Piktura e autorit © Vladimir Kush.
Unë mendoj se ishte gjatë kohës kur Ebola "dukej" se u bë kërcënimi më i madh i kohës sonë që doli kjo histori.
Literatura romantike nuk është specialiteti im, por unë ende besoj (dhe shpresoj) se Kufijtë ajrorë është një histori e mirë për ëndërrimtarët.
A i kalojmë kufijtë?
Kufijtë ajrorë
Në televizion ata nuk folën për asgjë tjetër. Një sëmundje e tmerrshme që vinte nga një vend i largët po fillonte të pretendonte viktimat e para të dënuara për të qëndruar në arkivole çimentoje pa një teh të ajrit të pastër, të përkulur nga cilindrat që i lejonin ata të merrnin frymë psherëtima plastike.
Në vetminë e një kopshti të mbushur me lule jasemini të lëna pas dore, Rafael ndezi kompjuterin e tij, duke shpresuar se mund ta shihte atë, gruan e cila, edhe pas njëmbëdhjetë vjetësh, ende po frynte luleradhiqe në zorrët e saj. Ai ndezi kamerën e kompjuterit, duke shkelur disa herë për të sfiduar frikën e tij. Imazhi i tij i shtrembëruar, i mbështjellë nga errësira e kalbur, tregonte një grua të zbehtë, të veshur me një maskë të lidhur me oksigjenin. Në ato momente burri po binte mbi botë. "Dhe të mendosh se flladi nga plazhet na krijonte dashurinë," mendoi ai. Por ajo duhej të tregonte siguri, edhe nëse Ofelia po e bënte tashmë për të dy.
- Si ndihesh?
- Po mirë
- Sigurisht?
- Po dashuria ime.
Faqet e saj të gjumit treguan ndryshe. Pastaj ishte një heshtje e sikletshme.
- Ju nuk duhet të shqetësoheni.
- Nuk ka më për të parë ty.
Një heshtje tjetër.
- Të dua, e di?
- Dhe unë ti.
Ofelia kafshoi buzët, duke konfirmuar dyshimet e burrit të saj.
Rafael mbylli ekranin e kompjuterit dhe qau mbi të, i pushtuar nga një intuitë që edhe një grua e ngurtësuar në mashtrime emocionale nuk kishte mundur ta ngatërronte. Ai vështroi përreth dhe u trondit nga gërvishtja e fundit e detit. Thika të padukshme fluturonin në ajër dhe zemra i rrihte më fort se kurrë, duke kërkuar mbeturinat rozë të lëkurës së saj. Rafael ishte endur në kopsht ndërsa po pinte një cigare me sytë drejtuar në hënë, orakulli i tij në momente të errëta.
Nuk mund ta duroja më. Ai hyri në shtëpi dhe ngjiti shkallët, gati për t’i dhënë fund gjithçkaje, për të asgjësuar ngushtësinë në gjoks. Ai eci nëpër korridoret e bardha të shtëpisë ende hezitues, duke fshirë lotët në mure. Ai hapi derën në katin e tretë dhe e mbylli atë me vendosmëri shpejt, duke qëndruar pezull në errësirë. Rafael hyri në burg ku një derë e thjeshtë ishte fyerja më e madhe për të dashur derisa njohu aromën e ujit të trëndafilit, që gërryente butësinë në zërin e tij. Të dashuruarit u shkrinë, duke lënë skrupujt të fluturonin, duke menduar se askush nuk do të vinte t'i kërkonte ose të pyeste pse një burrë kishte vendosur të sakrifikonte jetën e tij për një natë të fundit në parajsë.
Kufijtë ajrorë Wasshtë shkruar në 2015 dhe u botua ditë më vonë në rrjetin Falsaria, ku u prit shumë mirë. Shpresoj se ju ka pelqyer.
Nje perqafim,
A.