Intervistë me Roberto Martínez Guzmán, autor i serialit të zi me protagonist Eva Santiago.

Ne jemi të kënaqur që kemi sot në blogun tonë me Roberto Martinez Guzman, Orense, 1969, autor i serisë së romaneve kriminale me protagonist Eva Santiago, dhe shitësi më i mirë i jo-trillimeve Letra nga Abuzimi.

«Për mua, secili lexues që zgjedh një nga librat e mi është një privilegj, sepse ai ma kushton kohën dhe besimin e tij. Inshtë në duart e mia që dua të përsëris. Dhe ta bindësh atë është një sfidë ".

Actualidad Literatura: Katër libra, dy zhanre dhe dy protagonistë, një fiktiv, Eva Santiago, inspektore e Policisë Kombëtare, për serialin tuaj të krimit dhe një i vërtetë, Montse, me një emër fiktiv, për veprën tuaj të parë, një histori jofiction me sfond sociale intensive, Letra nga abuzimi. Çfarë lidhje ka midis të dyve? Si ndodh kalimi nga njëri në tjetrin?

Roberto Martinez Guzman: Nuk ka asnjë lidhje dhe, në thelb, asnjë hap specifik nga njëri në tjetrin. Letrat nga abuzimi është një tren që kalon një herë në jetë. Një projekt që ka nevojë për një sërë kushtesh që janë shumë të vështira për tu ndodhur në të njëjtën kohë: një ditar i shkruar në një situatë të tillë dhe vullneti i protagonistit për të dalë në dritë, edhe nëse është anonimitet. Ai ma vuri në duar dhe më dukej se nuk duhej ta lejoja të kalonte sepse një dokument unik do të humbte. Arsyeja që ishte libri im i parë për shitje është se deri në atë moment nuk kisha menduar të botoja ndonjë gjë që kam shkruar, dhe as nuk do ta kisha bërë nëse Amazon nuk do të ishte vendosur në Spanjë menjëherë pas kësaj. Dua të them që karriera ime si romancier nuk varet nga ai libër, por nga mundësia e vetë-botimit me garanci për arritjen e një numri të madh të lexuesve. Kam shkruar më parë dhe kam vazhduar të shkruaj më vonë, që ishte vetëm një paragraf.

AL: Shkrimtarët përziejnë dhe centrifugojnë kujtimet e tyre dhe historitë që kanë dëgjuar për të krijuar personazhe dhe situata. Herë të tjera, si në librin tuaj të parë, ata shprehin një histori të vërtetë. Çfarë e lëviz Roberto Martínez Guzmán? Çfarë dëshironi të gjeneroni tek lexuesit tuaj?

RMG: Në librin tim të parë, unë u preka nga mundësia që ta vendos lexuesin në këpucët e një gruaje që po abuzohet nga partneri i saj. E kuptova që puna ime ishte ta vendosja gazetën në duart e lexuesit pasi e kisha shkruar dhe do të qëndroja pranë tij për të treguar boshllëqet e mundshme të lëna nga letrat që nuk ishin shkruar për t'u botuar. Gjithashtu se detyra ime nuk ishte të gjykoja atë që pasqyrohej në to, por të përqendrohesha vetëm në përfundimin e historisë, duke kërkuar që lexuesi ta jetonte historinë në vetën e parë dhe, në fund të fundit, ishte ai që gjykoi faktet.

Nga ana tjetër, në romanet e mia unë gjithmonë dua që lexuesi të takojë personazhe që mund t'i përkasin jetës së tyre të përditshme. Mendoj se është një mënyrë që historia gjeneron interes më të madh tek lexuesi dhe se, nga ana tjetër, ai mund të identifikohet me të më lehtë. Nuk më pëlqejnë personazhet që nuk do t’i takonim kurrë në rrugë. Dhe po, e pranoj që krijoj shumë personazhe nga një person real.

AL: Libri juaj i fundit, Shtatë libra për Evën, botuar në 2016, është i treti në sagë, por, në të vërtetë, është i pari, është ai që tregon historinë e protagonistit tuaj përpara se të vendosni të bëheni polic. A do të vazhdojmë të jetojmë aventura të Eva Santiagos? A do të kthehemi atje ku u ndal më pas Kafe dhe cigare për një funeral? A do të ktheheni në jo-trillim?

RMG: Së pari, jo, unë nuk do të kthehem në trillime: është një tren shumë specifik që ka ndodhur një herë në jetë. Nuk pres për herë të dytë.

