Disa minuta më parë isha në net duke kërkuar atë lajm të jashtëzakonshëm që si një blog letrar duhet të komentonim po ose po. Kam ardhur në Librópatas rastësisht, blogu i shkëlqyeshëm që dy dashamirët e letërsisë kanë filluar dhe që po ecën shumë mirë.
Fillova të hetoj disa nga postimet e tij dhe gjeta artikuj që flisnin për libra për të lexuar para moshës 30 vjeç, libra që të gjithë i kemi lexuar si fëmijë dhe gjëra të tilla. Kjo më dha mundësinë për të pyetur veten temën e asaj që unë dua të flas me ju sot. Si t’i qasemi të gjithë atyre librave që duhet, duhet ose duhet të lexojmë?
Atëherë m'u kujtuan disa intervista me shkrimtarë në të cilat ata flisnin se si kishin qasje në literaturë. Zakonisht, kontakti i parë ishte përmes bibliotekës së vogël ose të madhe familjare, në varësi të secilit rast, dhe më pas, meta e leximit vazhdoi të ushqehej në Bibliotekë.
Sot do të rrëfej diçka për veten time që është thellësisht kontradiktore: Unë jam bibliotekare dhe si fëmijë nuk kam shkuar kurrë në bibliotekë. Në fakt, unë mendoj se hera e parë që shkova në bibliotekën time komunale ishte në shkollën e mesme për të bërë një detyrë në klasë. Unë do të isha rreth pesëmbëdhjetë vjeç.
Biblioteka në shkollën time nuk ishte e tillë. Kishte rafte me libra në Sallën e Kuvendit, ku dy ditë në javë një mësues, kur linte shkollën, ishte atje për të bërë hua. Fëmijët ishin grumbulluar rreth e rrotull dhe unë nuk mund të qëndroja sepse duhej të merrja autobusin, kështu që nuk e bëra kurrë. Më kujtohet vendi si i errët dhe me perde të kuqe, pasi nuk kishte shumë ngjarje dhe po zhytej në një depo të improvizuar.
Duke menduar për këtë fëmijëri dhe adoleshencë pa biblioteka ... si është e mundur që letërsia të jetë diçka kaq e rëndësishme në jetën time nëse nuk kam pasur kurrë qasje në to? Si më pëlqen kaq shumë profesioni im i bibliotekës nëse nuk e kam përdorur kurrë derisa kam filluar kolegjin në moshën 18 vjeç?
Kontakti im me letërsinë erdhi falë faktit se babai im është një njeri lexues dhe unë kam dy motra të mëdha që ushqejnë bibliotekën tonë të vogël familjare me lexime të shkollës së mesme dhe libra të tjerë me shije personale.
Si fëmijë më kujtohet se kam lexuar dhe rilexuar poezitë e Machados nga një libër i vjetër nga babai im ose duke parë me kureshtje një biografi të Che Guevara.
Biblioteka e vetme komunale, në një qytet me 60.000 banorë, ai e kishte atë gjysmë ore larg me makinë, një orë në këmbë. Blerja e librave ishte një luks në një familje me një ekonomi të lirshme si e imja, madje edhe libraritë ishin po aq larg.
Gjithmonë them se jam i apasionuar pas leximit sepse jam rritur duke parë njerëzit duke lexuar, jo sepse kisha vende afër që më ushqenin kuriozitetin e leximit.
Pasi e tregova këtë, rrëfej se jam ziliqar kur lexoj shkrimtarë që thonë se ata shkuan në bibliotekë kur ishin të vegjël dhe se kishin lexuar gjithçka që një fëmijë duhet të lexonte. E rilexoj veten Super Dhelpra herë të panumërta sepse nuk kisha tjetër.
Dhe duke u ballafaquar me këtë përvojë, unë jam i habitur me deklarata si ato të një politikani lokal që deklaroi pa u skuqur as më së paku «si do të investonin para në bibliotekë kur kishte njerëz që nuk kishin para për të ngrënë«, përgjigja që ajo i dha bibliotekarit për kërkesën për fonde për të blerë libra për sektorin e fëmijëve, i cili ishte i vjetëruar dhe në një gjendje të vajtueshme fizike.
Ajo mund të ishte përgjigjur se nëse një familje nuk do të kishte ushqim, aq më pak do të kishte për libra dhe këtu mund të ndërhyjë biblioteka publike në mënyrë që ai fëmijë, sepse është i varfër, të mos ndihet i privuar nga arsimi dhe kultura.
Por jo, në shumë biblioteka komunale bibliotekarët nuk dërgojnë, por këshilltarët e kulturës që vijnë vetëm për të bërë fotografinë e tyre.
Ne jemi në një vit zgjedhjesh dhe po pres të shoh se çfarë propozimesh politike paraqesin palët për të rigjallëruar një institucion aq jashtëzakonisht të rëndësishëm për shoqërinë sa Bibliotekat.
E vërteta është se ata i mendojnë ata si diçka për të investuar në kohë të mira, sepse është gjithmonë mirë të hapësh një bibliotekë, por është një shpenzim i panevojshëm në kohë krize.
Shkurtimisht, doja të reflektoja vetëm për rolin e bibliotekës në formimin e lexuesit të rritur.