Guadalupe Grande. 4 nga poezitë e tij në kujtesën e tij

Guadalupe Grande, Poeta Madrilenas, eseist dhe kritika, vdiq në Madrid sapo filloi këtë 2021 për shkak të një sëmundje të zemrës, me 55 vjet. Bijë unike edhe për poetët Felix Grande dhe Francesca Aguirre, me të përfundon një prejardhje e shquar letrare. Në kujtesën e tij, shkon kjo zgjedhja e 4 poezive që i përkasin veprës së tij.

Guadalupe Grande

Shkalla në Antropologjia sociale nga Universiteti Complutense, gjatë gjithë karrierës së tij ai mori pjesë në ngjarje letrare të tilla si Shfaqja e Parë Ibero-Amerikane e Poezisë dhe Festivali Ndërkombëtar i Poezisë Medellín, ose INVERSO Madrid festival. Si kritike letrare, ajo punoi në El Independiente, El Urogallo, reseña, ose El Mundo, midis gazetave dhe revistave të tjera.

Ai gjithashtu ka punuar në fushën e komunikimit të Teatri Mbretëror dhe ishte përgjegjës për veprimtarinë poetike të Universiteti Popullor José Hierro, në San Sebastián de los Reyes.

Në 1995 ajo u dha Çmimin Rafael Alberti nga Libri i Lilith, dhe gjithashtu botoi librat me poezi Çelësi i mjegullës, Hartat e dyllit y Hotel për iriq.

4 poezi

Hiri

Fjalori i inventarit
listoni numrin e saktë
llogaritja e një gjuhe
që nuk mund ta kuptojmë

Unë them se nuk ka harrim;
ka vdekje dhe hijet e të gjallëve,
Ka mbytje anijesh dhe kujtime të zbehta
ekziston frika dhe pamaturia
dhe përsëri hije dhe të ftohtë dhe gur.

Harresa është vetëm një artificial i tingullit;
thjesht një fund i përhershëm që shkon
nga mishi në lëkurë dhe nga lëkura në kockë.
Ashtu siç fjalët e para janë bërë nga uji
dhe pastaj baltë
dhe pas gurit dhe erës.

Çastit

Gjurmët

Ne jemi një çështje e çuditshme
kush do të na thoshte
se kemi vuajtur aq shumë
Por kujtesa jonë nuk digjet
dhe ne nuk dimë më si të vdesim

Kujtesa e jetës,
kujtimi i ditëve dhe jetës,
thikë që hap botën
duke përhapur disa guxim që nuk mund t’i deshifroj.

Kujtesa e pasditeve dhe dritës,
ti ndriçon pamjen
ju jeni vrojtimi i paepur,
busulla e ashpër, dëshmitari i burgut
që nyjet e kohës në burgun e saj.

Çfarë po kërkon, kujtim, çfarë kërkon.
Ju më ndiqni si një qen i uritur
dhe ti tërheq vështrimin tënd të mëshirshëm në këmbët e mia;
duke nuhatur, i dëmshëm, gjatë rrugës
gjurma e ditëve që ishin,
se nuk janë më dhe se nuk do të jenë kurrë.

Rrobat e lumturisë ju veshin
dhe shkretimi të ka bërë të kujdesshëm;
kujtim i jetës, kujtim i ditëve dhe jetës.

Pranë derës

Shtëpia është e zbrazët
dhe aroma e shpresës së tërbuar
parfumojnë çdo cep

Kush na tha
ndërsa shtriheshim në botë
që do të gjenim ndonjëherë
strehë në këtë shkretëtirë.
Kush na bëri të besojmë, të besojmë,
-më keq: prisni-,
që pas derës, nën kupë,
në atë sirtar, pas fjalës,
në atë lëkurë,
plaga jonë do të shërohej.
Kush na gërmoi në zemrat
dhe më vonë nuk dinte çfarë të mbillte
dhe na la këtë gropë pa farë
ku ka vetëm shpresë.
Kush doli më pas
dhe ai na tha butë,
në një çast të lakmisë,
se nuk kishte cep te priste.
Kush ishte kaq i pamëshirshëm, kush,
kush na e hapi këtë mbretëri pa kupa,
pa dyer ose orë të buta,
pa armë, pa fjalë me të cilat farkëtohet bota.
Alshtë mirë le të mos qajmë më
mbrëmja akoma bie ngadalë.
Le të bëjmë udhëtimin e fundit
të kësaj shprese të mjerë.

Fuentes: El Mundo - Poezi të Shpirtit