Edhe një vit Nuk u jap asnjë çerek kungujve të huaj. Jo të gjitha mjetet e lakuriqëve të natës, rrjetëza dhe shtëpitë e përhumbura që pushtojnë dyqanet dhe baret. As në ahengjet shkollore të kostumeve dhe fantazmave miniaturë të shtrigave (disa më pas ëndërrojnë ...). Unë nuk shkoj me kohën dhe as jam politikisht korrekt sepse kam qëndruar me të, me Don Juan Tenorio. Me mitin tani të sharë (ose të riinterpretuar) të kafkës më poshtëruese dhe mashtruese, por edhe të më të dashuruarve dhe të shpenguarve.
Don Jose Zorrilla shkroi historinë e tij në 1844, gjë që ju frymëzoi Mashtruesi i Seviljes nga 1630, i atribuohet Tirso de Molina. Dhe është ajo që duhet të lexoni dhe veçanërisht ta shihni të përfaqësuar në këto data të ardhshme. Unë e di se lufta ime është një luftë e humbur, por Unë do të përpiqem të luftoj çdo vit për të vazhduar t'i jap asaj rëndësinë e saj. Nxënësve të shkollës iu desh ta mësonin atë kohë më parë dhe ta recitonin atë. Tani… është tani. Epo, unë kthehem çdo fund tetori në konakun e Dafinës për ta gjetur atë duke shkruar letrën e tij. Këto janë disa nga vargjet e tij më të paharrueshme.
DON JUAN
Sa bërtasin ato mallkuar!
Por rrufeja e keqe më thyen
po në përfundimin e letrës
ata nuk paguajnë shtrenjtë për britmat e tyre!
***
Këtu është don Juan Tenorio
dhe nuk ka asnjë njeri për të.
Nga princesha krenare
atij që peshkon në një varkë të ulët,
nuk ka asnjë femër të cilës nuk i regjistrohem,
dhe çdo kompani mbulon
nëse është në ar ose në vlerë.
Kërkoji rebelët;
mbyll lojtarët;
kush mburret ta presë,
Le të shohim nëse ka dikush që e tejkalon atë
në lojë, në luftë ose në dashuri.
***
Kudo që shkoja
arsyeja që unë u përplasa
virtytin që tallesha,
Unë u talla me drejtësinë
Unë tashmë kam shitur gra.
Unë zbrita në kabina,
Unë u ngjita në pallate,
Unë u ngjita në manastirë
dhe kudo që u largova
kujtim i hidhur për mua.
***
Unë bërtita në qiell, dhe ai nuk më dëgjoi.
Por nëse dyert e saj më mbyllin,
e hapave të mi në Tokë
përgjigju parajsës, jo mua.
***
Largohu, gur i shtirur!
Lëre, liroje atë dorë
se ka akoma kokërr të fundit
në orën e jetës sime.
Lëreni, nëse është e vërtetë
sesa një pikë shtrëngimi
jepi një shpëtim shpirti
e një përjetësie,
Unë, Zoti i shenjtë, besoj në ty;
nëse është e keqja ime e padëgjuar,
mëshira jote është e pafund ...
Zoti ki mëshirë për mua!
Me DON LUIS
DON LUIS
Për Zotin ju jeni një njeri i çuditshëm!
Sa ditë përdorni
në çdo grua që e doni?
DON JUAN
Largohuni nga ditët e vitit
ndër të cilat i gjen atje.
Një për t'i bërë ata të bien në dashuri,
një tjetër për t'i marrë ato,
tjetri t’i braktisë,
dy për t'i zëvendësuar ato
dhe një orë për t’i harruar.
Me DON DIEGO
Z. DIEGO
Ju më vrisni ... Më shumë ju fal
të Zotit në gjykimin e shenjtë.
DON JUAN
Afatgjatë ti më vendos.
(Megjithëse gjithmonë do të preferoj versionin e Tirso de Molina ku Mashtruesi tha "Për sa kohë më beson!").
Me DOÑA INÉS
DON JUAN
Ah! A nuk është e vërtetë, engjëll i dashurisë,
që në këtë breg të izoluar
shkëlqen hëna
dhe ju merrni frymë më mirë?
Kjo aurë që endet, mbushet
të erërave të thjeshta
të luleve fshatare
Ajo lak i këndshëm bregu:
atë ujë të pastër dhe të qetë
që kalon pa frikë
varka e peshkatarit
që pret të këndojë ditën,
A nuk është e vërtetë, pëllumbi im,
cfare po frymon dashuria
***
Zonja INES:
Nuk e di ... Meqenëse e pashë atë,
Bridget i imi, dhe emri i saj
ti me the se e kam ate njeri
gjithmone para meje.
Kudo jam i shpërqendruar
me kujtesen tuaj te kendshme,
dhe nëse e humbas atë për një moment,
në kujtesën e tij rikthehem.
Nuk e di çfarë magjepsjeje
në shqisat e mia ushtron,
që gjithmonë më shtrembëron drejt tij
mendja dhe zemra:
dhe këtu dhe në oratori
dhe kudo paralajmëroj
se të menduarit zbavit [[].
***
Zonja INES:
Hesht, për hir të Zotit, oh, don Juan!
se nuk do të mund të rezistoj
kohë e gjatë pa vdekur
kështu që nuk u ndje kurrë i etur.
Ah! Hesht nga dhembshuria,
se te degjoj ty me duket
se truri im çmendet
zemra ime digjet.
Ah! Ti më ke dhënë të pi
një filtër ferr, pa dyshim,
kjo ju ndihmon të dorëzoheni
virtyti i grave […].
DON JUAN:
Shpirti im! Atë fjalë
qenia ime ndryshon mënyrën,
çfarë mund të bëj
derisa të më hapet Edeni.
Nuk është, Dona Ines, Satana
kush ma vendos këtë dashuri;
Godshtë Zoti që dëshiron për ty
më fito për Të mbase.
Jo, dashuria që çmohet sot
në zemrën time të vdekshme
nuk është një dashuri tokësore
si ai që ndjeva deri më tani;
jo atë shkëndijë kalimtare
që çdo shfryrje shuhet;
Shtë një zjarr që përpihet
sa sheh, pafund, i pangopur.
Hidh poshtë ankthin tënd
bukur doña Inés,
sepse ndihem në këmbët e tua
akoma i aftë për virtyt.
Po, unë do të shkoj me krenari në sexhde
para Komandantit të mirë,
dhe ose do te me dhuroje dashurine tende,
ose do të duhet të më vrasë.
***
Ishte kënaqësi ta lexoja ... faleminderit!