfortë

për të kultivuar flokët e tyre të fortë

si shpatat dhe zjarret e ngurta

drejt zemrës sime që ankohet dhe bërtet? ».

Duart

«Dy lloje të duarve përballen me njëri-tjetrin në jetë,

dal nga zemra, shpërtheu nëpër krahë,

ata kërcejnë dhe derdhen në dritën e plagosur

me goditje, me kthetra.

Dora është mjeti i shpirtit, mesazhi i tij,

dhe trupi ka degën e tij luftarake në të.

Ngrihuni, tundni duart në një ënjtje të madhe,

burra të farës sime ».

Citim nga Miguel Hernández.

Punëtorë ditorë

«Punëtorët ditorë që kanë paguar në plumb

vuajtjet, vendet e punës dhe paratë.

Trupat e nënshtruar dhe me ije të larta:

punëtorë ditorë.

Spanjollët që Spanja ka fituar

duke e gdhendur midis shiut dhe mes diellit.

Rabadanes e urisë dhe plugut:

Spanjollët

Kjo Spanjë që, kurrë e kënaqur

për të prishur lulen e egjërve,

nga një korrje në tjetrën:

kjo Spanjë ».

Luftëra të trishtuara

«Luftërat e trishtueshme

nëse kompania nuk është dashuri.

I trishtuar, i trishtuar.

Armë të trishtuara

nëse jo fjalët.

I trishtuar, i trishtuar.

Burra të trishtuar

nëse nuk vdesin nga dashuria.

I trishtuar, i trishtuar.

Unë i thërras të rinjtë

«Gjak që nuk tejmbush,

rinia që nuk guxon,

as nuk është gjak, as është rinia,

ato as nuk shkëlqejnë e as nuk çelin.

Trupat që lindin të mundur,

i mundur dhe thinjat vdesin:

vijnë me moshën e një shekulli,

dhe ata janë të vjetër kur të vijnë.

Libër këngësh dhe balada të mungesave

«Nëpër rrugë po largohem

diçka që po mbledh:

copa të jetës sime

vijnë nga larg

Unë jam me krahë në agoni

zvarritje e shoh veten

në prag, në fermë

latent i lindjes ».

Kenga e fundit

«Pikturuar, jo bosh:

pikturuar është shtëpia ime

ngjyra e të mëdhenjve

pasionet dhe fatkeqësitë.

Do të kthehet nga e qara

ku u mor

me tryezën e tij të shkretë,

me shtratin e tij të rrënuar.

Puthjet do të lulëzojnë

mbi jastëkët.

Dhe rreth trupave

do të ngrejë fletën

zvarritës i tij intensiv

nate, aromatike.

Urrejtja është mbytur

pas dritares.

Do të jetë thua e butë.

Me jep shprese.