Poeti Ida Vitale (Uruguaj, 1923) ka qenë fituesi i Çmimi Cervantes, letrat më prestigjioze të Spanjës, të dorëzuara edhe një herë në Ditën e Librit. Isshtë një vit tjetër me radhë që çmimi kalon oqeanin dhe shkon në duart e një autori me një karrierë shumë të gjatë. Marr 6 poezi të tij më të spikatur.
Ida Vitale
Lindur ne Montevideo, Ida Vitale është poet, përkthyes, eseist dhe kritik letrar, dhe është pjesë e thirrjes Brezi i 45, ku shkrimtarë të tillë si Mario Benedetti, Juan Carlos Onetti o Idea Vilariño. Poezia e tij mbart mbiemrat e intelektual, stilolaps también popullor, universal dhe gjithashtu personale, dhe kështu i tejdukshëm sa i thellë.
Ai ka marrë disa çmime të tjera të tilla si Çmimi Octavio Paz, Çmimi Alfonso Reyes, Çmimi Reina Sofía ose Çmimi Ndërkombëtar i Poezisë Federico García Lorca. Cervantes është pa dyshim prekja përfundimtare e kaq shumë viteve dhe karrierës. Ai aktualisht banon në Shtetet e Bashkuara.
Ndër punën e tij, titujt e Drita e kësaj kujtese, Rendrrat e qëndrueshmërisë, Aty ku fluturon kameleoni, kopshte imagjinare o Reduktimi i pafundësisë.
7 poezi
Për të zbritur në tokë
Ju vishni çizmet tuaja të shiut,
sytë e shiut
dhe pesimizmi i breshërit të mundshëm,
pranoni kupën verbuese të mëngjesit,
me mend baltë,
të ftohtit kundër lëkurës gëlqerore,
shpik planet e kundërta,
apostrofë dhe tronditje,
supozon zhurmën e poezisë
strehuar në shtrat, si një mace.
Por dorëzohu pak nga pak
Zbrit dhe futu në fushën e radarit të vdekjes,
Si çdo ditë,
natyrshëm, tautologjikisht.
Fjala
Fjalët e pritshme,
përrallore në vetvete,
premtime të kuptimeve të mundshme,
i lezetshëm,
ajrore,
i zemëruar,
ariadnes.
Një gabim i shkurtër
i bën ato zbukuruese.
Saktësia e tij e papërshkrueshme
na fshin.
takim
Dikur një pyll fjalësh
një shi pritës fjalësh,
një i zhurmshëm ose i pathënë
konventa e fjalëve,
një myshk i shijshëm pëshpëritës,
një gjëmim i zbehtë, një ylber oral
e mundshme o disidencë e lehtë e lehtë,
kishte pro dhe kundra,
po dhe jo,
pemë të shumëzuara
me një zë në secilën prej gjetheve të saj.
Kurrë më, do të thuhej,
heshtja.
Kjo botë
Unë thjesht e pranoj këtë botë të ndriçuar
e vërtetë, e paqëndrueshme, e imja.
Unë vetëm lartësoj labirintin e tij të përjetshëm
dhe drita e saj e sigurt, edhe nëse është e fshehur.
Zgjohu ose mes ëndrrave,
kati i tij i parë i varrit
dhe eshte durimi yt ndaj meje
ai që lulëzon.
Ka një rreth të shurdhër,
paqartë ndoshta,
ku pres verbërisht
shiu, zjarri
pa zinxhirë
Ndonjëherë drita e saj ndryshon
është ferr;
ndonjëherë rrallë
parajsa.
Dikush mundet mbase
gjysmë dyer të hapura,
Për të parë përtej
premtime, vazhdimësi.
Unë jetoj vetëm në të,
Shpresoj prej tij,
dhe ka mjaft çudi.
Une jam ne te,
Une qendrova,
i rilindur
Detyrimet ditore
Mos harroni bukën,
mos harroni atë dyll të errët
që ju duhet të shtriheni në pyll,
as kanellën e garniturës,
nuk duhen erëza të tjera.
Vrapo, korrigjo, lundro,
kontrolloni çdo rit të brendshëm.
Merrnin pjesë në kripë, në mjaltë,
në miell, në verë të padobishme,
shkel në prirjen boshe pa zhurmë të mëtejshme,
ulërima e djegur e trupit tuaj.
Kaloni, përmes kësaj gjilpëre të njëjtë,
mbrëmje pas mbrëmje,
midis një pëlhure dhe një tjetre,
ëndrra e hidhur,
pjesë të qiellit të copëtuar.
Dhe kjo gjithmonë në dorë një top
endet pafund
si në kthesat e një labirinti tjetër.
Por mos mendoni
mos u mundo,
endje
Ofshtë pak e dobishme të kujtohet,
kërkoni favor midis miteve.
Ariadna ju jeni pa shpëtim
dhe pa një plejadë për të të kurorëzuar.
Te jesh vetem
Një qenie e pafat vetëm,
një njeri me fat në buzë të vetvetes.
Çfarë më pak? Çfarë tjetër vuani?
Çfarë trëndafili pyet, vetëm erë dhe trëndafil,
vetëm prekje delikate, ngjyra dhe trëndafili,
pa gjemba të fortë?
Në Quevedo
Një ditë
ai ngjitet nga poli në ekuator
po bie
të pendëve të parajsës
në lugin e gjakut ku bie
llogaria më e saktë
për qëndrim duke gërmuar në Quevedo
kerubin i urrejtjeve të mprehta
Shpirtrat Luciferian
komode në katër të fundit të njeriut
gjykimi i vdekjes lavdi ferr.