Intervistë me Estela Chocarro: Romani Noir në Navarrën më rurale.

Ne kemi privilegjin dhe kënaqësinë të kemi sot në blogun tonë me Estela Chocarro, shkrimtar, autor i seri romanesh krim me protagonist gazetarin Víctor Yoldi dhe ekspertin e artit Rebeca Turumbay.

Vendosur në Cárcar, një qytet Navarrese me pak më shumë se një mijë banorë, këtë seri sjell romanin e krimit në një mjedis e pazakontë në zhanër, rurale, duke arritur një noir të brendshëm që është origjinal, i freskët, i ndryshëm dhe që e kap lexuesin.  

Actualidad Literatura: Tre romane të botuara nga seria juaj e krimit,  Varrimi tjetër do të jetë i juaji, Askush nuk ka vdekur në katedrale y Unë do të të jap një puthje para se të vdes. Ju thoni se pasioni juaj për letërsinë vjen nga babai juaj, i cili donte t'ju tregonte legjenda dhe histori që shërbejnë si frymëzim. Si përfundojnë ato histori në një seri të romaneve kriminale?

Zgjimi i përplasjes: Babait tim i pëlqen të tregojë histori të "kohërave të tij" dhe të kohërave të të tjerëve që kanë jetuar para tij. Disa prej tyre janë anekdota të thjeshta, por e vërteta është se personazhet dhe komplotet, ose pjesë të tyre, më kanë frymëzuar, kryesisht kur flas për Cárcar dhe njerëzit e tij. Imagjinoj se dashuria ime për tregimin vjen nga ai.

AL: Zhanri i zi është në modë, por e vërteta është që brenda zhanritlumi i zi ka shumë lloje të ndryshme të romanit. Çfarë mund të gjejnë lexuesit në romanet tuaja përveç kapjes së hetimeve të krimit?

KE: Ka gjithnjë e më shumë nën-zhanre brenda zhanrit të zi, është e vërtetë. Romanet e mia mund të futen në Familjen Noir, Krimin Lokal, Rural Noir ... Ato janë histori me protagonistë të njerëzve të zakonshëm, të cilët në parim nuk kanë pse të hetojnë një krim, por që nga rrethanat e gjejnë veten në një shakullinë që i shtyn të bëjnë një gjë të tillë. Ato janë vendosur kryesisht në zonat rurale në krahasim me Romanin e Zi tradicional që është urban. Kasta e personazheve është shumë e larmishme për sa i përket moshave dhe origjinës së tyre, dhe unë e dua atë sepse pasqyron shumë mirë botën e globalizuar në të cilën lëvizim, por edhe një botë më të vogël që është ajo e njerëzve të moshuar që kanë jetuar gjithmonë. në një fshat.

AL: Protagonistët tuaj, Víctor Yoldi dhe Rebecca Turumbay, nuk janë policë. As edhe detektivët. Ju ndani veten nga personazhet e zakonshëm të zhanrit të zi spanjoll: policë dhe roje civile. Çfarë do të thotë për ju kur vendosni çështjen që ata janë dy hetues amatorë?

KE: Ndihem shumë më e lirë, më pak e kufizuar. Protagonistët e mi nuk kanë detyrimin për të vepruar, ata e bëjnë atë sepse diçka personale po ndodh me të. Unë mendoj se motivimi dhe përfshirja e dikujt që ndërhyn sepse ata kanë diçka për të humbur ose një motiv personal është më interesant se i dikujt që e bën atë sepse është profesioni i tyre, të paktën është më sugjestionues për mua.

AL: Të gjithë romanet tuaja janë vendosur pjesërisht në Cárcar, qyteti ku ju u rritët. Cárcar ka pak më shumë se një mijë banorë dhe ju po e bëni atë të njohur në të gjithë Spanjën. A janë të vërteta vendet, rrugët, baret… ku vendosni romanet tuaja? Si ju presin tani në qytetin tuaj kur të shkoni?

