Intervistë me Víctor del Arbol, Çmimi Nadal 2016.

Ne jemi të privilegjuar që kemi sot në blogun tonë me Fituesi i Pemës, Barcelona, ​​1968, Fituesi i Çmimi Nadal 2016 nga Në prag të pothuajse gjithçkaje, Chevalier des Arts et des Lettres për Qeverinë e Republikës Franceze, autor bestseller si psh Një milion pika o Trishtimi i samurajve.

Víctor del Árbol e bën romanin e krimit diçka më shumë se një zhanër. Secila prej historive të tyre është e ndryshme, fillon nga e para, asgjë nuk është e parashikueshme. Asnjë nga romanet e tij nuk përgatit një tjetër për ju. Befasues, emocionues, nga ata shkrimtarë që e lidhin lexuesin, të cilët e pamundësojnë atë të zgjedhë midis veprave të tyre, sepse secili prej tyre ka lënë gjurmë të thella në kujtesën e tij.

Actualidad Literatura: Gjithmonë thua se pasioni yt për letërsinë ka nisur që në fëmijëri, në bibliotekën e lagjes tënde në Barcelonë, ku nëna jote të la me vëllezërit ndërsa shkonte në punë: cili ishte ai libër që të bëri të mendosh “Kur të rritem? do të bëhem shkrimtar"?

Fituesi i Pemës: Në secilën fazë kishte një fazë të ndryshme, dhe disa prej tyre tejkaluan momentet e brezave për të qëndruar si shokë besnikë për pjesën tjetër të jetës sime. Nga ato komike klasike të adaptuara nga fëmijëria te Coetzee, më kanë depërtuar libra dhe autorë si Steinbeck, Faulkner, Fietzcherald, Dostoyevsky, Delibes, Matute, Mallarmé, Lope ... I huaji i Camus më shënoi, ashtu si edhe Manuscript Raven i Max Aub, One Njëqind vjet vetmi nga García Marquez, Hombres del Maíz nga Miguel Ángel Asturias ... Nëse do të kishte një përfundimtar, nuk e di. Të gjithë po më ftonin të provoja. Për arsye emocionale mbaj mend një të rëndësishme: "Requiem për një fshatar spanjoll" nga RJ Sender. Ishte çmimi për çmimin tim të parë letrar (në moshën pesëmbëdhjetë vjeç) dhe në një moment shumë specifik të adoleshencës time kuptova shumë kur zbulova "De Profundis" nga Oscar Wilde. Hapat e mi të parë i nisa entuziast për Historinë dhe ishte frymëzuese të lexoja librat nga Paul Preston dhe Hugh Thomas mbi Luftën Civile Spanjolle, ose Kronikën e Indive nga Bartolomé de las Casas. Kam kaluar shumë mirë me librat e Follet kur nuk kisha shkruar ende Shtyllat e Tokës, me Vozquez Figueroa dhe Tuaregun e tij, me Marsé dhe pasditet e tij të fundit me Terezën… Gjithsesi, le të ndalemi tani. 

AL: Chevalier des Arts et des lettres në 2017. Ju e ndani çmimin me Spanjollë të tjerë të shquar si Carmen Maura, i cili zhvilloi një pjesë të karrierës së saj të madhe profesionale në skenat Franceze, ose Arturo Pérez Reverte, dhe me personalitete të romani i fundit në letërsi, Bob Dylan, ose për të përmendur disa Maryl Streep, Clint Eastwood, Shakira, Carlos Vives ... A është Víctor del Arbol në modë në Francë, një nga tregjet më të mëdha për zhanrin e zi? Çfarë do të thotë ky çmim në karrierën tuaj profesionale?