Lidhur me inspektorin Eva Santiago, që nga fillimi mendova se të gjitha romanet ishin vetëpërfunduese, të pavarura nga njëra-tjetra dhe se ato mund të lexoheshin në çdo mënyrë, në mënyrë që lexuesi të mos ndihej i bllokuar në një sagë, dhe kjo, nëse ata e vazhduan atë, ata do të ishin sepse ishte me të vërtetë që i pëlqyen. Nga ajo pikë e tutje, edhe unë nuk ndihem i lidhur me të, dhe mbase kjo është arsyeja pse unë nuk kam vendosur ende nëse do të ketë më shumë dërgesa. Përkundrazi, nuk kam vendosur kur. Në parim, shpresoj t'i kushtoj më shumë romane, por nuk e di nëse do të jetë libri tjetër apo pas disa vitesh. As sa do të ketë. Ajo që mund të them është se të gjitha do të jenë raste të Inspektores Eva Santiago, përveç një, e cila do të jetë një roman përmbyllës. Me fjalë të tjera, nëse Shtatë libra për Eva është origjina e Eva Santiago, është e mundur që të ketë një dërgesë që është fundi i Eva Santiago.

AL: Libri i parë në serinë e Eva Santiago, Vdekja pa Ringjallje, Isshtë përkthyer në italisht dhe anglisht, dhe është një bestseller në Meksikë, një nga tregjet kryesore të zhanrit. A funksionon romani i krimit Orense në tregun e huaj? A shet Galicia jashtë kufijve tanë?

RMG: Nuk është se Galicia shet, por ajo shet çdo vend që është i vendosur mirë dhe i qëndron besnik karakteristikave të tij. Kjo ishte e qartë për mua që në fillim, se nëse doja një lexues, i cili as nuk e dinte se ku ishte Galicia, i interesuar për historinë dhe i identifikuar me vendin, ai duhej të ishte shumë besnik ndaj gjeografisë, zakoneve dhe mentalitetit të saj nga njerëzit . Unë jam një nga ata që besoj në thënien se nuk ka asgjë më universale sesa ajo që është rreptësisht lokale. Dhe po, unë mendoj se pak njerëz e njohin Galicia në Meksikë dhe megjithatë, në kohën e saj ishte një lider në shkarkimet e ebook për një kohë të gjatë.

AL: Një nga librat tuaj, Kafe dhe cigare për një varrim, e dyta në serinë e Eva Santiagos, e botuat atë me këste falas, me Libra Serialë, të disponueshëm në blogun tuaj dhe në platforma të ndryshme. Ndërsa e postonit, keni ndërvepruar me lexuesit, madje keni zhvilluar një garë për të menduar se kush ishte vrasësi. Si ishte përvoja pas suksesit të shitjeve të Vdekja dhe ringjallja? Çfarë doli nga ai eksperiment për Roberto Martínez Guzman?

RMG: Mbaj mend që e përballa me shumë frikë. Për faktin se mund të pëlqehet më pak, por mbi të gjitha, për shkak të rrezikut që romani i parë do të hante të dytin. Vdekja pa Ringjallje shitet shumë mirë dhe për një kohë të gjatë dhe shpesh ndodh që, në këto raste, shumë lexues të vazhdojnë të identifikohen me romanin e parë. Duket marrëzi, por që përfundon duke marrë një hije të gjatë që errëson gjithçka që postoni më pas. Në këtë kuptim, mbase fakti që Kafeja dhe Cigaret për një Varrim u botua me këste dhe për disa muaj e lehtësoi këtë rrezik. Në këtë kuptim, gara për të gjetur vrasësin gjithashtu synoi të tërhiqte vëmendjen e lexuesve të së parës dhe t'i përqendronte ata në atë histori të re, në të cilën ishte një vrasës që duhej zbuluar.

AL: A ju dëmton pirateria letrare? A mendon se do t’i japim fund një ditë?

RMG: Jo, nuk më bën keq, sepse nuk e dëgjoj. Seriozisht, kurrë nuk i kam dhënë shumë rëndësi. Jam i bindur që njerëzit që shkarkojnë libra pirate, në të vërtetë, nëse nuk do të mund ta bënin këtë, as ata nuk do ta blinin legalisht nga ju. Përkundrazi, unë besoj se kushdo që shkarkon një libër pirate sot do të lodhet nga skedarët e prishur, viruset e kamufluara dhe kështu me radhë për një kohë dhe do të kalojë në libra elektronikë legalë. Dhe në atë kohë, ju do të mbani mend autorët që keni lexuar të hakuar dhe të pëlqyer.

Jam i bindur për të, ose dua të jem, sepse më duket një luftë e humbur dhe se është shumë e vështirë që ajo të përfundojë. Shumë më tepër kur Amerika Latine është një kontinent shumë, shumë miqësor për lexuesit dhe nuk ka shumë burime për t'i blerë ato (në vende si Venezuela është drejtpërdrejt e pamundur). Kjo krijon një strukturë të madhe për të hyrë në e-libra pirate. Por jo vetëm piratët, edhe shkarkimet ligjore falas. Për t'ju dhënë një ide Kafe dhe cigare për një funeral është botuar në Play Store. Një javë e çmova, një dollar, për të vlerësuar ndryshimin, dhe shita katër ose pesë kopje. Shumë, shumë larg shifrave të saj, sepse si një shkarkim falas, brenda një jave, zakonisht ka midis dy mijë e pesë mijë shkarkime. Kjo është situata.

