Kartat Marokene

Cartas marruecas është një roman epistolar i shkruar nga shkrimtari dhe ushtaraku spanjoll José Cadalso. Botuar në 1789, është një nga monumentet më të rëndësishëm të letërsisë Iberike të shekullit të XNUMX-të. Po kështu, kjo vepër është njohur për zhvillimin e historisë së saj origjinale dhe të guximshme, duke lënë pas shumë paradigma të kohës së saj.

Në fakt, shumë studiues i konsiderojnë linjat e tij, të ngarkuara me prozë moderniste, si dhe përpara kohës së tyre. E njëjta gjë ndodh me historinë, bazuar në shkëmbimin e letrave (90 gjithsej) midis tre personazheve të trilluara. Megjithëse argumenti paraqet një analizë jo-objektive, është një perspektivë shumë e vlefshme për situatën mbizotëruese në Spanjë në atë kohë.

Autori, José Cadalso

Një jetë e denjë për një libër dhe një film

José Cadalso y Vásquez de Andrade lindi në Cádiz, Andalusia, më 8 tetor 1741. Mjerisht, nëna e tij vdiq gjatë lindjes dhe babai i tij u takua kur ai ishte 13 vjeç.. Ky ishte një biznesmen i pasur dhe me interes në Amerikën, shumë i zënë për të kapërcyer Atlantikun dhe për të varrosur gruan e tij ose për t'u kujdesur për djalin e tij.

Babai jezuit Mateo Vásquez, xhaxhai nga krahu i nënës, e kishte nën kujdesin e tij gjatë fëmijërisë. Më vonë, ai u transferua në Paris për të vazhduar studimet (në kryeqytetin francez më në fund u takua me babanë e tij). Më vonë, Ai vizitoi Hollandën, Italinë dhe territoret gjermanike, derisa u vendos me babanë e tij në Londër.

Një njeri "i botës"

Udhëtimet e vazhdueshme nëpër disa prej qyteteve verbuese evropiane i dhanë Kadalos një vizion kozmopolit të jetës. Përveç kësaj, ai përjetoi në vetën e parë zenitin e mendimit të ndriçuar. Si pasojë, Jozefi i ri u bë njeri me arsye.

Kjo linjë mendimi "progresive" i solli atij konfrontime të rënda me babanë e tij.. Sepse - si pjesa tjetër e Spanjës - babai i tij përqafoi idealet "arkaike" shumë konservatore. Cila përvojë e privilegjuar mbi njohuritë e fituara.

Me një thirrje jezuit?

Përballja e parë midis babait dhe djalit ishte për shkak të urdhrit të të parit që pasardhësit e tij të studionin në Seminario de Nobles de Madrid. Ishte një institucion, misioni kryesor i të cilit ishte të përgatisë të rinjtë për detyra burokratike, larg çdo thirrjeje artistike dhe krijuese.

Për të hequr qafe këtë "ndëshkim", Cadalso bëri sikur ishte i interesuar të stërvitej si një klerik jezuit. Në të vërtetë, ishte një mashtrim; babai i tij e hodhi poshtë këtë urdhër fetar dhe e ktheu përsëri në "iluminim". Kështu, ai jetoi një etapë të dytë të bazuar në "qytetin e dashurisë". Gjithashtu, ai udhëtoi në kontinent për të mësuar gjuhë të gjalla dhe latinisht (gjuhë pothuajse në mos përdorim në ato vite).

Fundi i idilit

Vdekja e babait të tij në 1761, kur i riu i ilustruar ishte vetëm 21 vjeç, ishte një "thirrje në tokë". Ai u kthye në Spanjë për të gjetur një lajm shqetësues: pasuria e vjetër e babait të tij ishte zhdukur ... Pa trashëgimi, ai vendosi të bashkohej me ushtrinë. Ky ishte malli i tij i vjetër si adoleshent, i vënë veton në radhë të parë nga babai i tij (as ai nuk kishte komunë me burra armësh).