KE: Të gjitha vendet që shfaqen në libra janë të vërteta, po ashtu janë edhe mbiemrat, thëniet dhe këngët, si dhe shpirti i fqinjëve. E vërteta është që unë shkoj shumë shpesh. Prindërit e mi kanë jetuar gjithmonë atje dhe unë ndjehem si një më shumë, sepse këtu jam lindur dhe rritur. Njerëzit janë të lumtur që qyteti është protagonist i romaneve, por nganjëherë harroj që kam një anë si shkrimtar dhe mendoj se nuk ka ndryshime në trajtim pas botimit, përveç kur dikush më afrohet për të më kërkuar një dedikim ose më thoni diçka në lidhje me njërin nga librat, të cilin e dua njëkohësisht dhe më befason, pasi siç them, ndihem njësoj si gjithmonë sepse jam në shtëpi. 

AL: Në romanin tuaj Unë do të të jap një puthje para se të vdes, ju na vendosni plotësisht brenda një burgu, burgu i ri Pamplona, ​​i konsideruar si një nga më luksozët në Spanjë, ku gjejmë një bandit me rojet e tij që bën çfarë të dojë, rrahë, vrasë dhe madje zyrtarët guxojnë ta prekin atë. A është realiteti i jetës në burg? Si sheshohet me luksin që merr opinioni publik në burgun Pamplona?

KE: Siç më tha drejtori i tij, ai është një burg i ri që u përurua në kulmin e krizës ekonomike dhe kjo ishte arsyeja pse disa detaje u panë si një luks i tepruar kur në të vërtetë burgu ishte i ngjashëm me pjesën tjetër nga vendi. Kishte shumë polemikë me pishinën e brendshme dhe TV plazma, por e vërteta është se pishina ka qenë gjithmonë e zbrazët dhe TV-të nuk janë vendosur kurrë. Secili i burgosur duhet të sigurojë veten nëse dëshiron të shikojë TV. Sa për ngacmuesin e burgut, kjo është një çështje e pushtetit dhe në të gjitha burgjet ka grupe dhe drejtues. Shtë një version më i vogël dhe më i rrezikshëm i shoqërisë në të cilën jetojmë.

AL: Romani juaj i fundit, Unë do të të jap një puthje para se të vdes, u botua vitin e kaluar, në 2017, a ka tashmë një të katërt në zhvillim? A jeni nga ata që fillojnë romanin tjetër sapo mbaron ai i mëparshmi, apo keni nevojë për një kohë rigjenerimi krijuese?

KE: Kur do të të jap një puthje para se të vdesësh, tjetra ishte mjaft e përparuar, sa më shpejt që i dhashë fund një, shumë shpejt më duhej të gjeja një histori tjetër që më pushtoi, u ndjeva si jetime në një farë mënyre. Sidoqoftë, besoj se çdo libër është i ndryshëm dhe çdo moment ju kërkon diçka ndryshe. Libri im i katërt tashmë i është dorëzuar botuesit (ende nuk ka ndonjë datë botimi) dhe unë kam një ide për një tjetër, por nuk jam aq i nxituar për të filluar të shkruaj, siç kam qenë në të kaluarën.

AL: Pirateria letrare: Një platformë për shkrimtarët e rinj për ta bërë veten të njohur apo dëm të pariparueshëm të prodhimit letrar? A i ndalon shkrimtarët të sigurojnë jetesën duke shitur librat e tyre?

KE: Jam i sigurt se nuk ka asnjë anë pozitive për piraterinë. Nuk është një platformë për askënd, sepse sapo një autor i ri pirativ të dëshironte të ngarkonte për punën e tij, ata do të ndalonin së lexuari atë. Njerëzit që piratojnë e bëjnë atë sepse preferojnë të mos shpenzojnë para për libra për sa kohë që ekzistojnë platforma që u japin atyre falas. Nëse një person nuk ka mundësi të paguajë njëzet euro për një libër, ata gjithmonë mund ta blejnë atë në xhep ose version dixhital, madje edhe të presin për një ofertë dixhitale dhe të blejnë ndonjë titull një ose dy euro. Shameshtë një turp i vërtetë të shohësh që disa lexues nuk vlerësojnë kaq shumë orë pune nga shkrimtarë, korrektorë, redaktorë etj. Dhe mbi të gjitha për iluzionin e stërmadh që vendosim në secilin libër. Po nese; Kushdo që pirat po vjedh bukën e shumë shkrimtarëve që nuk paguhen për punën e tyre dhe janë të detyruar të kenë një punë tjetër për të jetuar. Kjo në vendet e tjera nuk ndodh.