AL: Ndonjë hobi apo shprehi kur shkruani? A keni njerëz të cilëve u jepni romanet tuaja përpara se të bëni një korrigjim përfundimtar me sugjerimet e tyre?

RMG: Më shumë se mania, është një zakon. Zakonisht shkruaj në kompjuter, korrigjoj, shtyp, korrigjoj në letër, shkoj në skedarin e kompjuterit, e korrigjoj në celular, e ribotoj dhe përsëri, i jap një letër kalimi. Në atë mënyrë dhe të jesh në gjendje të përsërisësh një hap. Të gjitha korrigjimet që më duhen derisa të ulem në një tarracë, me çarçafët të mbështetur në prehër dhe nuk gjej asgjë që mund ta shprehja më mirë. Ky është zakoni im, duke korrigjuar ato që shkruaj ulur në një tarracë, pa nxitim, me tekstin e shtypur në letër dhe një kafe para tij.

Dhe po, sigurisht që kam autorë që shërbejnë si lexues zero. Ata për mua dhe unë për ta, nga miqësia dhe shoqëria e thjeshtë.

AL: Unë kurrë nuk i kërkoj një shkrimtari të zgjedhë midis romaneve të tij, por kërkoj t'ju njoh si lexues. Cili është ai libër që ju kujtohet me dashuri të veçantë, që ju ngushëllon ta shihni në raftin tuaj? Ndonjë autor për të cilin jeni të apasionuar, lloji që bleni të vetmit të botuar?

RMG: Më kujtohet me ëndje romani i parë që kam lexuar në jetën time, madje si fëmijë: Një tjetër kthesë e vidës, nga Henry James. Më pëlqeu aq shumë sa më ngjalli interesin për të shkruar histori. Këto ditë, unë zakonisht blej gjithçka që boton Karin Slaughter.

AL: Cilat janë momentet e veçanta të karrierës suaj profesionale si shkrimtar? Ato që do u tregoni nipërve dhe mbesave tuaja.

RMG: Unë e kam kërcënuar djalin që të mos më japë nipër e mbesa, sepse nuk jam i përgatitur psikologjikisht të jem gjysh. Të paktën tani për tani. Kështu që shpresoj që kur të gjendem në atë situatë, të kem shumë momente të ardhshme për t'ju thënë. Nga ata që kanë përjetuar deri më tani, mund të mbetem me dy: ditën që Vdekja pa Ringjallje arriti pozicionin e parë të shitjes në Amazon Spanjë dhe një tjetër që nuk e prisja me asnjë mënyrë, kur Instituti i Inxhinierisë së Njohurive të UAM publikoi së fundmi vitin studimi i tij mbi pasojat në Spanjë të Ditës së Librit dhe vendosi që Shtatë Libra për Evën të ishin romani i krimit më i rekomanduar nga lexuesit në Twitter. Sinqerisht, unë isha shumë e ngazëllyer.

AL: Numri një në shitje në Amazon, shkrimtar i shenjtëruar i trillimeve të krimit, duke fërkuar supet me më të mirët, ju keni zgjedhur botimin në tryezë,… A është vendimi juaj apo është kaq e vështirë për një botues të madh të vërë bast për një shkrimtar, madje nëse dikush është tashmë aq i konsoliduar sa A është Roberto Martínez Guzmán?

RMG: Vite më parë mendova se një botues nuk do të botonte kurrë një autor të panjohur si unë, pa një prani në media dhe që jeton në një qytet të vogël si Ourense. Dhe kjo është arsyeja pse unë kurrë nuk kam menduar të botoj atë që kam shkruar, sepse nuk kam dashur që shitjet e mia të varen nga angazhimi i miqve të mi për të më lexuar. Jo, nuk u shes miqve të mi dhe as nuk u kërkoj atyre të blejnë ndonjë nga librat e mi. Unë kurrë nuk e kam bërë atë, as nuk dua ta bëj. Në ditët e sotme, gjithçka ka ndryshuar, ebook-u është përhapur dhe një autor mund të ketë qasje te lexuesit, pavarësisht nëse ata kanë mbështetjen e një botuesi të madh, një botuesi të vogël apo një vetë-botuesi. Vdekje pa ringjallje Unë nuk ia ofrova askujt, por pasi fitoi rëndësi në listat e shitjeve, së shpejti zgjoi interes për disa. Nuk doja ta botoja, sepse në atë moment mendova se tashmë ishte djegur mjaft. Shtatë libra për Evën do të dilnin me një botues. Në fakt, interesi i tij lindi kur ai sapo kishte filluar ta shkruante, por në fund të fundit nuk arritëm një marrëveshje dhe nuk e kisha mendjen ta botoja vetë. Në vend të kësaj, Kafeja dhe Cigaret për një Varrim dolën me Libra Serialë, në zemër, një shtëpi botuese që sapo kishte filluar dhe që më ofroi një projekt që më tërhiqte.