VDA: Nuk më pëlqen të mendoj se jam një shkrimtar mode në Francë sepse modat kalojnë dhe supozoj se të gjithë ne që i përkushtohemi kësaj kemi vullnetin për të duruar. Përkundrazi, ajo që më bën të lumtur është të shoh që disa nga veprat e mia bëhen pjesë e asaj që ne i quajmë "biblioteka të sfondit" dhe që pavarësisht viteve ato vazhdojnë të lexohen. Më duket se është e rëndësishme që një libër të lexohet jashtë kohës në të cilën është shkruar dhe të mbetet i vlefshëm. Kjo i bën ata klasikë.

Unë do të doja të besoja se të qenit Chevalier des Arts et lettres nga qeveria franceze do të më bëjë një shkrimtar më të mirë, por kam frikë se nuk është kështu. Unë e pranova këtë njohje me shumë lumturi, por duke ditur që mendimi i të tjerëve dhe imi nuk janë domosdoshmërisht në një mendje. Emrat e paraardhësve të mi që ju citoni flasin vetë për një trajektore dhe një incidencë që unë jam akoma larg arritjes. Por sigurisht që është një nxitje për të vazhduar përpjekjen. Një pjesë e vogël e imja që nuk mund ta mbyt do të doja që kjo njohje prestigjioze të zbuste pak rrugën në shtëpi, por nuk jam nën asnjë iluzion. Ne duhet të vazhdojmë përpara.

AL: Shkrimtarët përziejnë dhe centrifugojnë kujtimet e tyre dhe historitë që kanë dëgjuar për të krijuar personazhe dhe situata, profesionin tuaj të vjetër, përvojën tuaj në Mossos, a ka qenë ndonjëherë një frymëzim për ju?

VDA: Fabulimi nga kujtesa personale është tema mbi të cilën bazohet ajo që shkruaj. Rrënja e gjithçkaje është atje, midis palosjeve të së kaluarës që frymëzon, rikrijon, deformon dhe rishpikon vetveten. Përvoja jetësore si Mosso është pjesë e asaj magme kujtimesh dhe përvojash. Thereshtë atje, midis faqeve, në një mënyrë pak a shumë të dukshme, madje edhe për mua. Frika ime, zbulimet e mia, zhgënjimet e mia dhe admirimi im. Një pjesë e jetës sime.

AL: Zhanri i zi, por ndryshe nga shumica e autorëve të zhanrit, nuk ka një personazh që përsëritet, ato nuk vazhdojnë, a mendoni se një nga historitë tuaja do të luajë përsëri në të ardhmen apo secila do të fillojë nga e para ?

VDA: Ndoshta një ditë disa do të vijnë të qëndrojnë, por deri më tani nuk e kam ndjerë atë nevojë. Ajo duhet të jetë një karakter i paharrueshëm, i aftë të tregojë të gjitha aspektet e saj dhe evolucionin e saj ndër vite, siç mund të bëjë për shembull Petra Delicado nga Alicia G. Bartlett e admiruar.

AL: Shumë momente të shkëlqyera që nxisin dhe çimentojnë karrierën tuaj profesionale, siç është suksesi në Francë Trishtimi i Samurajve, ose Çmimin Nadal për Në prag të pothuajse gjithçkaje. Për ju, si shkrimtar dhe si person, cilat janë momentet e veçanta të karrierës suaj profesionale? Ato që do u tregoni nipërve dhe mbesave tuaja.

VDA: Herën e parë që pashë një roman timin në libraritë ("El Peso de los Muertos"), kopertina e La Vanguardia në Sant Jordi në të cilën u shfaq së bashku me Juan Marsé, një nga autorët e mi të referencës, cigaren nga e cila piva herët në mëngjes në Plaza pas ceremonisë së Nadal dhe duke mbetur vetëm duke menduar për fëmijërinë time, vëllezërit e mi. Por mbi të gjitha, mendoj se do tu them nipërve dhe mbesave të mia se më e mira është akoma për të ardhur dhe do të jetë e vërtetë.

AL: Libri juaj i fundit, Mbi shi, botuar në 2017, a ka tashmë një projekt tjetër? A jeni nga ata që fillojnë romanin tjetër sapo mbaron ai i mëparshmi, apo keni nevojë për një kohë për rigjenerimin krijues?

