Miguel Altolaguirre dhe Emilio Prados
Manuel Altolaguirre dhe Emilio Prados ishin dy poetë malagueños që i përkasin Brezi i 27. Në hije nga kolegët e tjerë nga ajo grusht gjenish që e përbënin, cilësia e tij është gjithashtu e padiskutueshme. Sot i kujtoj dhe i shfajësoj me 6 poezi të tyre.
Manuel Altolaguirre
Lindur në Malaga në 1905, para moshës njëzet vjeç ai themeloi të parën revistë poetike në të cilën kishte bashkëpunime të poetëve të njohur dhe disa kolegëve të brezit të tij. Ai udhëtoi në Francë dhe Angli, ku themeloi shtypshkronjën e tij.
Kur u kthye në Spanjë, ai mbeti me Republikën gjatë luftës civile dhe në fund të konfliktit ai u largua për të mirë. Shtë themeluar në Meksikë dhe iu kushtua drejtimit kinematografik. Në 1959, gjatë një vizite në Spanjë, vdiq në një aksident të makinës në Burgos.
Ndër veprat e tij më të njohura janë Vetmitë së bashku y Jeta poetike.
3 poezi
Me ty
Ju nuk jeni aq vetëm pa mua.
Vetmia ime të shoqëron.
Unë e dëbova, ti mungon.
Kush nga ju të dy ka patriotizëm?
Qielli dhe deti na bashkojnë.
Mendimi dhe lotët.
Ishujt dhe retë e harresës
Ata të ndajnë mua dhe ty.
A të heq drita ime natën?
Nata jote i shuan dëshirat e mia?
A e depërton zëri yt në vdekjen time?
Vdekja ime është zhdukur dhe arrin te ti?
Në buzët e mia kujtimet.
Në sytë e tu shpresa.
Unë nuk jam i tillë vetëm pa ty.
Vetmia jote më shoqëron.
***
puthje
Sa vetëm ishe brenda!
Kur i shikoja buzët e tua
një tunel i kuq gjaku,
i errët dhe i trishtuar, po fundosej
deri në fund të shpirtit tënd.
Kur puthja ime depërtoi,
nxehtësia dhe drita e saj dhanë
dridhje dhe befasi
për mishin tuaj të befasuar.
Që atëherë rrugët
që të çojnë në shpirtin tënd
ju nuk doni që ata të shkretohen.
Sa shigjeta, peshq, zogj,
sa ledhatime dhe puthje!
***
Dashuri, ti thjesht e tregon veten ...
Dashuria thjesht tregoni veten
për atë që fillon nga unë,
ajër i padukshëm ju jeni
që ma shkatërron shpirtin
duke njollosur qiellin e pastër
me psherëtima dhe lot.
Në kalim ju më keni lënë
shpohet me degë,
mbrohet nga i ftohti
nga ferrat që gërvishten,
mbylli rrënjët e mia
kalimi i ujërave,
i verbër dhe pa gjethe ballin e zhveshur
ajo gjelbëronte dhe shpresonte shumë.
Emilio Meadows
Lindur gjithashtu në Malaga në 1899, me 15 vjet ai u largua për të studiuar në një shkollë me konvikt Madrid ku përkoi me Juan Ramon Jimenez. Më vonë ai ishte në Rezidencën Studentore ku u takua Dalí dhe García Lorca. Ai kaloi gati një vit në spital për shkak të një sëmundje e mushkërive dhe atje ai shfrytëzoi rastin për të lexuar dhe shkruar. Kur shërohet, u kthye në Malaga ku ai mori pjesë në themelimin e Revista Litoral. Ishte gjithashtu redaktor për shtypshkronjën Jug, gjë që i solli atij famë ndërkombëtare. Ai gjithashtu shkoi në Meksikë dhe vdiq atje.
Puna e tij ndahet në tre faza dedikuar për problemet sociale, natyra dhe introspeksioni. Disa tituj janë Gjashtë pulla për një enigmë o Qarje në gjak.
3 poezi
Qetësia e dukshme
Qetësia e dukshme para syve tuaj,
këtu, kjo plagë ?? nuk ka kufij të huaj ??
sot është besnik i ekuilibrit tuaj të qëndrueshëm.
Plaga është e juaja, trupi në të cilin është i hapur
Yoursshtë e juaja, akoma e ngurtë dhe e gjallë. Eja, prek,
zbrit, afro. A e shihni origjinën tuaj
duke hyrë përmes syve në këtë pjesë
në kundërshtim me jetën? Cfare ke gjetur
Diçka që nuk është e juaja përgjithmonë?
Hidhe kamën tënde. Hidhni shqisat tuaja.
Brenda teje të lind ajo që ke dhënë,
Ishte e jotja dhe është gjithmonë veprim i vazhdueshëm.
Kjo plagë është dëshmitare: askush nuk ka vdekur.
***
Këngë për sytë
Çfarë dua të di
eshte aty ku jam ...
Ku isha,
E di që nuk do ta di kurrë
Ku po shkoj e di ...
Ku isha,
Ku shkoj,
ku jam
Dua ta di,
Hapur në ajër,
i vdekur, nuk do ta di atë, unë jam gjallë,
ajo që doja të isha.
Sot do të doja ta shihja;
jo neser:
Sot!
***
ëndërr
Une te thirra ty. Ti me thirre mua.
Ne rrjedhim si lumenj.
U ngrit në qiell
emrat e hutuar.
Une te thirra ty. Ti me thirre mua.
Ne rrjedhim si lumenj.
Trupat tanë mbetën
ballë për ballë, bosh.
Une te thirra ty. Ti me thirre mua.
Ne rrjedhim si lumenj.
Midis dy trupave tanë,
Çfarë humnere të paharrueshme!