Realiteti është se nëse vetë-boton dhe shet, janë botuesit ata që të afrohen dhe të ofrojnë edicionin e tyre. Diçka logjike, pasi biznesi i tij është të shesë libra. Nëse mund të pranoj ose jo, varet nga promovimi që ata më ofrojnë, sepse për mua, sot, është çelësi për ju që të zgjidhni ato ose për vetë-botime. Isshtë pak si kur një person nuk ka një partner, por është shumë i mirë vetëm. Ajo nuk ka nevojë ta ketë, dhe nëse një ditë ajo pranon të angazhohet, kjo është për shkak se ajo ndihet e sigurt se do të jetë më mirë.

AL: Fenomeni i rrjeteve sociale krijon dy lloje shkrimtarësh, ata që i hedhin poshtë dhe ata që i adhurojnë. Duket se keni një marrëdhënie të shkëlqyeshme me ta. 136.000 ndjekës në Twitter. Çfarë merrni nga mediat sociale? Çfarë sjellin ato pozitive në jetën tuaj, në profesionin tuaj? A e tejkalojnë shqetësimin?

RMG: 136.000 ndjekës në shumë vite që kam qenë në Twitter. Logshtë logjike pasi që i gjithë promovimi varet nga unë. Duhet të shtrydhni rrjetet sociale shumë më tepër sesa do të dëshironit. Dhe Twitter ishte një kohë kur ishte ikja më e mirë. Sot është mjaft e papërdorur. E mira e rrjeteve sociale është se ju mund të bëheni të njohur vetë pa u varur nga palët e treta dhe gjithashtu se jeni në kontakt të drejtpërdrejtë me të gjithë lexuesit që dëshirojnë ta bëjnë këtë. Alsoshtë gjithashtu një burim kënaqësie, kur dikush ju thotë se keni bërë orë të tëra gjumë ose, siç më tha një lexues një ditë, që e keni bërë që të shkojë të lexojë në rrugë. Me të vërtetë është një nga kënaqësitë më të mëdha që të jep shkrimi dhe që kompenson të gjitha problemet, të cilat ka gjithashtu. Pjesa e keqe e rrjeteve është se ata ju privojnë nga shumë kohë që duhet të shkruani.

AL: A është e mundur, në këto kohë, të sigurosh jetesën duke shkruar?

RMG: Po, ka njerëz që bëjnë. Por sigurisht, përveç që të pëlqen, ke nevojë për një karrierë pak a shumë të gjerë, një promovim të caktuar të garantuar dhe madje do të guxoja të them se është e nevojshme që librat tuaj të jenë përkthyer në disa gjuhë. Në çdo rast, kjo gjithashtu varet nga ajo që secili ka nevojë për të jetuar. Ka njerëz që vendosen për pak dhe e kanë më të lehtë për të bërë hapin e sipër dhe ka njerëz të tjerë që kanë nevojë për më shumë të ardhura dhe e kanë të vështirë të heqin dorë nga tarifimi në dy mënyra.

AL: Libër dixhital apo letër?

RMG: Në letër, edhe pse në fund, gjithmonë përfundoj duke zgjedhur ebook-un për lehtësi.

AL: Për ta mbyllur, si gjithmonë, unë do t'ju bëj pyetjen më intime që mund t'i bëni një shkrimtari: Pse shkruani?

RMG: Sepse më pëlqen të tregoj histori. Unë thashë një ditë në Twitter se secili roman ishte një ftesë për lexuesit për të bërë një shëtitje nëpër pjesën më të thellë të mendjeve tona; shikoni mënyrën tonë të të kuptuarit të njerëzve, ato që ne i konsiderojmë të rëndësishme dhe interesante, rrethanat që mund të na ndodhin në jetë dhe mënyrën se si i interpretojmë ata. Isshtë se lexuesi ofron ta marrë për dore për të jetuar një situatë që nuk e ka imagjinuar kurrë. Kjo është arsyeja pse, për mua, secili lexues që zgjedh një nga librat e mi është një privilegj, sepse ai ma kushton kohën dhe besimin e tij. Inshtë në duart e mia që dua të përsëris. Dhe ta bindësh atë është një sfidë.

 Falënderim Roberto Martinez Guzman, ju uroj shumë suksese, që rreshti të mos ndalet, dhe që ju të vazhdoni të na befasoni me çdo roman të ri.