AL: Pavarësisht nga imazhi tradicional i shkrimtarit introvert, i mbyllur dhe pa ekspozim shoqëror, ekziston një brez i ri shkrimtarësh që cicëron çdo ditë, për të cilët rrjetet sociale janë dritarja e tyre e komunikimit në botë. Si është marrëdhënia juaj me rrjetet sociale?

KE:  Unë jam shumë Facebook, megjithëse kam edhe Twitter dhe Instagram, të cilat i përdor më pak. Unë nuk jam i fiksuar pas rrjeteve sepse ato ju thithin shumë dhe mund t’ju ​​vjedhin kohën për të lexuar dhe shkruar nëse nuk jeni pak të kujdesshëm. Unë mendoj se ata janë fantastikë për të bashkëvepruar me lexuesit, me shkrimtarë të tjerë, të mësojnë rreth botimeve, festivaleve, çmimeve. Të përdorura në masën e duhur, i konsideroj shumë të dobishme.

AL: Format letre apo dixhital?

KE: Deri më tani, gjithmonë letër.

AL: Si është Estela në rolin e lexuesit? Cilët janë librat në bibliotekën tuaj që i rilexoni dhe i shijoni gjithmonë përsëri si herën e parë? Ndonjë autor për të cilin jeni të apasionuar, lloji që bleni të vetmit që botohen?

KE: Epo, më ka ndodhur si shumë kolegë shkrimtarë, të cilët tani lexojnë në një mënyrë tjetër: Unë i kushtoj shumë vëmendje mënyrës se si, personazheve, ritmit, trukeve, etj. Në një farë mënyre e kam humbur freskinë kur lexoj sepse analizoj atë që lexoj, por është e pashmangshme që të jetë kështu sepse të rritesh si shkrimtar duhet të lexosh dhe të mësosh nga ato që shkruajnë të tjerët. Një libër që e kam lexuar disa herë dhe gjithmonë dashurohem në të njëjtën mënyrë është Rebecca, nga Daphne du Maurier. Disa klasikë të tjerë nuk e kanë kaluar provën e kalimit të kohës për mua.

Kohët e fundit kam lexuar me zell Denis Lehane dhe gjithashtu rekomandoj ndonjë gjë nga Joice Carol Oates, Margaret Atwood dhe Sara Waters.

AL: Për ta përfunduar, ju kërkoj t'u jepni lexuesve pak më shumë nga vetja juaj: cilat kanë qenë momentet më të veçanta të karrierës suaj letrare deri më tani? Ato që do u tregoni nipërve dhe mbesave tuaja.

KE: Në numrin e shtatorit të vitit të kaluar, revista Qué Leer botoi një artikull timin me titull: Krimi Lokal ose vënia e dyerve në terren, ku unë fola për nëngjinitë e ndryshme që po shfaqen brenda romanit të krimit. Magazineshtë revista më prestigjioze letrare dhe ishte një moment i shkëlqyeshëm për mua. Por ka akoma një moment tjetër më emocionues; prezantimi i parë i librit tim të parë. Ftesat ishin shitur dhe kishte nga ata që nuk mund të hynin sepse nuk kishte hapësirë ​​të lirë. Kishte shumë njerëz nga Cárcar që jetonin në Pamplona, ​​disa ishin njerëz më të moshuar që bënë një përpjekje të dukshme për të marrë pjesë. Kishte edhe shumë njerëz anonimë, gjë që gjithashtu më befasoi sepse isha një i huaj plotësisht. Ishte e pabesueshme të shihja se si rreth XNUMX njerëz u mobilizuan për të më dëgjuar mua, mua: një person i zakonshëm që kishte shkruar vetëm një libër. Në prezantimin e parë në Cárcar, auditori ishte gjithashtu i vogël dhe unë firmosa më shumë se njëqind kopje. Të ndiesh se mund të jesh profet në tokën tënde është diçka e jashtëzakonshme.

Faleminderit, Estela Chocarro, Ju uroj të vazhdoni të grumbulloni suksese në secilën sfidë që ndërmerrni dhe që të vazhdoni të kontribuoni me shumë romane të shkëlqyera për ne. Ne me të vërtetë duam të vazhdojmë të shijojmë Víctor Yoldi dhe Rebeca Turumbay.