VDA: E lë kohën të kalojë, megjithëse idetë nuk vijnë ose shkojnë automatikisht. Shtë një proces krijues dhe nuk e kontrolloj gjithmonë. Ndonjëherë ndërsa shkruaj, ka sulme në territore të tjera që më frymëzojnë, unë mbaj disa shënime dhe i ruaj të piqen më vonë. Ndonjëherë shkruaj disa faqe për të parë nëse ndihem rehat, nëse funksionon. Nëse jo, braktisni.

Unë jam duke punuar për një histori të re, në procesin e dokumentimit dhe duke mbledhur skeletin strukturor, personazhet ... Do të jetë një proces i gjatë para se të filloj të shkruaj.

AL: Ju keni një roman të shkruar dhe të pabotuar, humnerën e ëndrrave, i cili ishte një finalist për çmimin Fernando Lara 2008. Çfarë ndodhi? Ne e dimë që është një roman detektiv. A nuk keni vend në këtë treg konkurrues, apo jeni ai që nuk dëshironi më ta gjeni?

VDA: Nuk mendoj se është një roman i mirë, megjithëse ideja është, duhet shumë punë dhe nuk më pëlqen ta hedh atë hap prapa për ta rishikuar. Ndoshta nje dite.

AL: Ndonjë hobi apo shprehi kur shkruani? Ata thonë se ju pëlqen të uleni dhe të shkruani në tarracën e lokalit poshtë shtëpisë suaj… A mund ta bëni akoma apo suksesi ju mbyll në shtëpi?

VDA: Hahaha, po, vazhdoj ta bëj. Ndonjëherë një klient vjen tek unë, më përshëndet ose më kërkon të nënshkruaj një libër, por ata janë njerëz të mirë dhe respektojnë privatësinë. Pronarët më njohin dhe nuk ngatërrohen me mua edhe nëse u kërkoj atyre një latte çdo dy orë. Në dimër është pak më e komplikuar, por është çështje e bashkimit të mirë. Më pëlqen të shkruaj në hapësira të hapura, të rrethuar nga gjëra që ndodhin, me cigare, shënime. Në çdo kohë dhe derisa të ndjehem i lodhur.

AL: Dikush t'i tregojë punën tuaj para se t'i lini të shohin dritën?

VDA: Lola, ish partneri im, i lexonte ato. Ai më bëri të shoh gjëra shumë interesante për të cilat nuk isha i vetëdijshëm. Tani e përparoj redaktorin tim ose i kërkoj gruas sime të lexojë disa kapituj individualë për të parë se si merr frymë historia. Por asnjë prej tyre nuk është aq kritik sa unë ndaj vetvetes. Në fund të ditës, unë e di se çfarë po propozoj dhe sa afër apo larg jam për ta arritur atë.

AL: Si përshtaten romanet tuaja në shoqërinë e sotme? Kur shkruani se çfarë doni të kujtojnë lexuesit për ju? Cilat janë temat që ju interesojnë përtej historisë që i mbulon ato?

VDA: Ata përshtaten me dëshirën për të kombinuar përmbajtjen dhe enën. Një ligjërim i azhurnuar, argëtues, i drejtpërdrejtë për të thënë të njëjtat të vërteta të vjetra, dyshime që nuk rezultojnë kurrë dhe tema universale të artit, dëshira për t’u thelluar në atë që jemi dhe kuptimi i gjithë kësaj që ne e quajmë Ekzistencë. Më intereson fëmijëria e humbur, çështja e mizorisë dhe çështja e së mirës dhe së keqes.

Unë nuk e di se çfarë do të kujtojnë lexuesit, nuk e di nëse do të kujtojnë diçka, nëse do të kaloj nëpër kaq shumë gjëra pa lënë diçka të vlefshme.

Por unë gjithmonë e imagjinoj që një fjalë, një paragraf, një libër mund të hapë dyert për dikë që të hyjë në vetvete dhe të largohet me një mori pasigurish personale të zgjidhura.

