Kahlil Gibran. Përzgjedhja e poezive dhe tregimeve

kahlil Gibran Ai ishte poet, piktor, romancier dhe eseist i lindur në Bisharri të Libanit në vitin 1883. Njihej si poeti i mërgimit dhe është gjithashtu një nga poetët më të lexuar në botë. Në shkrimet e tij plot misticizëm, ato lidhin ndikime të ndryshme nga krishterimi, islami, judaizmi dhe teozofia. Librat e tij më të famshëm janë Fitimi, e përbërë nga njëzet e gjashtë ese poetike dhe të cilat i shkroi kur ishte pesëmbëdhjetë vjeç, I çmendur o Krahët e thyer. Shkroi edhe romane me tone kritike si p.sh shpirtrat rebelë. Vepra e tij është përkthyer në më shumë se 30 gjuhë dhe është çuar në teatër, kinema dhe disiplina të tjera, për shkak të universalitetit të saj. Ai jetoi midis Lindjes së Mesme dhe Shteteve të Bashkuara ku vdiq në Nju Jork në moshën dyzet e tetë vjeçare. Në këtë përzgjedhje poezish dhe tregimesh e kujtojmë atë.

kahlil Gibran - Poezi dhe tregime

poezi

lamtumirë nuk ekziston

Në të vërtetë po ju them

se lamtumirë nuk ekziston:

Nëse shqiptohet ndërmjet dy qenieve

që nuk u gjetën kurrë

është një fjalë e panevojshme.

Nëse mes dyve thuhet se ishin një,

është një fjalë pa kuptim.

Sepse në botën reale të shpirtit

ka vetëm takime

dhe kurrë lamtumirë

dhe për shkak të kujtimit të të dashurit

rritet në shpirt me largësi,

si jehona në male në muzg.

***

Martesë

Ju keni lindur së bashku dhe do të jeni përgjithmonë bashkë.

Ju do të jeni bashkë kur krahët e bardhë të vdekjes të përhapin ditët tuaja.

Po; ju do të jeni së bashku në kujtesën e heshtur të Zotit.

Por le të kërcejnë mes jush erërat e qiellit.

Duajeni njëri-tjetrin, por mos e bëni dashurinë lidhje.

Qoftë, më mirë, një det lëvizës midis brigjeve të shpirtrave tuaj.

Mbushni gotat e njëri-tjetrit, por mos pini nga një filxhan.

Jepini njëri-tjetrit pak nga buka, por mos hani nga e njëjta copë.

Këndoni dhe kërceni së bashku dhe jini të gëzuar, por secili prej jush le të jetë i pavarur.

Jepni zemrën tuaj, por jo që partneri juaj ta ketë atë,

sepse vetëm dora e Jetës mund të përmbajë zemrat.

Jini bashkë, por jo shumë,

Sepse shtyllat e tempullit janë të ndara.

Dhe as lisi nuk rritet nën hijen e selvisë dhe as selvia nën lis.

paqe dhe lufte

Tre qen bënin banjo dielli dhe folën.

Qeni i parë tha në gjumë:

“Është vërtet e mrekullueshme të jetosh në këto ditë kur sundojnë qentë. Merrni parasysh lehtësinë me të cilën udhëtojmë nën det, mbi tokë dhe madje edhe në qiell. Dhe mendoni për një moment për shpikjet e krijuara për komoditetin e qenve, për sytë, veshët dhe hundët tona.

Dhe qeni i dytë foli dhe tha:

“Ne e kuptojmë më shumë artin. Ne lehim në Hënë në mënyrë më ritmike se paraardhësit tanë. Dhe kur shikojmë veten në ujë, shohim se fytyrat tona janë më të qarta se të djeshmes.

Pastaj i treti tha:

-Por ajo që më intereson më shumë dhe më argëton mendjen është mirëkuptimi i qetë që ekziston midis gjendjeve të ndryshme të qenit.

Në atë moment ata panë kapësin e qenve duke u afruar.

Të tre qentë qëlluan me njëri-tjetrin dhe vrapuan nëpër rrugë; Ndërsa ata vrapuan, qeni i tretë tha:

-Oh Zoti im! Vrapo per jeten tende. Qytetërimi na persekuton.

***

Zot

Në ditët e lashtësisë sime më të largët, kur dridhja e parë e fjalës arriti në buzët e mia, u ngjita në malin e shenjtë dhe i fola Zotit duke i thënë:

“Mjeshtër, unë jam skllavi juaj. Vullneti yt i fshehur është ligji im dhe unë do të të bindem përgjithmonë e përgjithmonë.

Por Zoti nuk m'u përgjigj dhe kaloi si një stuhi e fuqishme.

Dhe një mijë vjet më vonë u ngjita përsëri në malin e shenjtë dhe i fola përsëri Perëndisë, duke i thënë:

“Krijuesi im, unë jam krijesa jote. Ti më bëre prej balte dhe të detyrohem gjithçka që jam.

Dhe Perëndia nuk u përgjigj; Ai kaloi pranë si një mijë krahë në fluturim të shpejtë.

Dhe një mijë vjet më vonë u ngjita përsëri në malin e shenjtë dhe fola përsëri me Zotin, duke thënë:

“Baba, unë jam djali yt. Mëshira jote dhe dashuria jote më dhanë jetë dhe nëpërmjet dashurisë dhe adhurimit ndaj teje do të trashëgoj Mbretërinë tënde. Por Perëndia nuk m'u përgjigj; Kaloi si mjegull që hedh një vello mbi malet e largëta.

Dhe një mijë vjet më vonë u ngjita përsëri në malin e shenjtë dhe iu luta përsëri Zotit, duke thënë:

-Zoti im!, malli im suprem dhe plotësia ime, unë jam e djeshmja jote dhe ti je e nesërmja ime. Unë jam rrënja jote në tokë dhe ti je lulja ime në qiell; së bashku do të rritemi para diellit.

Dhe Zoti u përkul mbi mua dhe më pëshpëriti fjalë të ëmbla në vesh. Dhe si deti, që përqafon përroin që shkon drejt tij, Zoti më përqafoi.

Dhe kur zbrita në fusha dhe në lugina, pashë se edhe Zoti ishte atje.