Prej atëherë ai bashkoi romancat e forta me punën e tij letrare dhe profesionet ushtarake. Për shkak të kësaj të fundit, Cadalso vdiq para kohe në 1782, viktimë e fragmentit të një granate e cila e goditi atë në tempull ndërsa luftonte në pushtimin e Gjibraltarit.

Analiza e Letra marokene

Librin mund ta blini këtu: Letra marokene

kontekst

Netët e Zymta y Letra marokene përfaqësojnë jo plus ultra brenda karrierës letrare të José Cadalso. Për shkak të rrethanave të përshkruara në paragrafin e mëparshëm, të dyja veprat u botuan pas vdekjes dhe me këste. Postimi i të Verbërve de Madrid ishte mediumi përgjegjës për t'i bërë të njohura botës këto vepra të jashtëzakonshme.

Koloneli - ai sapo kishte marrë këtë gradë disa ditë para vdekjes së tij - prodhoi romanin e tij të famshëm epistolare midis 1773 dhe 1774. Sidoqoftë, Ai nuk arriti të kapërcejë censurën konservatore të asaj kohe dhe, për këtë arsye, ai nuk kishte asnjë mundësi për të shijuar suksesin e tij në jetë.

Lirika përçarëse

Pas madhësisë së Epokës së Artë Spanjolle, letërsia më vonë në gjuhën Spanjolle hyri në një gropë mjaft të theksuar. Pas gjeniut të autorëve si Lope de Vega, Pedro Calderón de la Barca, Francisco de Quevedo, Tirso de Molina ose Sor Juana Inés de la Cruz (ndër të tjera), ishte "e natyrshme" që faza tjetër të perceptohej si "e palëvizshme" ”

Megjithatë, Letra marokene shërbeu si një propozim i pazakontë për të vënë përsëri në lëvizje letrat spanjolle. Falë një kombinimi të hollë zhanër epistolare më shpjeguese, me prozën më delikate plot figura narrative.

Personazhet

Protagonist është Gazel, një marok i ri nga një familje e pasur që sapo ka mbërritur në Spanjë me pushime.. Ai vlerëson të gjitha situatat që vëzhgon në mënyrë objektive dhe përpiqet të mos lëkundet nga gjykimet e mëparshme. Kjo sjellje i detyrohet në masë të madhe mësuesit të tij, Ben Beley, të cilin e mban në krah të të gjitha përvojave të tij.

Për këtë arsye, Beley është shumë krenar për përpjekjet e mentorit të tij për të kapërcyer çdo ide sipërfaqësore ose të paramenduar. Ne anen tjeter, Nuño, një spanjoll i moshës mesatare, kompleton tridhën e dërguesve dhe dërguesve. Ky personazh përfaqëson qëndrimin progresiv të autorit, një adhurues i flaktë i së vërtetës, me pak besim te bashkatdhetarët e tij, por një mbrojtës i palodhur i vendit.

Censura

Shkrimtari andaluzian nuk ishte në gjendje të shihte veprën e tij të botuar gjatë jetës së tij si rezultat i kritikës së fortë të shoqërisë Iberike të pasqyruar në disa pasazhe të Letra marokene. Pasi jetoi në Paris dhe Londër, si dhe pa parë nga afër përparimet në mendimin njerëzor në shoqëritë italiane dhe gjermane, kthimi i tij në Spanjë ishte pothuajse traumatik.

Lidhja e kombit iberik me idetë e kaluara - dhe e tejkaluar në pothuajse të gjithë Evropën - ishte më e egër për Cadalso. Nuk është për t'u habitur, ky pozicion bëri që ai të përplaset me babanë e tij (transmetuar në mes të "letrave të eseve" të tij). Po kështu, ishte një këndvështrim i përbuzur nga sektorët më konservatorë dhe tradicionalistë, megjithëse koha përfundoi duke e provuar atë të drejtë.