AL: Unë nuk do t'ju kërkoj të zgjidhni midis romaneve tuaja, por do t'ju kërkoj të hapni shpirtin tuaj si lexues për ne. Cilat janë librat më të konsumuar në bibliotekën tuaj, ata që kalojnë dhe gjithmone lexon perseri? Ndonjë autor për të cilin keni pasion, llojin që bleni të vetmit që botohen?

VDA: Unë kam lexuar të gjithë punën e Delibes, shumë nga ato që janë shkruar dhe botuar në lidhje me Camus, unë kam rilexuar Pasditet e Fundit me Terezën shumë herë. Dhe unë lexova atë që boton sa më shpejt që të shfaqet e përkthyer tek Paul Auster dhe Coetzee. Ruaj me dashuri një antologji të Poezisë Spanjolle me një vend të veçantë për një poezi të caktuar nga Antonio Machado.

AL: Tani që keni arritur ëndrrën e çdo shkrimtari për të jetuar nga puna juaj, a ju dëmton pirateria letrare?

VDA:   Jo vetëm për mua, por për këdo që me të vërtetë ndjen ndonjë shprehje krijuese si të tyren. Ekzistojnë mënyra falas për të hyrë në lexim pa vjedhur: biblioteka, libra elektronikë me çmim të ulur, thasë me letra, hua, iniciativa të shkëmbimit midis kolegëve. Megjithatë, unë jam më i shqetësuar për atë që qëndron pas biznesit të errët të shkarkimeve të paligjshme. Sot ne e dimë se pas këtij altruizmi të rremë ka miliona të vjedhur që minojnë mundësinë që autorë të tjerë të shohin dritën me garanci minimale të qartësisë dhe cilësisë. Unë nuk di si të përcaktoj sasinë e vlerës monetare të një libri, por unë e di të gjithë punën që qëndron pas tij, në mënyrë që të përfundojë tek lexuesi, shkrimtarët, redaktorët, shitësit e librave, gazetaria kulturore ... Ka shumë njerëz që përfundojnë të dëmtuar që disa pasurohen në mënyrë të paligjshme. Ne e njohim prej vitesh, e kemi parë në tregun muzikor. Dhe një injorant mund të mësojë, por si mund të bindet një budalla? Sepse është marrëzi të mos duash të shohësh që në planin afatgjatë kjo strategji është e dëmshme për të gjithë.

AL: Këto ditë kur largimi i Lorenzo Silva nga Twitter është një temë e modës, nuk mund të mos ju pyes: Si është marrëdhënia juaj me rrjetet sociale? A i ndihmojnë ata shkrimtarit të jetë në kontakt me lexuesit apo janë një xhungël që gjeneron vetëm shpërqendrim?

VDA: Sinqerisht, çdo herë pak më larg. Megjithëse hezitoj të heq dorë sepse kam pasur takime dhe zbulime të shkëlqyera në rrjetet sociale. Kryesorja është të ruash respektin, saktësisht siç do të ishe sikur ta kishe atë person përballë. Rrjetet janë një mjet komunikimi dhe shkëmbimi që unë dua, por trollet po fitojnë lojën, narcizistët, ata që kërkojnë popullaritet vetëm me shpenzimet tuaja, tërheqin vëmendjen ... Përfundon duke u lodhur dhe mbi të gjitha, dekurajuese. Por akoma ia vlen.

AL: Format letre apo dixhital?

VDA: Paper.

AL: Në mbyllje, si gjithmonë, unë do t'ju bëj pyetjen më intime që mund t'i bëni një shkrimtari: Pse shkruani?

VDA: Një ditë do ta di. Apo ndoshta nuk doni ta dini. Ndoshta thjesht dëshironi ta vazhdoni ta bëni.

Faleminderit Víctor del Árbol, ju uroj të vazhdoni të keni shumë suksese dhe të vazhdoni të na jepni shumë romane madhështore.